คือเรื่องมันมีอยู่ว่าเราเป็นคนแคร์เพื่อนมากๆถึงรู้ว่าเพื่อนคนนี้มักจะโกหกหรือเอาเราไปเล่าเราก็เลือกที่จะเฉยและมองมุมดีของมัน และเราเป็นคนที่ไม่ว่าเพื่อนจะไปไหนแค่ชวนมาก่อนเราจะไปหรือไม่ไปก็ค่อยดูอีกทีแต่ขอแค่ชวนเราก่อน พอเราไปเห็นว่ามันไปไหนกันแล้วไม่ได้ชวนเลยมีความรู้สึกแปลกๆนอยด์ๆทั้งๆที่เราแคร์พวกมันตลอด มีครั้งหนึ่งที่เพื่อนในแก๊งป่วยเราก็พยายามถ่ายรูปและเพิ่มมันไปตลอดเพราะไม่อยากให้มันคิดว่ามันไม่อยู่แล้วลืมมันเรารู้นะว่าแต่ล่ะคนมันไม่เหมือนกัน แต่สำหรับเราเราขอเเค่ชวนหน่อย มีอีกครั้งเราฝากมัน2คนซื้อน้ำมันก็ทำแตกเราก็ไม่ได้ว่าไรนะ เราเฉยๆมากแต่พอเราไปตรงแก้วน้ำพวกน้ำหยิบของพวกมันไปหมดแล้วเหลือแต่ของเรา เราก็เริ่มนอยด์และเลยไปนั่งที่ทำงานต่อแต่พวกมันกลับพูดใส่เราว่าไปเช็ดด้วยทำหกอ่ะเราบับห้ะ! คือทำแตกไม่พอให้กูเช็ดเก็บเองอีก ขอโทษไม่มีไม่มีแม้แต่คำว่าเออๆเดะกูหุ้นตังซื้อให้ใหม่ไม่มีเลยพวกมันกลับนั่งทำงานกันต่อเฉยเราเลยเก็บของลงมาข้างล่างเราเสียความรู้สึกมากเราเลยมาระบายกับรุ่นพี่เราว่าบับแค่อยากให้ขอโทษและพูดบับเออๆเดะซื้อใหม่ให้เพราะยังไงเราก็ไม่เอาอยู่แล้วตอนนั้นใครจะอยากได้ใหม่นอกจากคำว่าขอโทษเราร้องไห้เเละบอกกับเพื่อนในกลุ่มว่า:กูไม่ต้องการไรเลยนอกจากคำว่าขอโทษกูเสียความรู้สึกย่ะที่พวกมันไม่สำนึกผิดเลย จนมีเพื่อนคนนึงทักมาขอโทษและบอกจะซื้อใหม่เราเลยบอกไม่เป็นไร แค่มาขอโทษก็โอเคแล้ว (เรารู้นะว่าไม่ได้ดีขนาดนั้นแต่เราคือคนนึงที่รักและแคร์พวกมันมาก ทั้งๆที่รู้ว่าที่คบๆกันอยู่เพราะอะไรแต่จะทำไงดีคะให้เลิกมานั่งเสียความรู้สึกกับเรื่องเพื่อนได้)