บทเรียนรัก ... พี่ดอกแก้ว ...  ผู้ประพันธ์กวีธรรม

ก่อนพร่ำเพ้อบ่นละเมอลุ่มหลงรัก
ใจป่วนปักคลุ้มคลั่งจนสับสน
หันเหสู่ทิศทางใดล้วนมืดมน
จิตของคนรวนเรไร้ทิศทาง

ดั่งพายุถ่าโถมกระหน่ำจิต
ให้สิ้นฤทธิ์พิษศรแห่งรักนั่น
ความใคร่ปรารถนาเข้าประดัง
รักครอบงำมัวเมาอย่างเมามาย

อนิจจาความรักมายาฝัน
เพียงหมุนปั่นหัวใจเพื่อใฝ่หา
หาที่พึ่งที่พักยามอ่อนล้า
ความจริงหนาดั่งลมพลิ้วพัดไป

อยากไขว่ขว้าเอื้อมจับมายารัก
จนติดกับหลุมพรางอันกว้างใหญ่
ต้องดิ้นรนข้ามสู่ห้วงรักใจ
หยุดสายใยพิศสวาทปวดอุรา

ถ้อยสักก้าวเพ่งพินิจความผกผัน
ความรักนั้นเป็นทุกข์พาใจหลอน
เจ็บเหมือนมีดกรีดใจจนเลือดนอง
เราจักจองเวรต่อกันเพื่อสิ่งใด

เมื่อราคะเป็นรักที่หลวงหลอก
ย่อมต้องชอกช้ำจิตตามวิสัย
ยิ่งยึดมั่นถือมั่นนานเท่าใด
ผลสุดท้ายคือตัวเราที่เจ็บเอง

............