แปลกรึป่าวที่เราเหมือนมีชีวิตต้องสาป ไม่ว่าจะความรักครอบครัว หรือที่รร. ชีวิตประจวันมันจะซวยไปตลอดพอเริ่มดีขึ้นทุกอย่างจะมีเรื่องให้ดิ่งจากเพื่อนที่รักกันอยู่ดีๆเริ่มแยกตัวทิ้งเราไว้ตลอดต้องวิ่งตามต้องเดินคนเดียวหรือครอบครัวที่ไม่สนใจเลยจะมีกินจะไม่กินด่าว่าสารพัดชีวิตประจำวันที่จะมีเรื่องให้โดนด่าพอตั้งใจทำอะไรแรกๆจะโอเคมากพอหลังจะมีเรื่องให้พังตลอดเหมือนเป็นขี้แพ้ของจะหายบ้างละหาไม่เจอทั้งที่วางไว้บางทีมันก็เหนื่อยจนอยากจะนอนนิ่งๆไม่ทำอะไรไม่ก้าวลงเตียงไม่ออกจากห้อง