ช่วงก่อนหน้านี้เราได้อยู่ด้วยกันมาตลอดเกือบ 4 เดือนค่ะ แบบนอนห้องเดียวกัน อยู่ตัวติดกันตลอด 24 ชม.
แต่ว่าเรากำลังจะต้องห่างกันเพราะคณะเราต้องย้ายไปเรียนอีกที่นึงค่ะ
ซึ่งจะทำให้เราได้เจอกันอยากมากที่สุดคือช่วงเสาร์-อาทิตย์ แต่การเดินทางค่อนข้างที่จะเหนื่อยเพราะต้องนั่งรถหลายต่อค่ะ
บวกกับนิสัยแฟนเราเป็นคนตอบไลน์ช้าด้วย ช่วงที่เรากลับบ้านมาประมาณ 1 สัปดาห์หลังจากอยู่ด้วยกันมาประมาณ 1-2 เดือน
เราได้คอลกันน้อยลง แบบบางทีก็ 2-3 วันครั้ง ตัวเรารู้สึกว่าคนที่อยู่ไกลกันการจะทำให้ไม่รู้สึกห่างมากมันน่าจะมีเวลาคอลกันอย่างน้อยวันละครั้ง
เพื่อให้เราได้เล่าว่าวันนี้เราเจออะไรกันมาบ้าง มาแชร์กัน เพื่อจะได้รู้สึกว่าเราก็ยังได้รู้การดำเนินชีวิตเหมือนตอนยังอยู่ใกล้หน่ะค่ะ
การที่เขาเป็นแบบนี้เลยทำให้เราแอบหวิวๆนะคะว่าเขาจะห่างๆออกไปไหม จะคิดถึงกันน้อยลงหรือเปล่าค่ะ
อีกเรื่องคือ เรายอมรับค่ะว่าเราแอบคาดหวังที่จะมีอนาคตร่วมกับเขา อาจจะห่างกันตอนเรียนพอเรียนจบก็กลับมาอยู่ด้วยกัน
แต่ด้วยความที่ภูมิลำเนาเราห่างกันมากค่ะ เราอยู่ต่างจังหวัดใกล้กทม. ที่เขาอยู่ภาคใต้เลย มันพอจะมีโอกาสสร้างครอบครัวด้วยกันได้ไหมคะ
เราเลยวางแพลนในใจว่า เราจะห่างกันประมาณ 1-2 ปีการศึกษา แต่ช่วงที่ฝึกงานจะหาที่ที่ทำให้พอได้อยู่ด้วยกันได้ค่ะ อาจจะเป็นในกทม.ทั้งคู่
แล้วก็ฟื้นความสัมพันธ์ให้กลับมาเหมือนช่วง 4 เดือนที่อยู่ด้วยกัน แล้วก็เริ่มต้นงานในกทม.ไปด้วยกันเลยค่ะ 
 
//หลายคนจะมองว่าทำไมวางอนาคตไกลจัง โฟกัสกับปัจจุบันสิ สำหรับเราการตั้งเป้าหมายไว้มันเหมือนกับการที่มีแนวทางแล้วว่า เราอยากจะไปถึงตรงนั้นนะ ถ้าเราทำได้มันก็เป็นอีกความดีใจอย่างนึง อีกอย่างคือเราในตอนนี้ยังรู้สึกอยากมีเขาในชีวิตไปเรื่อยๆอยู่ค่ะ วันหนึ่งข้างหน้าถ้าเราโตกว่านี้อาจจะเจอคนใหม่เข้ามาก็จริง แต่ถ้าคนตรงหน้าเรายังจับมือกันแน่มากพอ มีแค่กันและกัน เราว่ามันไม่ค่อยน่ากังวลเลยค่ะ เราจะโฟกัสกับความสุขในปัจจุบันให้ดีที่สุด ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี แล้วก็รักษาความสัมพันธ์ให้ไม่ห่างจนเกินไป แล้วไปให้ถึงเป้าหมายที่เราวางไว้ค่ะ
 
ขอบคุณทุกความคิดเห็นที่จะเข้ามาแนะนำหรือแชร์ประสบการณ์กับเราล่วงหน้าด้วยนะคะ