เบื่อกับคำว่า "อดทน"    มาก
ตั้งแต่จำความได้ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เล็กน้อยหรือรุนแรง ก็จะมีคำว่า "ไม่เป็นไรต้องอดทน" อยู่เรื่อยมา จนวันนึงเกิดคำถามชึ้นมาในหัว  ว่า "ทำไมต้องเป็นเราที่ต้องอดทนอยู่ตลอดทุกเรื่องไป" แม้กระทั่งตอนทุกข์ใจ อยากระบายให้ความอัดอั้นที่มีมันหลุดออกไปบ้าง   เคยตัดสินใจที่จะเปิดอกคุยกับแม่เผื่อจะได้รับคำปลอบโยนหรือคำแนะนำบ้าง กลับกลายเป็นว่าเราพูดไปยังไม่ถึงครึ่งเรื่อง แม่ก็ตัดบทแล้วบอกว่า "เอาน่าก็อดทนเอา"  มันกลายเป็นว่าเราโหยหาความเห็นใจจากคนในครอบครัว อยากเป็นคนที่อ่อนแอบ้าง อยากเป็นคนที่ไม่ต้องอดทนมาก อยากเป็นคนที่ได้ยินคำว่าไม่เป็นไรมีอะไรก็มาเล่าสู่กันฟัง   ทำไมเราแคร์พวกเขามาก  (หมายถึงครอบครัว ประมาณว่าครอบครัวข้าใครอย่ามาทำร้ายประมาณนั้น) แต่ทุกครั้งสิ่งที่ได้ เวลาเรามีปัญหาคือ  "อดทน อดทน และ อดทน   เรามีเพื่อนที่คุยได้ทุกเรื่องนะ   แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องไปคุยกับเขาทุกครั้งที่มีปัญหา   แต่สิ่งที่เราโหยหาและต้องการคือการที่เราได้พูดให้คนอื่นฟังบ้าง  ไม่ต้องเข้าใจเราทั้งหมด  แต่เพียงแค่รับฟังเราบ้าง   

#แค่ระบาย