เราอายุ14  ตอนนี้อยู่ม.3 เป็นคนคิดมาก ชอบเก็บเรื่องทุกเรื่องมาคิด เราพยายามไม่คิดแล้ว แต่มันทำไม่ได้ ลองนั่งสมาธิมันคิดหนักกว่าเดิมอีก บางทีก็คิดขึ้นมาเองจนจิตหลุดไปเลย     เราเป็นคนตัวใหญ่ แรงเยอะ หงุดหงิดง่าย ตอนเด็กๆเวลาเล่นกับคนอื่นจะโดนด่าบ่อยๆว่าเล่นแรง  เวลาเราทะเลาะกับคนอื่นหรือมีเรื่องอะไรเราจะเป็นคนผิดตลอด ทั้งๆที่บางทีเราก็ไม่ได้เริ่มก่อน บ้านเราเป็นร้านขายของ แม่เราก็จะด่าตลอดที่ไม่ยิ้มให้ลูกค้า ทำให้เวลาเรารู้สึกอะไรเราก็ต้องทน  มีครั้งนึงที่เราไปเรียนตีกลอง(ป.3) แล้วเราตีไม่ได้ เราโดนพ่อเรากดดันหนักมาก  เราเลยทนไม่ไหวปล่อยโฮออกมา ครูเลยให้เราเข้าไปล้างหน้าที่ห้องน้ำที่อยู่ในห้องเรียน  เราได้ยินคนอื่นเขาพูดกันว่าเราเก็บกด แล้วหลังจากนั้นพ่อก็ไม่พาเราไปเรียน บอกว่าไม่ต้องเรียนแล้ว ขนาดนี้ยังกล้าไปอีกหรอ  ตอนเราอยู่ป.6  เราโดนกดดันเรื่องสอบเข้าม.1โรงเรียนดังๆ  ตอนนั้นเราจำได้ว่าเราเคยลองกรีดข้อมือ แต่มันเจ็บ เลยหยุด สรุปเราก็สอบเข้ารร.ธรรมดาแถวๆบ้าน  ตั้งแต่ม.1มา  เราไม่ค่อยมีความสุขเลย เราไม่ชอบเข้าสังคม เข้าสังคมไม่เก่ง ตอนนั้นพี่เราเข้าชุมนุมมวย เขาก็ชอบมาต่อยเรา แต่เราสวนกลับไม่ได้ เราทำกลับแม่กับพ่อก็ด่าเรา  แต่ปีนี้หนักที่สุด เวลาเรากลับบ้านไม่มีวันไหนเลยที่เรามีความสุข  อิสระเราก็ไม่เคยมี กลับบ้านช้าแบบพี่ก็ไม่ได้  จะไปไหนก็ไม่ได้ พื้นที่ส่วนตัวก็ไม่มีแค่เราจะร้องไห้เรายังต้องร้องไห้เงียบๆ  เรากลับมากรีดข้อมือตัวเองอีกครั้ง จากตอนแรกที่กรีดแค่เบาๆแล้วมันก็กดหนักขึ้นเรื่อยๆ  การเรียนเรามันก็แย่ลง  เราก็ยิ่งเครียด  แต่เราก็ยังยิ้มกับคนอื่นตลอด เราไม่อยากให้คนอื่นมาเครียดกับปัญหาปัญญาอ่อนของเรา มันแปลกมากเลยที่เวลาเพื่อนมาปรึกษาเรา เราช่วยเขาได้ แต่พอเราจะปรึกษาใครสักคน เขาดันไม่สนใจเรา เราพยายามที่จะทำตัวเองให้ไม่เป็นคนแบบที่ตัวเองไม่ชอบ เราช่วยคนอื่น เราพยามยิ้มให้กับทุกคน  เราพยายามใช้แรงให้น้อย  เราตั้งใจเรียน แต่ก็ไม่เห็นมีใครเห็นหัวเรา หรือเกรงใขเราบ้างเลย  มีครั้งนึงที่แม่เห็นรอยแผลที่ข้อมือเรา(ปกติเราจะกรีดที่เดิมซ้ำๆแล้วใส่นาฬิกาปิด แต่ตอนนอนลืมใส่แขนยาว)  เขาก็ทำดีกับเขามากขึ้น แต่แค่แปปเดียว เขาก็ทำเหมือนเดิม ตอนนี้เรารู้สึกดิ่งทุกคืน เราได้แต่นอนกอดตุ๊กตา มันอุ่นแต่มันก็หนาวข้างในนะ  เราพยายามปลอบตัวเองตลอด แต่ตอนนี้ไม่รู้จะปลอบตัวเองยังไงแล้ว ชอบแมวก็เล่นกับแมวไม่ได้(ภูมิเเพ้) อะไรที่เมื่อก่อนเราทำแล้วมีความสุขเราก็ไม่รู้สึกแบบนั้นแล้ว เราอยากไปหาจิตแพทย์  แต่เราไม่กล้าขอให้แม่พาไป เพราะแม่กับพ่อเราเคยพูดกันว่าโรคพวกนี้มันเป็นโรคคิดไปเอง ชอบมโนว่าคนอื่นไม่รัก  
     เราอยากเป็นหมอ  หมอต้องสุขภาพจิตดี  ตอนนี้ในหัวเรามันมีอยู่สองทางเลือก คือตาย หรือรักษา ถ้าเราเลือกตาย เราก็ไม่รู้ว่าเราจะตายยังไง  แขวนคือตายก็ไม่ได้ไม่มีที่แขวน  จะโดดตึกเราก็ไม่ได้ออกจากบ้านไม่ได้ไปไหนอยู่แล้ว กินยาเราลองแล้วแต่มันไม่ตาย    ถ้าเรารักษา เราก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงให้ได้ไปรักษา ถ้าเราขอให้พาไปหาหมอ เขาจะพาเราไปมั้ย  เราจะคิดว่าเราเป็นเด็กมีปัญหาหรือป่าว เราไม่อยากเพิ่มปัญหาให้เขา    ถ้าเราอยู่อย่างนี้ต่อไป  มันจะดีขึ้นหรือแย่ลง  เราพยายามหาเหตุผลต่างๆเพื่อที่จะพาตัวเองให้รอดไปแต่ละวัน เราเครียดมาก  เวลาเรานอนร้องไห้เราจะปวดหัวเหมือนมีอะไรมาบีบหัวเราแรงๆ  อยากทนอยู่ต่อ แต่มันก็เหนื่อยนะ