สวัสดีค่ะ เราอายุ21ปี พึ่งเรียนจบเมื่อเดือนมีนาคมที่ผ่านมาค่ะ ตอนนี้เรายังว่างงาน เพราะเนื่องจากช่วงโควิดเลยทำให้ว่างงานมาตลอด พ่อเราเลยให้เราอยู่บ้านเป็นเพื่อนย่าไปก่อน จนเมื่อ4-5เดือนที่ผ่านมาย่าเราเริ่มช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เวลาอึหรือฉี่ก็ไม่รู้สึกตัว กินข้าวอาบน้ำทุกเวลาก็จะเป็นเเราที่เรียกแกไปกิน ไปยืนเฝ้าแกอาบน้ำแล้วบอกแกว่าถูสบู่นะ สระผมด้วย ถูตรงนี้ๆ จนช่วงหลังๆแกไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้อีกเลย ก็จะเป็นเราเหมือนเดิม ที่ป้อนข้าวป้อนน้ำ อาบน้ำให้ เก็บอึเก็บฉี่ในแพมเพิส โดยที่ทั้งครอบครัวมอบหน้าที่ให้เราไปแล้ว แค่เราออกไปซื้อข้าวเที่ยงกิน แล้วญาติมาเยี่ยมแต่ไม่เจอเราก็ทักไลน์มาหาเราแล้ว ว่าเราหายไปไหนทำไมไม่อยู่ดูแลย่า เราเหนื่อยมากค่ะ ลำพังเรื่องหางานเราก็เครียดมากๆอยากช่วยพ่อให้พ่อไม่ต้องรับภาระค่าใช้จ่ายคนเดียว เราร้องไห้ทุกครั้งเวลาที่ย่าอึ ซึ่งอาทิตย์นึงเราก็ร้องไห้ไป5วันแล้ว เพราะย่าไม่บอกเราว่าแกปวดนะ แกปล่อยออกมาโดยไม่สนใจคนที่ตามเก็บ เราบอกอะไรแกก็ไม่เคยฟัง บ่อยที่เราเริ่มขึ้นเสียงกับย่าจนระแวกบ้านมองว่าเราไม่ดีทั้งๆที่เราทำไปทั้งหมดก็เพื่อย่าทั้งนั้น เราอยากหนีไปให้ไกลไปใช้ชีวิตที่เราควรจะได้ใช้ แต่ติดที่เราไม่อยากทิ้งพ่อให้เจอแบบที่เราเจอ ถ้าย่าเป็นคนที่ฟังแล้วทำตามที่เราบอกทุกอย่างมันจะง่ายกว่านี้มากๆ แต่นี่เปล่าเลยค่ะ ย่าทำทุกอย่างที่ขัดกับที่เราบอก เราท้อมากๆ เราถามตัวเองตลอดว่า เราเกิดมาเพื่อทำอะไรแบบนี้จริงๆหรอ เราไม่ได้เกิดมาเพื่อใช้ชีวิตหรอ เราเคยระบายกับเพื่อนแต่เรารู้สึกว่าไม่มีใครเข้าใจเราจริงๆเลยสักคน ไม่มีใครสามารถทำให้เราสบายใจขึ้นได้เลย ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ🙏