คือเราอยากไปเรียนต่างประเทศตั้งแต่ ม.ต้นแล้วค่ะ เพราะแม่ก็ทำงานอยู่ที่นั่น เราก็เป็นcitizenเค้าด้วย เราก็รอเวลาเหมาะๆมาตลอด ส่วนใหญ่คุณแม่เป็นคนขอให้ แต่ก็โดนผลัดอยู่เรื่อย เพราะย่าบอกว่าเด็กเกินไป ยังไปไม่ได้ ผลัดมาจนตอนนี้ค่ะ(แต่ก่อนย่าไม่ค่อยไว้ใจว่าจะเลี้ยงเราได้มั้ย)

ตอนนี้หนูอยู่ ม.6แล้ว คิดว่าเป็นโอกาศดีถ้าได้ไปต่อที่อเมริกา ส่วนตัวชอบภาษาอังกฤษ อยากสื่อสาร แต่ในโรงเรียนก็ได้เรียนกับครูต่างประเทศแค่สัปดาห์ละครั้ง แทบไม่มีผลอะไรเลย ก็เลยขอค่ะ ย่าก็บอกว่า โตแล้ว ตามใจเลย ไปเรียนที่นู่นก็ดีเหมือนกัน

แล้วจู่ๆก็พูดว่า แล้วย่าจะอยู่กับใคร รักแม่มากกว่าล่ะสิ ไม่รักย่าแล้วใช่มั้ย (คุณย่าเลี้ยงเรามาค่ะ) เราก็พูดไม่ออก เพราะใจนึงเราก็อยากไปมากๆ อยู่ไทยเราแทบไม่ได้ไปไหนเลย ไม่เคยไปเรียนซัมเมอร์ บางครั้งจะไปเรียนพิเศษแค่2ชั่วโมง ยังรั้งไว้

ตอนนี้เรารู้สึกว่า เรากำลังอกตัญญู ทิ้งให้ย่าอยู่คนเดียว นึกภาพแล้วเราก็รับไม่ได้
แต่อีกใจนึงคือ แล้วอนาคตเราอ่ะ ตอนนี้โอกาศมันมา เราก็ไม่อยากปล่อยไป บางทีก็คิดว่า เรามีโอกาศมากกว่าคนอื่นแต่ทำไมไปไม่ได้ซักที

เพื่อนดีใจกับเรามากเลยค่ะ แต่เรากลับรู้สึกเฉยๆ ก็ดีใจที่ได้ไป แต่ใครจะอยู่เป็นเพื่อนย่า เพราะพ่อก็ทำงานอยู่ต่างจังหวัด น้องสาวพ่อก็อยู่ฮ่องกง เรารู้สึกผิดมากๆ บางทีก็คิดว่าหรือจะไม่ไปเลยดี
เราค่อนข้างเครียดเลยค่ะ อยากฟังความเห็นของทุกคนเลย