ขอพื้นที่ระบายหน่อยนะคะ เราก็แค่เด็กคนนึงที่ต้องการความรักและความเข้าใจบ้าง ทำไมการเป็นพี่เราต้องเสียสละทุกอย่างเลย ในบางครั้งคนเป็นพี่คนโตอย่างเรามันก็ท้อและเหนื่อยเป็นนะ การเป็นเด็กมันต้องเป็นกระโถนให้พ่อแม่ตลอดเลยไหม เขาเป็นพ่อแม่นะแต่ทำไมทำเหมือนเขาคือเจ้าชีวิตเรา เราเลือกอะไรได้บางไหมคะ นอกจากก้มหน้ายอมรับ
มีหลายครั้งที่คำพูดของเขาที่ไม่รู้จักคิดจะกระทบกระเทือนจิตใจเรา เขาจะรู้ไหมว่าเราก็มีความรู้สึกเหมือนกับเขา "เรียนไปก็ไม่มี
อะไรดีขึ้น" "เปลืองตัง
เลยอีเด็กเวร" "เกิดมาทำ
อะไรเนี่ย" "เสียสละให้น้องเรียนไปเลยออกไปทำงานส่งตัวเองเรียน" "เด็ก
" "หัดดูคนดีๆบ้าง" "ไปมีผัวที่ไหนก็ไป" "แต่งแบบนี้เป็น
หรอหะอีเด็ก
" ทำไมๆๆๆๆคำพูดแบบนี้มันเกิดขึ้น จนบางทีเราก็รู้สึกนะว่าเราเกิดมาทำไม เราท้อมากและเหนื่อยมากๆเลย พอเราทำอะไรผิดเราโดนซ้ำเติม โดนด่า โดนดูถูก มีไหมที่เราจะได้รับกำลังใจจากเขาที่เป็นแม่ เคยถามตัวเองเหมือนกันว่าเกิดมาทำไม เกิดมาให้เขาด่าหรอ เกิดมามีประโยชน์กับใครบ้าง ใครรักเราบ้าง ทุกการกระทำของเขาและคนในครอบครัวเราทำให้เราไม่เชื่ออีกเลยว่าความรักมีอยู่จริง เขาทำให้เราเกลียดการมีความรัก
มีครั้งนึงเขาให้เราออกเรียนเพื่อเสียสละให้น้องแต่ทำไมเขาไม่คิดบ้างให้เราเรียนอีก3ปีเราจะจบแล้วไหม น้องต้องเรียนอีกกี่ปีถึงจะจบ เราต้องออกจากเอกชนไปเรียนรัฐบาลเราเรียนได้แค่5เดือนเขาก็ไม่ให้เราเรียนแล้ว เราเหนื่อย เราท้อ เราไม่ไหวแล้ว เราไม่เข้าใจเลย เรามักโทษตัวเองบ่อยๆหรืออาจเป็นเพราะเราเป็นลูกติดแม่ แม่และพ่อเราหย่ากันตั้งแต่เราเด็ก ตอนนี้ทั้งคู่ต่างมีครอบครัวใหม่ มีลูกด้วยกัน เราหละ?? เราคืออะไร เราแค่ลูกเก่าของทั้งสองคนหรอ เราไม่มีความรู้สึกหรอ เรามันดูแย่ขนาดนั้นเลยหรอ ทุกคนอาจมองว่าเราเก่งที่ไม่เอาปัญหาผู้ใหญ่มาคิดแต่จะรู้ไหมว่าเราเจ็บปวดแค่ไหนกับการกระทำของคนเป็นพ่อเป็นแม่ เราอยากระบายหรือปรึกษาใครในครอบครัวไม่ได้เลย เราเกลียดที่สุด เราเกลียดการเป็นผู้เสียสละ เขาบอกว่าเราแย่ไม่มีไรดี ไม่ดีเท่าลูกคนนู้นลูกคนนี้ แต่พอเรามีกิจกรรมต้องไปแข่งเขากลับบิกไร้สาระ ไม่มีประโยชน์ห่าอะไรเลย แต่พอลูกบ้านอื่นไปแข่งเหมือนกับเราเขากลับชมว่าเก่ง เด็กดี แล้วเราหล่ะ? มีวันนึงที่เราต้องไปแข่งกีฬาเลยต้องตื่นแต่เช้าเพราะไปแข่งต่างจังหวัด เขาไม่ให้เราไป เขาล็อคบ้านไม่ให้เราออกเลย เราเสียใจอย่างมาก แต่เขากลับบอกมันไร้สาระ เราแค่อยากให้เขาภูมิใจในตัวเราบ้างแค่นั้นเอง แต่ที่เราทำลงไปมันไมได้มีค่าอะไรเลย
เราตื่นแต่ตี4ครึ่งเพื่อมาล้างจาน กรอกน้ำเตรียมของไปเรียนให้น้องก่อนไปเรียน เราทำแบบนี้ทุกครั้งก่อนไปเรียน เขายังว่าเราไม่ดีอีกหรอ พอกลับมาจากโรงเรียนเราก็ทำงานบ้านก่อนทุกครั้งกว่าเราจะได้ทำการบ้านก็ทุ่มกว่าๆ การบ้านเรามีเยอะมีหลายวิชาเราก็ต้องทำนานเราก็โดนด่า"การบ้านห่าอะไรทำนานนักหนา" "ไร้สาระ" คำพูดแบบนี้ทุกครั้งที่เราได้ยินเรามีน้องคนนึงที่เราไม่ชอบ นางชอบใส่ร้ายเรา จนเราโดนด่าโดนตีตลอด เขาบอกว่า"น้องเป็นเด็ก น้องโกหกไม่เป็น น้องเป็นผ้าขาวอย่ามา
" ซึ่งมันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งตลอดมาจนทุกวันนี้ เราท้อ เราเหนื่อยจนอยากไปอยู่หอคนเดียว เราอยากทำอะไรด้วยคนเดียว เราไม่อยากกลับบ้าน ทุกคนอาจจะบอกว่าบ้านคือความสุขและสถานที่ปลอดภัยแต่สำหรับรามันคือความทุกข์ ความมืดมน ความสิ้นหวัง มันคือนรกบนดินที่เราต้องพบเจอตลอดเวลา
เรามักยิ้มแย้มกับทุกคน เราเป็นคนร่าเริง ตลกนะเวลาเราอยู่โรงเรียนอยู่กับเพื่อนๆ แต่พอเรากลับมาบ้านเราเหมือนเป็นอีกคนซึ่งแตกต่างจากอยู่ที่โรงเรียนหรืออยู่กับเพื่อนมากๆเลย
เราเคยคิดนะว่าถ้าการที่เราไม่อยู่แล้วมันอาจง่ายกับทุกคนมากที่สุด
#เบื่อ #ชีวิตที่บัดซบ
เบื่อครอบครัวตัวเอง จะผิดไหม
มีหลายครั้งที่คำพูดของเขาที่ไม่รู้จักคิดจะกระทบกระเทือนจิตใจเรา เขาจะรู้ไหมว่าเราก็มีความรู้สึกเหมือนกับเขา "เรียนไปก็ไม่มี
มีครั้งนึงเขาให้เราออกเรียนเพื่อเสียสละให้น้องแต่ทำไมเขาไม่คิดบ้างให้เราเรียนอีก3ปีเราจะจบแล้วไหม น้องต้องเรียนอีกกี่ปีถึงจะจบ เราต้องออกจากเอกชนไปเรียนรัฐบาลเราเรียนได้แค่5เดือนเขาก็ไม่ให้เราเรียนแล้ว เราเหนื่อย เราท้อ เราไม่ไหวแล้ว เราไม่เข้าใจเลย เรามักโทษตัวเองบ่อยๆหรืออาจเป็นเพราะเราเป็นลูกติดแม่ แม่และพ่อเราหย่ากันตั้งแต่เราเด็ก ตอนนี้ทั้งคู่ต่างมีครอบครัวใหม่ มีลูกด้วยกัน เราหละ?? เราคืออะไร เราแค่ลูกเก่าของทั้งสองคนหรอ เราไม่มีความรู้สึกหรอ เรามันดูแย่ขนาดนั้นเลยหรอ ทุกคนอาจมองว่าเราเก่งที่ไม่เอาปัญหาผู้ใหญ่มาคิดแต่จะรู้ไหมว่าเราเจ็บปวดแค่ไหนกับการกระทำของคนเป็นพ่อเป็นแม่ เราอยากระบายหรือปรึกษาใครในครอบครัวไม่ได้เลย เราเกลียดที่สุด เราเกลียดการเป็นผู้เสียสละ เขาบอกว่าเราแย่ไม่มีไรดี ไม่ดีเท่าลูกคนนู้นลูกคนนี้ แต่พอเรามีกิจกรรมต้องไปแข่งเขากลับบิกไร้สาระ ไม่มีประโยชน์ห่าอะไรเลย แต่พอลูกบ้านอื่นไปแข่งเหมือนกับเราเขากลับชมว่าเก่ง เด็กดี แล้วเราหล่ะ? มีวันนึงที่เราต้องไปแข่งกีฬาเลยต้องตื่นแต่เช้าเพราะไปแข่งต่างจังหวัด เขาไม่ให้เราไป เขาล็อคบ้านไม่ให้เราออกเลย เราเสียใจอย่างมาก แต่เขากลับบอกมันไร้สาระ เราแค่อยากให้เขาภูมิใจในตัวเราบ้างแค่นั้นเอง แต่ที่เราทำลงไปมันไมได้มีค่าอะไรเลย
เราตื่นแต่ตี4ครึ่งเพื่อมาล้างจาน กรอกน้ำเตรียมของไปเรียนให้น้องก่อนไปเรียน เราทำแบบนี้ทุกครั้งก่อนไปเรียน เขายังว่าเราไม่ดีอีกหรอ พอกลับมาจากโรงเรียนเราก็ทำงานบ้านก่อนทุกครั้งกว่าเราจะได้ทำการบ้านก็ทุ่มกว่าๆ การบ้านเรามีเยอะมีหลายวิชาเราก็ต้องทำนานเราก็โดนด่า"การบ้านห่าอะไรทำนานนักหนา" "ไร้สาระ" คำพูดแบบนี้ทุกครั้งที่เราได้ยินเรามีน้องคนนึงที่เราไม่ชอบ นางชอบใส่ร้ายเรา จนเราโดนด่าโดนตีตลอด เขาบอกว่า"น้องเป็นเด็ก น้องโกหกไม่เป็น น้องเป็นผ้าขาวอย่ามา
เรามักยิ้มแย้มกับทุกคน เราเป็นคนร่าเริง ตลกนะเวลาเราอยู่โรงเรียนอยู่กับเพื่อนๆ แต่พอเรากลับมาบ้านเราเหมือนเป็นอีกคนซึ่งแตกต่างจากอยู่ที่โรงเรียนหรืออยู่กับเพื่อนมากๆเลย
เราเคยคิดนะว่าถ้าการที่เราไม่อยู่แล้วมันอาจง่ายกับทุกคนมากที่สุด
#เบื่อ #ชีวิตที่บัดซบ