เรามีเพื่อนสนิทมากๆอยู่คนนึง เป็นเพื่อนคนแรกของเราด้วย คบกันมา3ปี มันก็บูลลี่เรามาเรื่อยๆส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องรูปร่างหน้าตา เช่น บอกว่าเราหน้าเหมือนศพ เราจะไปเล่นด้วย มันบอกว่าศพไม่ควรมายุ่งเราเลยพูดติดตลกไปว่าคนทำหนังต้องมาจ้างเค้าไปเล่นหนังซอมบี้แล้วหละ เพราะเหมือนโดยไม่ต้องแต่งหน้าเลย เราคิดว่าหยอกตัวเองก่อนน่าจะเจ็บน้อยกว่า สรุปมันพูดว่าก็รู้ตัวเองหนิ มีอีกในคาบชีวะ ครูพูดถึงเรื่องสายพันธุ์ที่ไม่ดีก็จะไม่ถูกเลือกผสมพันธุ์แล้วก็ตายไปมันก็มองมาที่เราชี้แล้วก็หัวเราะ เอาตรงๆคือตอนนั้นเราเริ่มรู้สึกแย่แล้วนะ เราพูดกลับไปว่าหัวเราะทำไม มันก็ยังหัวเราะอยู่ เรารู้ตัวอยู่ว่าตัวเองเป็นยังไง ต่อให้โสดมาทั้งชีวิต ก็ไม่ควรมีใครมาหัวเราะ ยังมีอีกเราซื้อลิปมาแล้วสีมันค่อนข้างอ่อนมันก็พูดว่าไม่ดูสภาพหนังหน้าตัวเองเลยว่าเข้ามั้ย เรื่องเสื้อผ้าก็เหมือนกันมันก็จะพูดทำนองเดิมว่าดูสภาพตัวเองด้วยว่าจะใส่ออกมาแล้วสวยเหมือนเเบบมั้ย เราพยายามจะเข้าใจว่าเพื่อนอาจจะอยากพูดเพราะเป็นห่วง แต่แค่คำพูดมันไม่ค่อยได้กลั่นกรองเลยทำให้เรารู้สึกแย่มากกว่าขอบคุณ เราอยากเงียบ อยากไม่สนใจ แล้วก็ไม่เก็บมาคิด แต่เพราะเราก็แค่คนธรรมดา และเป็นคนคิดมากอยู่แล้วด้วยสุดท้ายก็เก็บมาคิดอยู่ดี ช่วงนั้นทำให้เราไม่อยากส่องกระจกเลย พอเราพยายามลดน้ำหนักมันก็บอกว่ายังไงก็ไม่ดีขึ้นหรอก เราใช้ครีมค่อนข้างราคาสูงมันก็บอกว่าถ้าใช้แล้วหน้ายังเป็นแบบนี้เอามาให้กูเถอะ แต่กูไม่ได้ใช้อะไรหน้ายังดีกว่าเลย แต่นอกจากเรื่องนี้เรื่องอื่นเพื่อนก็ดีนะคะ

คืออีกเรื่องที่เราไม่เข้าใจว่าน้ำหนักเท่าไหร่ถึงเรียกว่าปกติคะทำไมเพื่อนยังบูลลี่เรื่องน้ำหนักเรา ทั้งๆที่เราสูง161หนัก50 ก็อยู่ในเกณฑ์มาตรฐานรึป่าว