เราเป็นเด็กมัธยมปลายค่ะ ส่วนแฟนตอนนี้อยู่ปี1รู้จักคบกันตอนมัธยม ตอนอยู่มัธยมแรกๆอะไรๆก็ดีไปหมดเลยจริงๆเค้าเป็นคนที่มุ่งมั่นกันการเรียนมากๆค่ะพอมีpassion ก็จะทำให้สำเร็จ พอแกไปอยู่มหาลัยอะไรๆต่างๆก็ลดน้อยลง เจอกันน้อยลง คุยกันน้อยลง เราไว้ใจเค้ามากๆและคิดว่าเค้าจะซื่อสัตย์กับเรา พอยิ่งผ่านไปสักพักเค้าก็ดูเปลี่ยนไป ด้วยความที่เป็นระบบมหาลัยเราก็เข้าใจ เอ่ออ…พี่เค้าอาจจะไม่ว่างจริงๆก็ได้ อย่าไปคิดมากเลยเพราะคณะที่พี่แกอยู่ก็เป็นคณะท็อปๆและการแข่งขันสูงของมหาลัยเลยค่ะ บางครั้งเวลาเราทะเลาะกันมันก็ทำให้เรารู้สึกแย่มากๆจนเราไม่อยากทำอะไรเลยแพลนที่ตั้งไว้ก็พังหมดเพราะมัวแต่คิดเรื่องพี่แก พอมีวิธีแยกแยะระหว่างความรักกับการเรียนมั้ยคะ เรายังอยากอยู่กับพี่แกนานๆ แต่เราก็ไม่อยากเสียการเรียน หรือจะถอยออกมาดีคะ มันเหนื่อยมากจริงๆ แต่อีกเรื่องเราก็เค้าใจนะคะที่ว่าสังคมมหาลัยกับมัธยมมันต่างกันมากๆ พี่แกยังต้องไปเจอใครอีกเยอะสาวๆในมหาลัยก็สวยๆทั้งนั้นเลย ส่วนเราพอโตขึ้นอีกนิดก็เข้ามหาลัยก็ยังต้องไปเจอใครอีกเยอะเช่นกันค่ะ ใจลึกๆก็อยากจะมีเค้าเป็นไฟให้เราสอบติดมหาลัยค่ะ เรากลัวการจากลามากๆเราก็ไม่อยากจะเสียใครไปเพราะนิสัยของตัวเอง ใครมีประสบการณ์คล้ายๆกับเรามาแชร์กันได้นะคะ เราจะได้ปรับตัวค่ะ