ขอปรึกษาเพื่อนๆพี่ๆหน่อยได้ไหมคะหรือแลกเปลี่ยนความคิดกัน พอดีเราอยู่ม.6แล้วกำลังอยู่ในช่วงที่เขาเริ่มสมัครเข้าเรียนมหาลัยแล้วอะ เรารู้สึกน้อยใจที่เห็นคนนู้นคนนี้จะเข้าที่นั่นจะเข้าที่นี่กันแล้วเขาก็สมัครจนเขาติดแล้วสอบสัมภาษณ์แล้ว แต่กลับกันที่บ้านเราไม่ค่อยถามเราเรื่องนี้สักเท่าไหร่วันนึงได้มีโอกาสคุยกันเราบอกไปว่าเราอยากเรียนการตลาดมมส. แต่ที่บ้านอยากให้เรียนอะไรก็ได้ที่จบมาเป็นราชการเราบอกไม่อยากเป็น(คือเราไม่อินจริงๆ) เขาก็ไม่ได้จะบังคับอะไรเราหรอกแต่พูดให้เราคิดเอง เขาก็ถามเราเรียนการตลาดจบมาจะทำอาชีพอะไร เราบอกก็มันไปได้หลายทาง ไปทำงานบริษัทก็ได้ หรือทำธุรกิจของตัวเองก็ได้(โดนแทรกแล้วจะประมาณว่าจะเงินที่ไหนไปทำเราไม่ได้มีทุน) แล้วเราก็พูดว่าถ้าเกิดเปลี่ยนใจจะไปเป็นครูก็เป็นได้ไปสอบวิชาชีพครูก็ได้ ความคิดเราส่วนตัวอยากทำงานบริษัทหาเก็บเงินไปเรื่อยๆก่อนมีทุนสักก้อนคงค่อยลงอะไรที่เป็นของตัวเองไม่ต้องใหญ่โตอะไรค่อยๆเป็นค่อยๆไปเก็บแล้วเอาไปพัฒนาต่อๆไป
เราโดนถามว่าถ้าทำงานบริษัทเจ๋งตอนอายุ40-50แล้วมีรถมีบ้านที่ต้องผ่อนอยู่เราจะทำยังไง(ถามพี่ๆเพื่อนๆด้วยนะคะว่าจะทำยังไง)พี่ๆคนไหนที่เคยเริ่มต้นจาก0แล้วประสบความสำเร็จระดับนึงก็แนะนำหนูได้นะคะพอดีต้องเริ่มจาก0เหมือนกันค่ะ ไม่กลัวความลำบากกลัวแค่ถ้าเราไม่ได้ลองทำเราจะรู้หรือว่าอนาคตเราจะประสบความสำเร็จไหม? ตัดมาเราก็พูดแล้วใครมันจะไปผ่อนทีเดียวพร้อมกันเขาก็บอกจะไปรู้หรอบางคนเค้าก็คิดว่าเค้าส่งได้ส่งไหวไรงี้ พอจะไปสมัครงานใหม่ก็ยากแล้วเพราะอายุอะไรหลายๆอย่างเขาก็บอกว่าไปใช่วัน2วันที่จะได้งาน เขาบอกว่าถ้ามันไม่มีปัญหาก็ดีไป เราก็คิดในใจคนเราคงไม่เจออะไรแบบนั้นทุกคนหรอกมั้งเพราะเราคงไม่ทำงานบริษัทจนอายุ40-50คงจะพอมีเงินแล้วออกมาทำเป็นของตัวเองดีกว่า เราก็คิดในทางของเราเหมือนกันนะเอาที่เราว่าเราไหวเราอยากเรียนดีกว่าแต่ตอนนี้คือเราถามที่บ้านว่าจะลงสมมรถนะมข.ก็โดนมาว่าเพื่อ เราก็บอกก็เอาคะแนนไปยื่นโควต้าได้ เราก็ว่างั้นไม่ลงก็ได้เราก็ทำเป็นพูดว่างั้นลงรอบพอร์ตกับรอบโควต้าม.ที่เราอยากเรียน แต่โดนเงียบใส่จนไม่รู้ว่าจะได้เรียนไหมน้อยใจมากเลยที่ครอบครัวอื่นเขาเริ่มสนับสนุนกันแล้วแต่ดูเราสิไม่รู้จะได้เรียนไหมมันนอยไปหมดเลยจนคิดว่าควรเรียนไหมอะ ที่ตากับยายก็บอกให้เรียนใกล้ๆเราก็บอกเราไม่ชอบเราอยากอยู่ที่เราอยากเรียนและอีกอย่างนึงคือจ.ที่เราอยู่มีแต่มรภ.แล้วไม่มีสาขาการตลาดด้วยจ้า ปล.ที่บ้านคือไม่ใช่พ่อแม่เพราะที่บ้านส่งเราตั้งแต่ม.1แล้วเอาเรามาส่งเรียนเฉยๆบางทีเราอยากสมัครนั่นนี่เราก็ไม่อยากขอเพรามันแพงกลัวไม่คุ้มเอาเก็บไว้ใช้อย่างอื่นดีกว่าเช่นค่าเทอมเราเลยตัดปัญหาคือไม่ลงสมรรถนะมข.กลัวได้คะแนนน้อยด้วยแหละถ้าไปสอบก็มีค่าอื่นๆอีกเยอะไม่ว่าจะค่ารถค่ากิน เอาเงินส่วนนั้นไม่ลงม.ที่อยากเรียนจริงๆดีกว่า😖😖
ช่วยด้วยคิดไม่ออกแล้วค่ะ!! มาแลกเปลี่ยนความคิดกันหน่อยนะคะ🥺🥺
เราโดนถามว่าถ้าทำงานบริษัทเจ๋งตอนอายุ40-50แล้วมีรถมีบ้านที่ต้องผ่อนอยู่เราจะทำยังไง(ถามพี่ๆเพื่อนๆด้วยนะคะว่าจะทำยังไง)พี่ๆคนไหนที่เคยเริ่มต้นจาก0แล้วประสบความสำเร็จระดับนึงก็แนะนำหนูได้นะคะพอดีต้องเริ่มจาก0เหมือนกันค่ะ ไม่กลัวความลำบากกลัวแค่ถ้าเราไม่ได้ลองทำเราจะรู้หรือว่าอนาคตเราจะประสบความสำเร็จไหม? ตัดมาเราก็พูดแล้วใครมันจะไปผ่อนทีเดียวพร้อมกันเขาก็บอกจะไปรู้หรอบางคนเค้าก็คิดว่าเค้าส่งได้ส่งไหวไรงี้ พอจะไปสมัครงานใหม่ก็ยากแล้วเพราะอายุอะไรหลายๆอย่างเขาก็บอกว่าไปใช่วัน2วันที่จะได้งาน เขาบอกว่าถ้ามันไม่มีปัญหาก็ดีไป เราก็คิดในใจคนเราคงไม่เจออะไรแบบนั้นทุกคนหรอกมั้งเพราะเราคงไม่ทำงานบริษัทจนอายุ40-50คงจะพอมีเงินแล้วออกมาทำเป็นของตัวเองดีกว่า เราก็คิดในทางของเราเหมือนกันนะเอาที่เราว่าเราไหวเราอยากเรียนดีกว่าแต่ตอนนี้คือเราถามที่บ้านว่าจะลงสมมรถนะมข.ก็โดนมาว่าเพื่อ เราก็บอกก็เอาคะแนนไปยื่นโควต้าได้ เราก็ว่างั้นไม่ลงก็ได้เราก็ทำเป็นพูดว่างั้นลงรอบพอร์ตกับรอบโควต้าม.ที่เราอยากเรียน แต่โดนเงียบใส่จนไม่รู้ว่าจะได้เรียนไหมน้อยใจมากเลยที่ครอบครัวอื่นเขาเริ่มสนับสนุนกันแล้วแต่ดูเราสิไม่รู้จะได้เรียนไหมมันนอยไปหมดเลยจนคิดว่าควรเรียนไหมอะ ที่ตากับยายก็บอกให้เรียนใกล้ๆเราก็บอกเราไม่ชอบเราอยากอยู่ที่เราอยากเรียนและอีกอย่างนึงคือจ.ที่เราอยู่มีแต่มรภ.แล้วไม่มีสาขาการตลาดด้วยจ้า ปล.ที่บ้านคือไม่ใช่พ่อแม่เพราะที่บ้านส่งเราตั้งแต่ม.1แล้วเอาเรามาส่งเรียนเฉยๆบางทีเราอยากสมัครนั่นนี่เราก็ไม่อยากขอเพรามันแพงกลัวไม่คุ้มเอาเก็บไว้ใช้อย่างอื่นดีกว่าเช่นค่าเทอมเราเลยตัดปัญหาคือไม่ลงสมรรถนะมข.กลัวได้คะแนนน้อยด้วยแหละถ้าไปสอบก็มีค่าอื่นๆอีกเยอะไม่ว่าจะค่ารถค่ากิน เอาเงินส่วนนั้นไม่ลงม.ที่อยากเรียนจริงๆดีกว่า😖😖