สวัสดีค่ะ วันนี้มารีวิวโรคซึมเศร้า
กำลังรักษาอยู่ ทานยา มา 3 อาทิตย์แล้วค่ะ

เกริ่น...
เราชื่อ เอ อายุ 2x ปลายๆ ค่ะ เราอยู่ในครอบครัวที่น่ารัก
คุณพ่อเราเสียตั้งแต่เด็กๆค่ะ ทีนี้ตอนเริ่มเป็น น่าจะตั้งแต่เพิ่งเลิกกับแฟนคนแรก (ตอนนั้นคบมา 5 ปี) ร้องไห้ตอนกลางคืนมา 1 ปี
หลังจากนั้นเราก็ เรียนจบ คิดว่าเป็นธรรมดาที่คนมีแฟนจะอกหักและเสียใจ คิดว่าเวลาจะเยียวยาได้ค่ะ

ต่อมาก็มีแฟนคนที่สอง คบอีก 5 ปีเลิกอีกแล้ว เค้ามีคนอื่นทั้งคู่ค่ะ แล้วก็กลับมาทำงานที่บ้าน  เครียดเรื่องงานอีก กดดันอีก จนตอนนั้นเริ่มรู้ตัวละ ว่าเรามีติ่งซึมเศร้า  ขี่รถไปหาลูกค้าอยู่ดีๆ ก็อยากนอนหายไปในเบาะเลยซะงั้น เริ่มไม่อยากไไปทำงาน ตอนนั้นก็สงสัยตัวเองว่า ซึมเศร้าหรือขี้เกียจฟะ แต่ที่แน่ๆ คือสายตาเราสั้นและต้องใส่คอนแทคเลนส์ มันปวดเบ้าตาจนตื่นไม่ไหว  ทีนี้ก็มีไปเรียนแลนด์มาร์คบ้าง ฟังธรรมะบ้าง เรียนป.โทจนจบ ระหว่างเรียนก็ขอที่บ้าน work out site (ทำงานที่บ้าน)  และเริ่มเปิดร้านของตัวเอง  พยายามบำบัดตัวเอง เปลี่ยนแฟน (แฟนเก่าค่อนข้างขี้บ่น)

ทุกอย่างเหมือนจะดีขึ้น  แต่เราก็จะบ่นกับแฟนเป็นพักๆ ว่า เฮ้ย ทำไมเศร้าอ่ะ วันนี้เศร้าจัง แต่พยายามดึงตัวเองออกมา จนกระทั้งปิ๊งป่องงง ทะเลาะกับป้าข้างร้าน

เรื่องไม่น่าจะหนักหนาอะไรมาก ปัญหาเราก็แก้ได้แล้ว แต่เราร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร จนในคืนนั้น เราบอกแฟนเราว่า ถ้าจะตายตายแบบไหนทรมานน้อยสุด กินยานอนหลับต้องใช้กี่เม็ด ฉีดยาตายง่ายสุดใช่มั้ย เค้าใช้ยาอะไร

อันนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราคิด แต่ภาพไม่เคยชัดแบบนี้มาก่อนเลย
แฟนเราหลับไปแล้ว แต่เรายังเดินวนเวียนอยู่ชั้น2 และเราตัดสินใจโทรหาเพื่อนที่เป็นซึมเศร้า และถามมันว่าเราเป็นใช่ป่าว เพื่อนบอกใช่ เรานอนไม่หลับถึงตี 5 ก่อนจะโทรหากรมสุขภาพจิตตอนเช้า  ทางศูนย์แนะนำให้ไป โรงพยาบาลสมเด็จเจ้าพระยา จะมีสถาบันจิตเวชเป็นคลิกนิกนอกเวลา ให้ไปปรึกษาดู