สวัสดีค่ะทุกคน........เราได้มาตั้งกระทู้ครั้งแรกและอยากเล่าประสบการณ์เรื่องราวความรักของเรากับแฟนให้ฟังกันบ้าง เผื่อใครเคยเจอปัญหาแบบนี้และแก้ยังไงกันบ้าง
ก่อนอื่นเลย...ขอเล่าความเป็นมาระหว่างที่เราสองคนคบกันนะคะ เรากับพี่เขาคบกันได้ประมาณ 2 ปีกว่าแล้ว ระหว่างที่คบกันที่ผ่านมาทุกอย่างโอเคมาก(ก็คิดว่าแรกๆมันก็คงโอเคกันทุกคนมั้ง) จริงๆพี่เขาเป็นรุ่นพี่ แต่ตอนเรียนไม่เคยได้เจอกันเลย ทั้งๆสาขาเดียวกัน555 แปลกมาก และมันบังเอิญไปกว่านั้นคือแกได้มาทำงานแถวบ้านเรา) เราและพี่เขาคุยกันตอนที่พี่เขามาทำงานแถวบ้านเรานี้แหละ เราเองก็ได้ทำงานในตำบลเดียวกัน แค่คนละโรงเรียน ระหว่างที่เราคุยกันมาเรื่อยๆ เราเองได้พาพี่เขามาเล่นที่บ้าน(พูดง่ายๆคือพามาเปิดตัวให้พ่อและแม่ได้เห็น) จริงๆเราชอบความรักแบบนี้นะคะ พ่อแม่ต่างฝ่ายต่างเห็นและได้ทำรู้จักกัน และทางครอบครัวของเราเองเอ็นดูพี่เขามาก ย้ำว่าเอ็นดูแกมากๆๆ เวลาพี่เขามาเล่นที่บ้าน พ่อและแม่ไม่เคยได้ว่าแถมดีใจอีกต่างหาก โดยเฉพาะแม่5555 (ซึ่งมันดีนะ เรามองว่าดีมากเลย ที่ครอบรัวเราเอ็นดูพี่แกแบบนี้)เพราะมันคงไม่ใช่สำหรับทุกคนที่จะเจอแบบนี้ กลับมาเรื่องของเราต่อนะคะ พี่เขาทำงานที่นี่สักพัก (ก่อนหน้านี้แกได้ไปสอบไว้) แล้วโดยเรียกให้ไปทำงานเป็น พนักงานราชการที่ แถวๆเขาใหญ่อ่ะค่ะ ซึ่งรู้ข่าวตอนนั้นคือ 2 ความรู้สึกทั้งพี่เขาและเราเองทั้งดีใจและใจหายนิดๆเพราะทำให้เราสองคนห่างกัน (ประมาณ 200 กม.ได้) แต่ทุกอย่างก็ยังโอเค ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป นอกจากเจอกันน้อยลง แต่ก็คอลหากันได้ปกติ ก็มาเล่นบ้านปกติช่วงวันเสาร์และปิดเทอมบ้าง พอพี่แกทำงานได้สักพัก ได้ย้ายไปบรรุจุที่ทำงานใหม่ (400 กม.กว่าละมั้ง) (โหหหห) ความรู้สึกทั้งสอง ดีใจไม่สุด เพราะมันไกลกันกว่าเดิมมาก แต่ก็คงไม่คิดอะไรคิดว่ายังคงปกติเหมือนเดิม แล้วช่วงที่แกได้ไปทำงานอยู่นั้น เราเริ่มมีปัญหากันตอนนี้ละค่ะ ตอนแรกที่ไปบอกเราตลอดว่างานเยอะมากกกกก เยอะมากกกกก (เราก็ลองแอบไปถามพี่ๆที่ทำงานกับแก บอกเหมือนกันว่าเยอะ) แต่ที่เราสงสัยคือ คนมันงานเยอะแค่ไหน มันก็ต้องหาเวลาคุยกันไหมอ่า แฟนนะโว็ยยย ไม่ใช่คนอื่นนน คุยกัน 5 นาที 10 นาที คอลหากันก้ยังนี่ นี่หายไปเลยยยยย เราเลยลองใจไม่โทรไม่ตาม ปรากฎว่า นางหายไปจ้าาาา หายให้ทีนี่คือ ไม่ทักมา ไม่โทร ไม่อะไรเลย มันใช่ไหมอ่าา มันเกินไปไหม จะไม่มีเวลาขนาดนั้นเลยหรอ แล้วเวลาไปไหนไม่บอก(จากที่เคยบอก) บางทีคุยๆกันอยู่ ก็ตัดสายไปเลย บางทีหงิดหงุดจากงาน ก็มาตัดสายเรา คืออะไรว่ะ เสียความรู้สึกมากเลยนะ เวลาทะเลาะกัน บางทีจะเคลียร์กันก็จะบอกว่าทำงาน จนมันเหมือนเป็นปัญหาสะสม แล้วจากที่เราไม่เคยคิดถึงมือที่ 3 เราก็เริ่มคิดแล้ว จนบางทีแอบลองเข้าเฟสไปดู มันแปลกตรงที่ว่า บางโพสแกปิดเราไว้ไม่ให้เราเห็น แต่บางโพสที่แกโพสเราเห็น แต่ปิดคนอื่นไม่ให้เห็น เราก็ว่ามันแปลกๆไป (ถ้าแกมีคนอื่นจริงๆ เรายอมเดินออกมาเลยนะ) บางทีเคยคิดอยู่หลายๆอย่าง ว่าที่แกเปลี่ยนไปขนาดนี้เพราะไปเจอสังคมใหม่หรือป่าว (ตอนทำงานที่เดิม แกไม่เคยได้ไปไหนเลย ทำงานเสร็จกลับห้องตลอด) และที่เราแอบนอยอยู่บ่อยครั้งเพราะพี่เขามีชีวิตที่ดีขึ้นแล้วหรือป่าว เราเองก็ยังไม่ได้ไปไหน(หมายถึงการงาน) เราเลยลองถอยออกมา พยายามอยู่บ่อยครั้งที่จะตัดใจ แต่ก้ทำไม่ได้ เพราะเรื่องราวดีๆที่คบกันมันเกิดชึ้นเยอะมากกกกก เหมือนเรายังนั่งคิดถึงแต่เขา มันมีช่วงแรกๆที่เราเป็นหนักถึงขั้นกินไม่ได้ นอนไม่ได้เลย ร่างการและจิตใจตอนนั้นทรุดโทรมมากกก เพื่อนที่ทำงานด้วยกันถามอะไรไม่ได้เลย ถามอะไรเราจะร้องอย่างเดียว (จริงๆพี่แกก็รู้นะ เพราะเพื่อนพี่แกบอกแกแล้ว แต่เหมือนแกไม่ได้มาสนใจเราเลย) ความรู้สึกเราแย่มากเลยนะ และเรื่องที่เกิดขึ้นทางบ้านก็รู้ โดยเฉพาะแม่เราเอง คอยปลอบเราตลอด และแม่เคยแอบโทรไปหาพีเขา มารู้ทีหลังว่า ทั้งร้องทั้งคุยกับพี่แก แต่ทำไมรู้สึกว่าพี่แกไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ ก็ยังเชยชาแบบนี้จนถึงวันนี้ ถ้าว่าเรายังรู้สึกกับพี่เขาเหมือนเดิมไหม ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ถึงตอนนี้แกจะลบเราออกจากเพื่อนในเฟส และลบรูปทุกอย่างออกที่มีเราแล้ว เราก็ยังรู้สึกเหมือนเดิมกับพี่เขาเหมือนเดิม(แอบหวังอยู่วาพี่แกจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม) มันก็ทรมานดีนะ คนเรามันจะหมดรักง่ายขนาดนั้นเลยหรอค่ะ ใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้ บ้างไหมคะ????
คนๆหนึ่งเขาจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนั้นกัน และหมดรักกันได้เร็วขนาดนั้นหรือ
ก่อนอื่นเลย...ขอเล่าความเป็นมาระหว่างที่เราสองคนคบกันนะคะ เรากับพี่เขาคบกันได้ประมาณ 2 ปีกว่าแล้ว ระหว่างที่คบกันที่ผ่านมาทุกอย่างโอเคมาก(ก็คิดว่าแรกๆมันก็คงโอเคกันทุกคนมั้ง) จริงๆพี่เขาเป็นรุ่นพี่ แต่ตอนเรียนไม่เคยได้เจอกันเลย ทั้งๆสาขาเดียวกัน555 แปลกมาก และมันบังเอิญไปกว่านั้นคือแกได้มาทำงานแถวบ้านเรา) เราและพี่เขาคุยกันตอนที่พี่เขามาทำงานแถวบ้านเรานี้แหละ เราเองก็ได้ทำงานในตำบลเดียวกัน แค่คนละโรงเรียน ระหว่างที่เราคุยกันมาเรื่อยๆ เราเองได้พาพี่เขามาเล่นที่บ้าน(พูดง่ายๆคือพามาเปิดตัวให้พ่อและแม่ได้เห็น) จริงๆเราชอบความรักแบบนี้นะคะ พ่อแม่ต่างฝ่ายต่างเห็นและได้ทำรู้จักกัน และทางครอบครัวของเราเองเอ็นดูพี่เขามาก ย้ำว่าเอ็นดูแกมากๆๆ เวลาพี่เขามาเล่นที่บ้าน พ่อและแม่ไม่เคยได้ว่าแถมดีใจอีกต่างหาก โดยเฉพาะแม่5555 (ซึ่งมันดีนะ เรามองว่าดีมากเลย ที่ครอบรัวเราเอ็นดูพี่แกแบบนี้)เพราะมันคงไม่ใช่สำหรับทุกคนที่จะเจอแบบนี้ กลับมาเรื่องของเราต่อนะคะ พี่เขาทำงานที่นี่สักพัก (ก่อนหน้านี้แกได้ไปสอบไว้) แล้วโดยเรียกให้ไปทำงานเป็น พนักงานราชการที่ แถวๆเขาใหญ่อ่ะค่ะ ซึ่งรู้ข่าวตอนนั้นคือ 2 ความรู้สึกทั้งพี่เขาและเราเองทั้งดีใจและใจหายนิดๆเพราะทำให้เราสองคนห่างกัน (ประมาณ 200 กม.ได้) แต่ทุกอย่างก็ยังโอเค ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป นอกจากเจอกันน้อยลง แต่ก็คอลหากันได้ปกติ ก็มาเล่นบ้านปกติช่วงวันเสาร์และปิดเทอมบ้าง พอพี่แกทำงานได้สักพัก ได้ย้ายไปบรรุจุที่ทำงานใหม่ (400 กม.กว่าละมั้ง) (โหหหห) ความรู้สึกทั้งสอง ดีใจไม่สุด เพราะมันไกลกันกว่าเดิมมาก แต่ก็คงไม่คิดอะไรคิดว่ายังคงปกติเหมือนเดิม แล้วช่วงที่แกได้ไปทำงานอยู่นั้น เราเริ่มมีปัญหากันตอนนี้ละค่ะ ตอนแรกที่ไปบอกเราตลอดว่างานเยอะมากกกกก เยอะมากกกกก (เราก็ลองแอบไปถามพี่ๆที่ทำงานกับแก บอกเหมือนกันว่าเยอะ) แต่ที่เราสงสัยคือ คนมันงานเยอะแค่ไหน มันก็ต้องหาเวลาคุยกันไหมอ่า แฟนนะโว็ยยย ไม่ใช่คนอื่นนน คุยกัน 5 นาที 10 นาที คอลหากันก้ยังนี่ นี่หายไปเลยยยยย เราเลยลองใจไม่โทรไม่ตาม ปรากฎว่า นางหายไปจ้าาาา หายให้ทีนี่คือ ไม่ทักมา ไม่โทร ไม่อะไรเลย มันใช่ไหมอ่าา มันเกินไปไหม จะไม่มีเวลาขนาดนั้นเลยหรอ แล้วเวลาไปไหนไม่บอก(จากที่เคยบอก) บางทีคุยๆกันอยู่ ก็ตัดสายไปเลย บางทีหงิดหงุดจากงาน ก็มาตัดสายเรา คืออะไรว่ะ เสียความรู้สึกมากเลยนะ เวลาทะเลาะกัน บางทีจะเคลียร์กันก็จะบอกว่าทำงาน จนมันเหมือนเป็นปัญหาสะสม แล้วจากที่เราไม่เคยคิดถึงมือที่ 3 เราก็เริ่มคิดแล้ว จนบางทีแอบลองเข้าเฟสไปดู มันแปลกตรงที่ว่า บางโพสแกปิดเราไว้ไม่ให้เราเห็น แต่บางโพสที่แกโพสเราเห็น แต่ปิดคนอื่นไม่ให้เห็น เราก็ว่ามันแปลกๆไป (ถ้าแกมีคนอื่นจริงๆ เรายอมเดินออกมาเลยนะ) บางทีเคยคิดอยู่หลายๆอย่าง ว่าที่แกเปลี่ยนไปขนาดนี้เพราะไปเจอสังคมใหม่หรือป่าว (ตอนทำงานที่เดิม แกไม่เคยได้ไปไหนเลย ทำงานเสร็จกลับห้องตลอด) และที่เราแอบนอยอยู่บ่อยครั้งเพราะพี่เขามีชีวิตที่ดีขึ้นแล้วหรือป่าว เราเองก็ยังไม่ได้ไปไหน(หมายถึงการงาน) เราเลยลองถอยออกมา พยายามอยู่บ่อยครั้งที่จะตัดใจ แต่ก้ทำไม่ได้ เพราะเรื่องราวดีๆที่คบกันมันเกิดชึ้นเยอะมากกกกก เหมือนเรายังนั่งคิดถึงแต่เขา มันมีช่วงแรกๆที่เราเป็นหนักถึงขั้นกินไม่ได้ นอนไม่ได้เลย ร่างการและจิตใจตอนนั้นทรุดโทรมมากกก เพื่อนที่ทำงานด้วยกันถามอะไรไม่ได้เลย ถามอะไรเราจะร้องอย่างเดียว (จริงๆพี่แกก็รู้นะ เพราะเพื่อนพี่แกบอกแกแล้ว แต่เหมือนแกไม่ได้มาสนใจเราเลย) ความรู้สึกเราแย่มากเลยนะ และเรื่องที่เกิดขึ้นทางบ้านก็รู้ โดยเฉพาะแม่เราเอง คอยปลอบเราตลอด และแม่เคยแอบโทรไปหาพีเขา มารู้ทีหลังว่า ทั้งร้องทั้งคุยกับพี่แก แต่ทำไมรู้สึกว่าพี่แกไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ ก็ยังเชยชาแบบนี้จนถึงวันนี้ ถ้าว่าเรายังรู้สึกกับพี่เขาเหมือนเดิมไหม ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ถึงตอนนี้แกจะลบเราออกจากเพื่อนในเฟส และลบรูปทุกอย่างออกที่มีเราแล้ว เราก็ยังรู้สึกเหมือนเดิมกับพี่เขาเหมือนเดิม(แอบหวังอยู่วาพี่แกจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม) มันก็ทรมานดีนะ คนเรามันจะหมดรักง่ายขนาดนั้นเลยหรอค่ะ ใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้ บ้างไหมคะ????