ใบที่ยี่สิบเอ็ดชูชุบเหมือนบุบผา ต้องลมแดดแผดส่องทำนองมา แต่ทว่าไม่แห้งอย่าแหนงเลยเหมือน ลูกนกสอนบินเที่ยวผินผัน ถูกลมหันพลัดตกโอ้อกเอ๋ย แต่ข้างหน้ารื่นรมย์ได้ชมเชย คงสะเบยแสนสบายไม่วายวัน ถามคนเจ็บว่าเบาบันเทาจิตถามหามิตรคู่ชมภิรมย์ขวัญ ว่ายังอยู่ห่างไกลไม่ได้กัน ถามความนั้นสู่ยากลำบากการ แต่มีลาภอยู่บ้างเหมือนเหมือนอย่างทาย คงสมหมายปรีเปรมเกษมสานต์ ใครขอได้ใบนี้ไม่ช้านาน เกษมสานต์แสนสมอารมณ์ เอย