เรื่อง กับดัก
เรื่องโดย นัฐพันธ์
....................................................................................................................................................................................................................
ณ ฐานปฏิบัติการหนึ่ง เจ้าหน้าที่ระดับสูงกำลังประชุมกันอย่างเคร่งเครียด ดูจากหน้าและแววตาที่บ่งบอกอยู่เนืองๆ เท้าๆหนึ่งก้าวเดินเข้ามาในฐานปฏิบัติการ ห้องประชุมด้านในมีเจ้าหน้าที่ระดับหัวหน้าเข้ามานั่งรออยู่แล้ว ผู้เป็นหัวหน้าระดับสูง หรือเรียกอีกว่า ท่านผู้นำ เดินเข้ามา รอยเหี่ยวอันเกิดจากความตึงเครียดทำให้หนังตาที่เคยตึงกับคล้อยลงเหมือนหยดน้ำ คิ้วเข้มของบุคคลตรงหน้าขมวดเข้าหากันจนดูเหมือนริมบิ้นที่ผูกเป็นรูปโบว์ติดกล่องห่อของขวัญ
ผู้ร่วมประชุมต่างอยู่ในความสงบ เพราะเกรงว่าจะทำให้บรรยากาศเครียดไปมากกว่ากว่านี้หากส่งเสียงดัง ประธานมองดูเอกสารที่เจ้าหน้าที่เลขานุการเดินนำมาส่งให้ ยิ่งทำให้แววตาฉงน และเครียดกว่าเดิมจนทุกคนสังเกตเห็นได้
“ผู้ชุมนมมามากกว่าที่เราคิดอีกนะครับท่าน” เลขานุการเอ่ยขึ้น
“ผมว่า”
“ผมว่า”
“ผมว่า”
ทุกคนต่างพยายามออกความเห็น แทรกกันไปแทรกกันมา จนน่าลำไย เอ้ย รำคาญ
“หยุดแกง กันได้แล้ว” ท่านประธานบอก เลขานุการเข้ามาประชิด กระซิบเบาๆว่า
“เเกล้งครับไม่ใช่แกง แกงมันศัพย์สมัยใหม่ ดูไม่มีกาลเทศะในเวลาประชุม”ท่านประธานหน้ามุ้ย
“ซ้อมบี้พวกนั้น มันระบาดเร็วกว่าไวรัส โคโคตี้ อีกนะครับท่าน ทางกระทรวงของเราเกรงว่าจะรับมือไม่ไหว” ผู้ที่กล่าว คือ รัฐมนตรีกระทรวงสุขภาพและอนามัยเจริญพันธุ์
“ทางเจ้าหน้าที่ทหาร เรายกกองทัพมารวมพลกันที่ด้านหน้ากองบัญชาการแล้วนะครับท่าน รอแค่มีคำสั่งให้จัดการซอมบี้พวกนั้น” นางทหารยศสูงที่ประดับประดาเหรียญตรามากกว่าสามสิบชิ้นเอ่ยขึ้น เขาขยับเหรียญด้านหน้าอกที่ติดเป็นเหมือนแผงปลา ดูๆไปน่าตลกไม่น้อย
“ส่วนทางด้านไอที เราสั่งการให้ตัดสัญญาณมือถือ และWifi ทุกชนิดในเขตนอกพื้นที่ฐานบัญชาการ เพื่อไม่ให้พวกซอมบี้ได้ใช้ครับท่าน”
ท่านผู้นำพยักหน้า มีรอยยิ้มขึ้นมา เมื่อเห็นเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาทุกท่าน ทำงานอย่างขมักเขม่นและรู้ทันการบุกมาเยือนของซอมบี้
“ซอมบี้พวกนี้มันฉลาด เราต้องเล่นงานให้มันจมดิน” เสียงหนึ่งในที่ประชุมเอ่ยขึ้น
“มันจะฉลาดไปกว่าพวกเราได้ยังไง”
เสียงหัวเราะตามมาไล่หลัง ทำให้บรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาที่เข้าร่วมประชุมต่างหัวเราะต่อกระซิบอย่างสนุกสนาน
“พวกท่านกลับไปประจำการที่ฐานของแต่ละท่านได้แล้ว” ท่านผู้นำเอ่ย
“ครับ” ทุกคนขานรับพร้อมกัน พร้อมกับลุกขึ้นยืน โค้งคำนับและเดินออกไปที่ล่ะคน
ด้านนอก ซอมบี้มากมายที่กลายพันธุ์จากไวรัสที่หลุดออกมาจากฐานของห้องวิจัยแห่งหนึ่ง ทำให้ประชาชนได้รับเชื้อไวรัส จนเป็นซอมบี้ หนทางที่รัฐบาลกำลังจะทำคือ การกำจัดพวกมันให้สิ้นซาก ยังไม่มียาชนิดใดที่จะกำจัดซอมบี้เหล่านี้ได้เลยแม้แต่ชนิดเดียว มีเพียงแต่ยาบรรเทาอาการคลุ้มคลั่งเท่านั้น
เจ้าหน้าที่แพทย์เวรที่รักษาคนที่ได้รับบาดเจ็บ ต่างอดหลับอดนอน บางคนถึงกับเป็นลมในขณะที่ปฏิบัติหน้าที่เลยก็มี
ด้านนอก ซอมบี้ขับรถฝ่ากำแพงหนามที่กั้นเข้ามาประชิดฐานด้านใน ภายในฐานที่มีผู้นำสูงสุดของกรม นั่งมองดูจอภาพจากด้านนอก ซอมบี้ทำลายกำแพงประตู รั้วลวดหนาม และอื่นๆที่กีดขวางเข้ามาในฐานที่มั่น ก่อนจะบุกขึ้นมาด้านใน เสียงหวอเตือนภัย ดังขึ้น ทุกคนด้านในต่างตกใจ ความโกลาหลเกิดขึ้นอีกครั้ง
“พวกมันบุกเข้ามาแล้วครับท่าน” นายทหารวิ่งเข้ามาประชิดตัวผู้นำ
“จัดการเจอะยางพาหนะพวกมันให้หมดทุกอย่างในพื้นที่ จะได้เคลื่อนที่ไม่ได้” ท่านผู้นำมองดูจอกล้องวงจรปิด เห็นฝูงซอมบี้มากกว่าหมื่นคน รายล้อมอยู่ด้านนอก มันกระฮือ ที่จะเข้ามาด้านใน ทั้งทุบ ทั้งถีบแต่มีกองกำลังอยู่ด้านนอกป้องกันไว้ชั้นหนึ่ง
“เอาอย่างนั้นเลยหรือครับท่าน”
“ทำตามสั่ง” เสียงผู้นำตะเบ็งออกมา ดวงตาวาวโรจน์ นายทหารรับใช้ทำท่าตะเบ๊ะและเดินออกไป
กองกำลังด้านนอกต่างพยายามกั้นไม่ให้เหล่าซอมบี้ทลายกำแพงสุดท้ายเข้ามาได้ แต่แล้วก็ไม่สำเร็จเมื่อฐานทัพด้านหน้ากองบัญชาโดนบุกลุกเข้ามา จนทหารหลายนายต่างวิ่งหนีเหล่าซอมบี้
ปังๆๆๆๆ เสียงทุบประตูหน้าห้องผู้นำดังสนั่น ก่อนจะถูกกระชากเปิดออก
นายทหารนายหนึ่งเหงื่อโทรมกาย วิ่งเข้ามาหายใจแทบไม่ทัน
“มันบุกเข้ามาแล้วครับท่าน” ก่อนจะเป็นลมล้มฟุบลงไป
ทหารระดับสูงต่างวิ่งมาประชิดท่านผู้นำ ก่อนจะพากันออกไปทางประตูหลัง เส้นยาแดงผ่าแปดที่เหล่าซอมบี้เข้ามาพวกมันทุ้มข้าวของ และมองหาเหยื่อ ทุกอย่างภายในศูนย์บัญชาการราบเป็นหน้ากอง
“หนึ่ง สอง สาม” เสียงนับถอยหลังก่อนที่จะเกิดเสียงระเบิด ภายในศูนย์ ทุกสรรพสิ่งแน่นิ่ง เสียงดังกัมปนาทดังขึ้นหลายครั้ง เสียงโหยหวนภายในศูนย์ที่มีเหล่าซอมบี้ดังเซ็งแซ่ไปทั่วก่อนจะค่อยๆเลือนหายไปช้าๆพร้อมกับสายลม
“จบแล้วครับท่าน” เสียงนั้นเอ่ยขึ้นเบาๆ ทหารระดับสูงและรัฐมนตรีแต่ละกระทรวงที่เหลือรอดต่างพ่นลมเบาๆ ซอมบี้ถูกระเบิดฆ่าตายในศูนบ์บัญชาการที่พวกเขาหลอกล่อให้มันเข้ามา ติดกับดัก...ตาย ในครั้งนี้
“ทุกอย่างจบแล้วครับ”เสียงนายทหารระสูงเอ่ย ก่อจะพากันเดินหันหลังให้กองเพลิงที่เผาวอดอยู่ด้านหลัง มันจบแล้ว ฝูงซอมบี้
“เฮ้ย..............” แขวกกกกกกกกกกกกกก เสียงร้องพร้อมกับร่างของกลุ่มซอมบี้ที่หลบอยู่มุมหนึ่งหลายสิบตัว กระโจมออกมาและกัดแทะเข้าที่ร่างของนายทหารระดับสูงเคราะห์ร้าย พวกมันขย้ำเหยื่ออย่างไม่ปราณี เสมือนตรงหน้าคืออาหารอันโอชะ เลือดพุ่งกระฉูดจนเหมือนสายน้ำพุที่พุ่งสาด ฝูงซอมบี้ค่อยๆกระโดนเข้ามาจับเหยื่อที่อยู่ตรงหน้า เสียงปืนหลายนัดพุ่งยิงตรงไปด้านหน้า ร่างของซอมบี้ล้มลง ทหารคนหนึ่ง ดึงแขนของท่านผู้นำวิ่งหนีไป พร้อมกับทหารที่เหลือยิงสะกัดกั้นซอมบี้ที่จะตามไป แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อฝูงซอมบี้ นับหลายร้อยตัว ค่อยปรากฏขึ้นตรงด้านหน้าอย่างมากกมาย
“เรียกกำลังพลสำรอง เรียกกำลังพลสำรอง” ท่านผู้นำรีบพูด เมื่อเห็นว่าหนทางด้านหน้ามีฝูงซอมบี้มากเกินกว่าจะรับมือไหว รถถังที่จอดอยู่ด้านหน้า นายทหารวิ่งเปิดประตู พาร่างผู้นำขึ้นไป เพื่อป้องกันภัยจากฝูงซอมบี้
“ออกรถซี่ ออกรถ” เสียงผู้นำเข้มแข็ง
นายทหาร หน้าซีด ปากสั่น
“ไม่ได้ยินที่สั่งหรือยังไง ออกรถเดี๋ยวนี้”
“ท่านครับ คือว่า” นายทหารมือไม้สั่นไปหมด เหงือแตกพลัก
“รถถังกองกำลังสำรอง คือว่า พวกเราเอาล้อเคลื่อน ออกหมดทุกคันแล้วครับ”
ท่านผู้น้ำถึงกับผงะ
“ใครสั่ง” เสียงแกเคร่งขรึม บวกกับความโมโห นายทหารไม่กล้าเอ่ย
พลางนึกไปถึงตอนที่ตัวเองสั่งการว่า “จัดการเจอะยางพาหนะพวกมันให้หมดทุกอย่างในพื้นที่ จะได้เคลื่อนที่ไม่ได้”
“แขวกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือ เสียงซอมบี้พุ่งตรงมาพร้อมกับเสียง หวีดร้องของคนในรถถัง
จบ
เรื่องสั้น กับดัก
เรื่องโดย นัฐพันธ์
....................................................................................................................................................................................................................
ณ ฐานปฏิบัติการหนึ่ง เจ้าหน้าที่ระดับสูงกำลังประชุมกันอย่างเคร่งเครียด ดูจากหน้าและแววตาที่บ่งบอกอยู่เนืองๆ เท้าๆหนึ่งก้าวเดินเข้ามาในฐานปฏิบัติการ ห้องประชุมด้านในมีเจ้าหน้าที่ระดับหัวหน้าเข้ามานั่งรออยู่แล้ว ผู้เป็นหัวหน้าระดับสูง หรือเรียกอีกว่า ท่านผู้นำ เดินเข้ามา รอยเหี่ยวอันเกิดจากความตึงเครียดทำให้หนังตาที่เคยตึงกับคล้อยลงเหมือนหยดน้ำ คิ้วเข้มของบุคคลตรงหน้าขมวดเข้าหากันจนดูเหมือนริมบิ้นที่ผูกเป็นรูปโบว์ติดกล่องห่อของขวัญ
ผู้ร่วมประชุมต่างอยู่ในความสงบ เพราะเกรงว่าจะทำให้บรรยากาศเครียดไปมากกว่ากว่านี้หากส่งเสียงดัง ประธานมองดูเอกสารที่เจ้าหน้าที่เลขานุการเดินนำมาส่งให้ ยิ่งทำให้แววตาฉงน และเครียดกว่าเดิมจนทุกคนสังเกตเห็นได้
“ผู้ชุมนมมามากกว่าที่เราคิดอีกนะครับท่าน” เลขานุการเอ่ยขึ้น
“ผมว่า”
“ผมว่า”
“ผมว่า”
ทุกคนต่างพยายามออกความเห็น แทรกกันไปแทรกกันมา จนน่าลำไย เอ้ย รำคาญ
“หยุดแกง กันได้แล้ว” ท่านประธานบอก เลขานุการเข้ามาประชิด กระซิบเบาๆว่า
“เเกล้งครับไม่ใช่แกง แกงมันศัพย์สมัยใหม่ ดูไม่มีกาลเทศะในเวลาประชุม”ท่านประธานหน้ามุ้ย
“ซ้อมบี้พวกนั้น มันระบาดเร็วกว่าไวรัส โคโคตี้ อีกนะครับท่าน ทางกระทรวงของเราเกรงว่าจะรับมือไม่ไหว” ผู้ที่กล่าว คือ รัฐมนตรีกระทรวงสุขภาพและอนามัยเจริญพันธุ์
“ทางเจ้าหน้าที่ทหาร เรายกกองทัพมารวมพลกันที่ด้านหน้ากองบัญชาการแล้วนะครับท่าน รอแค่มีคำสั่งให้จัดการซอมบี้พวกนั้น” นางทหารยศสูงที่ประดับประดาเหรียญตรามากกว่าสามสิบชิ้นเอ่ยขึ้น เขาขยับเหรียญด้านหน้าอกที่ติดเป็นเหมือนแผงปลา ดูๆไปน่าตลกไม่น้อย
“ส่วนทางด้านไอที เราสั่งการให้ตัดสัญญาณมือถือ และWifi ทุกชนิดในเขตนอกพื้นที่ฐานบัญชาการ เพื่อไม่ให้พวกซอมบี้ได้ใช้ครับท่าน”
ท่านผู้นำพยักหน้า มีรอยยิ้มขึ้นมา เมื่อเห็นเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาทุกท่าน ทำงานอย่างขมักเขม่นและรู้ทันการบุกมาเยือนของซอมบี้
“ซอมบี้พวกนี้มันฉลาด เราต้องเล่นงานให้มันจมดิน” เสียงหนึ่งในที่ประชุมเอ่ยขึ้น
“มันจะฉลาดไปกว่าพวกเราได้ยังไง”
เสียงหัวเราะตามมาไล่หลัง ทำให้บรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาที่เข้าร่วมประชุมต่างหัวเราะต่อกระซิบอย่างสนุกสนาน
“พวกท่านกลับไปประจำการที่ฐานของแต่ละท่านได้แล้ว” ท่านผู้นำเอ่ย
“ครับ” ทุกคนขานรับพร้อมกัน พร้อมกับลุกขึ้นยืน โค้งคำนับและเดินออกไปที่ล่ะคน
ด้านนอก ซอมบี้มากมายที่กลายพันธุ์จากไวรัสที่หลุดออกมาจากฐานของห้องวิจัยแห่งหนึ่ง ทำให้ประชาชนได้รับเชื้อไวรัส จนเป็นซอมบี้ หนทางที่รัฐบาลกำลังจะทำคือ การกำจัดพวกมันให้สิ้นซาก ยังไม่มียาชนิดใดที่จะกำจัดซอมบี้เหล่านี้ได้เลยแม้แต่ชนิดเดียว มีเพียงแต่ยาบรรเทาอาการคลุ้มคลั่งเท่านั้น
เจ้าหน้าที่แพทย์เวรที่รักษาคนที่ได้รับบาดเจ็บ ต่างอดหลับอดนอน บางคนถึงกับเป็นลมในขณะที่ปฏิบัติหน้าที่เลยก็มี
ด้านนอก ซอมบี้ขับรถฝ่ากำแพงหนามที่กั้นเข้ามาประชิดฐานด้านใน ภายในฐานที่มีผู้นำสูงสุดของกรม นั่งมองดูจอภาพจากด้านนอก ซอมบี้ทำลายกำแพงประตู รั้วลวดหนาม และอื่นๆที่กีดขวางเข้ามาในฐานที่มั่น ก่อนจะบุกขึ้นมาด้านใน เสียงหวอเตือนภัย ดังขึ้น ทุกคนด้านในต่างตกใจ ความโกลาหลเกิดขึ้นอีกครั้ง
“พวกมันบุกเข้ามาแล้วครับท่าน” นายทหารวิ่งเข้ามาประชิดตัวผู้นำ
“จัดการเจอะยางพาหนะพวกมันให้หมดทุกอย่างในพื้นที่ จะได้เคลื่อนที่ไม่ได้” ท่านผู้นำมองดูจอกล้องวงจรปิด เห็นฝูงซอมบี้มากกว่าหมื่นคน รายล้อมอยู่ด้านนอก มันกระฮือ ที่จะเข้ามาด้านใน ทั้งทุบ ทั้งถีบแต่มีกองกำลังอยู่ด้านนอกป้องกันไว้ชั้นหนึ่ง
“เอาอย่างนั้นเลยหรือครับท่าน”
“ทำตามสั่ง” เสียงผู้นำตะเบ็งออกมา ดวงตาวาวโรจน์ นายทหารรับใช้ทำท่าตะเบ๊ะและเดินออกไป
กองกำลังด้านนอกต่างพยายามกั้นไม่ให้เหล่าซอมบี้ทลายกำแพงสุดท้ายเข้ามาได้ แต่แล้วก็ไม่สำเร็จเมื่อฐานทัพด้านหน้ากองบัญชาโดนบุกลุกเข้ามา จนทหารหลายนายต่างวิ่งหนีเหล่าซอมบี้
ปังๆๆๆๆ เสียงทุบประตูหน้าห้องผู้นำดังสนั่น ก่อนจะถูกกระชากเปิดออก
นายทหารนายหนึ่งเหงื่อโทรมกาย วิ่งเข้ามาหายใจแทบไม่ทัน
“มันบุกเข้ามาแล้วครับท่าน” ก่อนจะเป็นลมล้มฟุบลงไป
ทหารระดับสูงต่างวิ่งมาประชิดท่านผู้นำ ก่อนจะพากันออกไปทางประตูหลัง เส้นยาแดงผ่าแปดที่เหล่าซอมบี้เข้ามาพวกมันทุ้มข้าวของ และมองหาเหยื่อ ทุกอย่างภายในศูนย์บัญชาการราบเป็นหน้ากอง
“หนึ่ง สอง สาม” เสียงนับถอยหลังก่อนที่จะเกิดเสียงระเบิด ภายในศูนย์ ทุกสรรพสิ่งแน่นิ่ง เสียงดังกัมปนาทดังขึ้นหลายครั้ง เสียงโหยหวนภายในศูนย์ที่มีเหล่าซอมบี้ดังเซ็งแซ่ไปทั่วก่อนจะค่อยๆเลือนหายไปช้าๆพร้อมกับสายลม
“จบแล้วครับท่าน” เสียงนั้นเอ่ยขึ้นเบาๆ ทหารระดับสูงและรัฐมนตรีแต่ละกระทรวงที่เหลือรอดต่างพ่นลมเบาๆ ซอมบี้ถูกระเบิดฆ่าตายในศูนบ์บัญชาการที่พวกเขาหลอกล่อให้มันเข้ามา ติดกับดัก...ตาย ในครั้งนี้
“ทุกอย่างจบแล้วครับ”เสียงนายทหารระสูงเอ่ย ก่อจะพากันเดินหันหลังให้กองเพลิงที่เผาวอดอยู่ด้านหลัง มันจบแล้ว ฝูงซอมบี้
“เฮ้ย..............” แขวกกกกกกกกกกกกกก เสียงร้องพร้อมกับร่างของกลุ่มซอมบี้ที่หลบอยู่มุมหนึ่งหลายสิบตัว กระโจมออกมาและกัดแทะเข้าที่ร่างของนายทหารระดับสูงเคราะห์ร้าย พวกมันขย้ำเหยื่ออย่างไม่ปราณี เสมือนตรงหน้าคืออาหารอันโอชะ เลือดพุ่งกระฉูดจนเหมือนสายน้ำพุที่พุ่งสาด ฝูงซอมบี้ค่อยๆกระโดนเข้ามาจับเหยื่อที่อยู่ตรงหน้า เสียงปืนหลายนัดพุ่งยิงตรงไปด้านหน้า ร่างของซอมบี้ล้มลง ทหารคนหนึ่ง ดึงแขนของท่านผู้นำวิ่งหนีไป พร้อมกับทหารที่เหลือยิงสะกัดกั้นซอมบี้ที่จะตามไป แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อฝูงซอมบี้ นับหลายร้อยตัว ค่อยปรากฏขึ้นตรงด้านหน้าอย่างมากกมาย
“เรียกกำลังพลสำรอง เรียกกำลังพลสำรอง” ท่านผู้นำรีบพูด เมื่อเห็นว่าหนทางด้านหน้ามีฝูงซอมบี้มากเกินกว่าจะรับมือไหว รถถังที่จอดอยู่ด้านหน้า นายทหารวิ่งเปิดประตู พาร่างผู้นำขึ้นไป เพื่อป้องกันภัยจากฝูงซอมบี้
“ออกรถซี่ ออกรถ” เสียงผู้นำเข้มแข็ง
นายทหาร หน้าซีด ปากสั่น
“ไม่ได้ยินที่สั่งหรือยังไง ออกรถเดี๋ยวนี้”
“ท่านครับ คือว่า” นายทหารมือไม้สั่นไปหมด เหงือแตกพลัก
“รถถังกองกำลังสำรอง คือว่า พวกเราเอาล้อเคลื่อน ออกหมดทุกคันแล้วครับ”
ท่านผู้น้ำถึงกับผงะ
“ใครสั่ง” เสียงแกเคร่งขรึม บวกกับความโมโห นายทหารไม่กล้าเอ่ย
พลางนึกไปถึงตอนที่ตัวเองสั่งการว่า “จัดการเจอะยางพาหนะพวกมันให้หมดทุกอย่างในพื้นที่ จะได้เคลื่อนที่ไม่ได้”
“แขวกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือ เสียงซอมบี้พุ่งตรงมาพร้อมกับเสียง หวีดร้องของคนในรถถัง