ตอนนี้ผมรู้สึกไม่อยากไปโรงเรียนแล้วจริง ๆ ครับ มันเป็นเหมือนนรกบนดินสำหรับผม เหตุผลน่ะเหรอ? จะบอกว่าไม่มีเหตุผลก็คงฟังดูพิลึก (หัวเราะ) เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะเล่าชีวิตของผมให้ฟัง เริ่มจาก ณ ตอนนี้ผมอายุ 16 ปี อยู่ชั้นม.4 ไม่มีบ้าน อาศัยอยู่ในคอนโดมิเนียมแห่งหนึ่งกับพ่อแม่และน้องสาว และผมไม่มีแม้กระทั่งห้องส่วนตัว ถึงแม้ว่ามันจะเป็นห้องคู่ก็ตาม
***นิสัย ผมเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมาก (สูงมากจริง ๆ เรียกว่าคนบ้าไม่เต็มบาทยังได้) และดูเหมือนว่าจะเป็นโรคกลัวสังคมอีกด้วย (Social Anxiety) อาการคล้าย ๆ กับคนขี้อายแต่จะหนักกว่ามาก ผมตื่นเต้นง่ายมาก โดยเฉพาะเวลาอยู่ในสถานการณ์ที่มีคนอื่นอยู่ด้วย ยกตัวอย่างเช่น คุณครูสุ่มเลขที่เพื่อตอบคำถาม คนอื่นรู้สึกยังไงผมไม่รู้ แต่หัวใจผมเต้นจนแทบจะกระดอนออกมาจากอกแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากก่นด่าในใจว่าจะสุ่มหาพระแสงอะไรนักหนา หรือแม้แต่เวลาอยู่ในที่ ๆ มีคน ผมจะรู้สึกว่าคนเหล่านั้นจ้องมองมาที่ผม ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วอาจจะไม่ได้มองก็ได้ เพื่อนก็ไม่มี ***(จริง ๆ แล้วมี 3 คนแถมอยู่ห้องเดียวกันด้วย แต่เพราะว่ามันน้อยมากและผมก็ไม่ได้ชอบการมีเพื่อน เลยขอเรียกว่าไม่มีไปเลยก็แล้วกัน) นอกจากนั้นผมยังไม่เข้าใจคนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับผมเลยแม้แต่น้อย มีแต่พวกเด็กไม่รู้จักโต
***การเรียน อันที่จริงแล้วผมเป็นคนเรียนเก่ง สอบได้คะแนนอันดับต้น ๆ ของห้องมาตั้งแต่สมัยประถม ตอนอยู่ม.1 ได้อยู่ห้องที่ดีที่สุดของชั้น ทั้งห้องมีแต่เด็กขยันเรียน ผมเป็นแกะดำตัวเดียวในห้อง ติดโทรศัพท์มาก ไม่ทำงาน จนกระทั่งปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่เหมือนเดิมในเรื่องของการไม่ทำงาน (ขี้เกียจสุด ๆ) ติดศูนย์เป็นว่าเล่นตั้งแต่ม.1 จนถึงทุกวันนี้
***ผมไม่คิดจะเข้ามหา'ลัย ดังนั้นวุฒิการศึกษาแค่ม.6 คงไม่มีบริษัทที่ไหนรับเข้าทำงาน ม.3 เองก็เช่นเดียวกัน ผมเลยสงสัยว่าวุฒิม.3 กับ ม.6 มันต่างกันตรงไหนในเมื่อสิ่งที่ผมต้องการคือ "อาชีพอิสระที่ไม่ต้องใช้วุฒิการศึกษา"
***ผมเคยบอกกับแม่ว่าจะเรียนจบแค่ม.6 และคำตอบที่ได้กลับมาคือ "จะทำอะไรก็แล้วแต่เลย" แม่เลิกคาดหวังในตัวผมไปตั้งนานแล้ว ส่วนพ่อผม ถ้าจำไม่ผิดเหมือนเคยพูดเอาไว้ว่า "ถ้าไม่เรียนก็ลาออกซะ"
***คิดว่าพ่อกับแม่จะยอมให้ผมลาออกจากโรงเรียนตอนนี้มั้ย ถ้าผมถามออกไป
***Last but not least, I typed fairy long. Thanks in advance for your reading and brilliant comments.
ถ้าผมลาออก (จากโรงเรียน)
***นิสัย ผมเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมาก (สูงมากจริง ๆ เรียกว่าคนบ้าไม่เต็มบาทยังได้) และดูเหมือนว่าจะเป็นโรคกลัวสังคมอีกด้วย (Social Anxiety) อาการคล้าย ๆ กับคนขี้อายแต่จะหนักกว่ามาก ผมตื่นเต้นง่ายมาก โดยเฉพาะเวลาอยู่ในสถานการณ์ที่มีคนอื่นอยู่ด้วย ยกตัวอย่างเช่น คุณครูสุ่มเลขที่เพื่อตอบคำถาม คนอื่นรู้สึกยังไงผมไม่รู้ แต่หัวใจผมเต้นจนแทบจะกระดอนออกมาจากอกแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากก่นด่าในใจว่าจะสุ่มหาพระแสงอะไรนักหนา หรือแม้แต่เวลาอยู่ในที่ ๆ มีคน ผมจะรู้สึกว่าคนเหล่านั้นจ้องมองมาที่ผม ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วอาจจะไม่ได้มองก็ได้ เพื่อนก็ไม่มี ***(จริง ๆ แล้วมี 3 คนแถมอยู่ห้องเดียวกันด้วย แต่เพราะว่ามันน้อยมากและผมก็ไม่ได้ชอบการมีเพื่อน เลยขอเรียกว่าไม่มีไปเลยก็แล้วกัน) นอกจากนั้นผมยังไม่เข้าใจคนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับผมเลยแม้แต่น้อย มีแต่พวกเด็กไม่รู้จักโต
***การเรียน อันที่จริงแล้วผมเป็นคนเรียนเก่ง สอบได้คะแนนอันดับต้น ๆ ของห้องมาตั้งแต่สมัยประถม ตอนอยู่ม.1 ได้อยู่ห้องที่ดีที่สุดของชั้น ทั้งห้องมีแต่เด็กขยันเรียน ผมเป็นแกะดำตัวเดียวในห้อง ติดโทรศัพท์มาก ไม่ทำงาน จนกระทั่งปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่เหมือนเดิมในเรื่องของการไม่ทำงาน (ขี้เกียจสุด ๆ) ติดศูนย์เป็นว่าเล่นตั้งแต่ม.1 จนถึงทุกวันนี้
***ผมไม่คิดจะเข้ามหา'ลัย ดังนั้นวุฒิการศึกษาแค่ม.6 คงไม่มีบริษัทที่ไหนรับเข้าทำงาน ม.3 เองก็เช่นเดียวกัน ผมเลยสงสัยว่าวุฒิม.3 กับ ม.6 มันต่างกันตรงไหนในเมื่อสิ่งที่ผมต้องการคือ "อาชีพอิสระที่ไม่ต้องใช้วุฒิการศึกษา"
***ผมเคยบอกกับแม่ว่าจะเรียนจบแค่ม.6 และคำตอบที่ได้กลับมาคือ "จะทำอะไรก็แล้วแต่เลย" แม่เลิกคาดหวังในตัวผมไปตั้งนานแล้ว ส่วนพ่อผม ถ้าจำไม่ผิดเหมือนเคยพูดเอาไว้ว่า "ถ้าไม่เรียนก็ลาออกซะ"
***คิดว่าพ่อกับแม่จะยอมให้ผมลาออกจากโรงเรียนตอนนี้มั้ย ถ้าผมถามออกไป
***Last but not least, I typed fairy long. Thanks in advance for your reading and brilliant comments.