ตอบเท่าที่รู้
การสุนัตที่ทำตามธรรมเนียมยึดถือตามๆกันนั้นไม่ใช่สิ่งที่พระเจ้าพอใจ แต่ต้องเป็นการสุนัตที่ใจถึงเป็นการสุนัตที่แท้จริง (มีการกล่าวถึงสุนัตทางใจในหนังสือเยเรมีย์)
     สุนัตเป็นสัญลักษณ์ซึ่งเล็งถึงการเป็นผู้เชื่อในคำสัญญาของพระเจ้าไม่ใช่พิธีกรรมเพื่อให้พระเจ้าพอใจ  ไม่ใช่ว่าพระเจ้าให้อับราฮัมเข้าสุนัตเพื่อความพอใจของพระองค์แต่พระองค์พอใจที่อับราฮัมเชื่อใจพระเจ้าจึงอวยพรและทำเครื่องหมายตระกูลท่าาด้วยการสุนัต (พระเจ้าบอกชัดว่าท่านไม่ปรารถณาเครื่องบูชาแต่ต้องการจิตใจเมตตากรุณา)การเข้าสุนัตคือการเข้าสู่ครอบครัวของผู้ที่ไว้ใจในคำสัญญาของพระเจ้า    ดังนั้นแค่การตัดหนังจู๋จะไม่มีความหมายอะไรถ้าคนนั้นไม่ได้วางใจในคำสัญญาจากใจจริง    สรุปคือการเข้าสุนัตทางใจคือการเชื่อในคำสัญญาของพระยาโฮวาห์จากใจจริงเท่านั้น    และคำสัญญาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในไบเบิลคือพระยาโฮวาห์จะส่งเมสิยาห์มาช่วยสงเคราะห์มนุษย์จากความบาปของตัวเอง  ผู้ที่วางใจในตัวเมสิยาห์เยชูวาจากใจก็มีค่าเท่ากับวางใจในคำสัญญาของพระยาโฮวาห์  ซึ่งก็คือผู้ที่เข้าสุนัตที่แท้จริงนั่นเอง    ถ้าไม่ไว้ใจยาโฮวาและเยชูวาตัดหนังไปก็ไร้ค่า และจากบทหลังๆในไบเบิลบอกเราว่าการถือรักษาบัญญัติไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายอีกต่อไปเพราะท่านเยชูอามารับผิดแทนการละเมิดบัญญัติของพระเจ้า  แต่ท่านเยชูอาก็ไม่ได้ยกเลิกบัญญัติ   หากแต่วางแนวทางไว้ว่ารักษาบัญญัติให้ดีที่สุดตามกำลังของแต่ละคนโดยไม่ลืมประเด็นที่ว่าความรักสำคัญที่สุดในการประพฤติตามบัญญัติ    บัญญัติจะสมบูรณ์ก็ต่อเมื่อการปฎิบัติตามบัญญัตินั้นเกิดจากความรักต่อพระเจ้าและเป็นความปรารถณาด้วยพึงพอใจของเราที่จะกระทำตามไม่ใช่จากการถูกบังคับถือเคร่ง แก่นแท้ของบัญญัติคือความรักพระยาโฮวาจนอยากทำตามบัญญัติของท่านไม่ใช่ว่าทำตามบัญญัติแล้วดีงามสูงส่ง    พระเจ้าถือว่าอับราฮัมชอบธรรมเพราะท่านเชื่อ ไม่ใช่ชอบธรรมเพราะเข้าสุนัต  พิธีการจึงไม่สำคัญเท่าแก่นแท้ในใจคน
    ข้ออื่นๆให้คนคริสต์มาตอบ