คือเเม่ถามเรื่องเกรดเราทุกวันเลยค่ะ เเต่เราก็ไม่ห้ามที่เเม่จะถาม เเต่เเม่กลับถามทุกวัน วันหนึ่งประมาณสองครั้งได้เลยค่ะ ทำไมเรารู้สึกกดดัน คือเเม่หวังกับเกรดเรามันไม่ใช่เรื่องผิดเลย เเต่ถ้าเราทำผิดหวังเขาก็ต้องเสียใจ ซึ่งเราบอกเเม่ไว้ตั้งเเต่ต้นเทอมว่ามันมีเหตุการณ์โควิด เกรดอาจไม่ได้สวย ซึ่งเเม่เหมือนจะเข้าใจ
วันที่ 14/11/63 เเม่เราไปสุราษฎร์เเม่โทรมาหา มาคุยเล่น เเต่ถามเราอีกเช่นเดิมว่า ได้เกรดเท่าไหร่เทอมนี้ คิดว่าเกรดเป็นใง เราก็บอกไม่รู้ เเต่อย่าคาดหวังมาก พ่อยังไม่คาดหวังเท่าไหร่เลย(พ่อกับเเม่เลิกกันนะคะ) เเล้วเเม่ก็ถามว่า 2.5 พอมั้ยเเบบขำๆ เราเลยบอกว่า 2.5 กำลังดีเลย ซึ่งเเฟนใหม่เเม่ก็พูดขึ้นมาว่า 2.5 ก็ถูกเตะเเหละ ซึ่งเรารู้สึกไม่พอใจ ก็พูดไปว่าพ่อยังไม่หวังอะไรเลย พ่อบอกว่าลูกพ่อทำดีที่สุด พ่อก็ยอมรับมัน เเม่ก็ตัดสายเราทิ้ง ตอนเย็น ของวันเดียวกัน เเม่กลับมา เเม่ถามเราอีกเช่นเดิม ด้วยความที่เรารู้สึกกดดันว่าเขาหวังกับเราอะไรประมาณนี้
เราเลยตอบไปว่า หวังอะไรนักหนา เหนื่อยเหมือนกัน เหมือนโดนกดดันตลอดเวลา เเม่ตอบว่า มันกดดันตรงไหนถามเเค่นี้ (ซึ่งความคิดเรามันกดดันมากๆ)
เเม่จึงพูดว่า เล่นเเต่โทรศัพท์เล่นเเหละอะ เล่นให้พังไปเลย เราก็ร้อง พอเราร้อง เเม่ก็พูดว่า พูดเเค่นี้ทำเป็นร้อง พูดอะไรไม่ได้ จากนั้น บทสนทนาก็ตัดไป(เเม่คิดด้วยค่ะว่าเราเกรดตกเพราะโทรศัพท์ เพราะเราไม่สนใจเรียน เพราะเเม่จะบ่นเราเรื่องโทรศัพท์ทุกวัน)
#คือเราเรียนไม่เก่งสมองเราไม่รับเเต่เราพยายามทำงานส่ง เเต่คะเเนนสอบ คำเเนนเทสเรามันไม่ดี
ซึ่งเราไม่ได้สนใจเเต่โทรศัพท์ เราคิดว่ามันอยู่ที่หัวเด็กด้วย เพื่อนเราอยู่หอกับเเฟน เกรดมันยังดีกว่าเราเลย เเต่เเม่เอะอะ อะไรก็โทรศัพท์☹️