เราคบกับแฟนมา3ปีนิดๆแล้ว เอาจริงๆเคยเลิกกันครั้งนึ่งโดนเขาบอกเลิก แค่ตอนนั้นเขาอยากเลิกอยู่ๆก็บอกเลิกไปเลย ให้เหตุผลเพราะเหนื่อย แล้วตอนไปไปฝึกงานไกลกัน ตอนนั้นเราเสียใจมากร้องไห้ทุกวันอ่ะ รักมากจริงๆ ไม่ทันตั้งตัวเลย แฟนคนแรกด้วยละมั้ง อะไรก็ดูแย่ทรมานไปหมดยากไปหมดกว่าจะหลุดมาได้ แต่ก็แค่เกือบ จนผ่านไปสี่เดือนเขากลับมาขอคืนดี ที่เลิกกันไปไม่ได้มีใหม่กันเลยแค่มีคนเข้ามาบ้าง เราก็ยอมโง่กลับไปอีกเพราะรักนั้นแหละคิดว่าจะมีความสุขอีกครั้ง

จนตอนนี้เป็นเราเองที่อยากเลิก ไม่ใช่หมดรักนะ รักมาก แล้วก็เสียใจมากด้วยถ้าเลิกกัน แต่อยู่ไปก็ไม่ต่างกันเท่าไร เรารู้สึกว่าทุกอย่างมันเริ่มลดลง จริงๆก็ลดลงตั้งแต่ก่อนเลิกกันครั้งแรกตอนนั้นคบกันได้สองปีกว่า จากที่ได้เจอกันอาทิตย์ละครั้งก็ไม่ได้เจอดูเหมือนเขาไม่อยากมาเจอเท่าไร บอกไม่ว่างตลอด เลือกเพื่อน เลือกบอลมากกว่า จากเมื่อก่อนไม่ได้เป็นแบบนี้ จากที่ได้คุยกันบ้าง ทุกวันนี้คือภาษาไทยวันละคำ ถามว่าเราเปิดใจคุยมั้ย เราบอกตลอดว่ารู้สึกแบบนี้นะๆ เขาจะตอบกลับมาว่าอื้ม หรือไม่ก็พูดประมาณว่าตัวเขาเองไม่ดีพอ เหมือนเขาไม่เข้าใจในสิ่งที่เราต้องการหรือสื่อ มันกลายเป็นจบที่ทะเลาะ เป็นตัวเราเองที่โหยหาเขาอ่ะ ตัดใจไม่ได้ คิดถึงอยากคุย นึกถึงตอนคบกันแรกๆที่เข้าใจกันมากกว่านี้ ใส่ใจกันมากกว่านี้ อารมณ์ประมาณอยากเลิกเพราะอยู่ไปก็อึดอัด ร้องไห้ ไม่มีความสุข อยากเลิกให้จบๆแต่ทำไม่ได้