ตามหัวข้อเลยค่ะ  จุดเริ่มต้นเราคิดว่ามันน่าจะเริ่มจากสีแชทนี่ล่ะ ที่ทำให้เพื่อนคิดไปไกล แต่เราไม่ได้คิดอะไรนะคะ
สมัยเรียนมัธยมเรามีเพื่อนสนิทมีทั้ง ผช.ผญ.
เวลาคุยในเฟสคุยบ่อยๆ เรารู้สึกว่า
สีแชทมันไม่สวย เลยเปลี่ยนเป็นสีละมุนเลยค่ะ จริงๆแชทเพื่อนที่สนิทเราก็เปลี่ยนสีทุกคน สำหรับเพื่อน ผช.คนนี้ได้สีชมพูอ่อนละมุนเลยค่ะ ซึ่งนั่นเราไม่ได้คิดอะไร
แต่เมื่อมาย้อนคิดดูแล้วมันเป็นความผิดเราเอง ที่ไม่ทันได้คิดอะไร
อ้ออีกอย่าง สมัยนั้นเวลาเลิกเรียนกลับบ้าน
เราก็จะอาศัยกลับบ้านกับมันเพราะเพื่อนมีมอไซต์ และเรากับเพื่อนเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน อีกอย่างกลับพร้อมเพื่อนไม่ต้องเสียค่าโดยสารด้วย แต่ก็กลับไม่บ่อยนะคะ
เฉพาะช่วงสอบหรือมีกิจกรรมเลิกเรียนเร็วเท่านั้น พอชาวบ้านเห็นเรากลับมาพร้อมมัน
เค้าก็ลือกันว่าเราชอบกัน พูดต้นซอยยันท้ายซอยแต่จริงๆไม่มีอะไร เราเลยเริ่มรักษาระยะห่าง  
แต่สีแชทก็ไม่ได้เปลี่ยนนะคะ เพียงแค่ไม่กลับบ้านพร้อมมันแล้ว

วันเวลาผ่านล่วงเลยไป ปี2020
เราเริ่มรู้สึกว่ามันจะชอบเราจริงๆ เริ่มจากที่มันโทรเฟสมาตอนกลางคืน แต่เราก็ไม่รับนะ เพราะเราอยากให้เป็นสถานะเพื่อน
กลัวรับสายมันแล้วกลัวมันคิดไปไกลกว่าเดิม
แน่นอนมันไม่ลดความพยายาม เมื่อเดือนที่แล้วมันให้พี่ชายเราโทรเฟสประชุมสายคุยกับมัน เราก็ถามคำตอบคำ สักพักเราก็วางสายไป  ตอนนี้เราเริ่มไม่ชอบใจแร้ว

เราเลยคิดว่าจะทำไงให้เพื่อนคิดกับเราแค่เพื่อน  และไม่ให้มันโทรมาได้อีก
เราเลือกวิธีที่ถนอมน้ำใจมันที่สุดแล้ว
เราไม่ได้ลบเพื่อน หรือ บล๊อคมัน
เราเปลี่ยนเฟสใหม่ แต่เราก็ไม่ได้แอดไปนะ

แน่นอนว่าเรื่องมันไม่จบ
แม่มัน เรื่องลามมาถึงแม่มันแกมาพูดเกริ่น
กับแม่เราว่าจะหมั้นเราให้มัน และเรื่องแต่งไม่มีปัญหาแต่งเท่าไหร่ก็ได้แกบอก แม่เราเลยพูดไปว่าถ้าเด็กรักกันแม่ก็ไม่ขัดหรอกเรื่องนี้ก็ให้เด็กเป็นฝ่ายตัดสินใจเอง
เราก็แบบ อิหยังวะ??ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่เงิน มันอยู่ที่เราไม่ได้ชอบมัน
คือมันไม่เข้าใจจริงๆหรอว่าที่เราไม่รับสาย
ไม่เลือกที่จะคุยกับมัน เราอยากให้สถานะเพื่อนยืนยาว  

คือปัจจุบันเราไม่มีแฟนมันเลยคิดว่าจะจีบเราติดรึป่าวอันนี้ไม่รุ้ แต่เราก็ไม่นิยมเอาเพื่อนมาทำแฟนมันแปลกๆอ่ะ ถ้าเกิดคบกับเลิกกันไปจะมองหน้ากันติดหรอ
แต่ถ้าแม่มันมาบ้านเรามาพูดเรื่องขอหมั้นจริงๆเราก็ไม่รุ้ว่าเราจะพูดยังไงให้ไม่เสียน้ำใจแม่มันดี เพราะทางนั้นคิดว่าเราชอบลูกชายเค้าด้วยนี่สิ