รู้สึกว่าไม่อยากจะทำอะไรเลย อยากอยู่เฉยๆ ทีแรกก็คิดว่าเพราะสันดานตัวเองที่ขี้เกียจอ่ะแหละ คิดว่าคงดีขึ้นเอง แต่3-4ปีแล้ว ไม่ดีขึ้นเลยแย่ลงกว่าเดิมอีก ช่วงแรกๆที่เป็นก็ตอนม.6 เทอม2 คือมาเรียนแบบอาทิตย์นึงต้องขาด1-2วันอ่ะ จนติดร.สุขศึกษาอ่ะ คือแบบมันเบื่อไม่อยากทำอะไร ไม่อยากนั่งเรียนนานๆ เป็นคนสมาธิสั้นด้วย คิดว่าพอขึ้นมหาลัยก็ดีเองแหละ แต่เปล่าเลยเราก็ยังไม่ค่อยเข้าเรียน ไม่อยากออกจากห้อง ไม่อยากเข้าหาสังคมใหม่สิ่งแวดล้อมใหม่ เพื่อนตอนมัธยมทักมาเรายังแทบไม่ตอบเป็นหนักจนไม่เข้าโซเชียลแล้ว เพื่อนทักมาเห็นนะแต่ไม่ตอบ คือจะคุยต้องคอลหรือโทรมาเท่านั้นอ่ะ ตอนอยู่ต่อหน้าครอบครัวเราจะเงียบๆนะ กับแม่นี่ยิ่งชอบอารมณ์เสียใส่ เรารู้ว่าไม่ดีแต่มันห้ามไม่ได้อ่ะ เราพยายามแล้ว ตอนอยู่กับเพื่อนคือพูดมากแล้วก็หัวเราะตลอด เราก็คิดว่าตัวเองมีปัญหาด้านอารมณ์แล้วแหละ เคยมีครั้งนึงมีปัญหาครอบครัว พ่อแม่ทะเลาะกันเถียงข้ามหัวเราเลย แต่เรานอนดูทีวีเฉยๆไม่ได้ทำไรเลย ไม่ใช่ไม่รู้สึกไม่เสียใจ แต่เราแค่คิดว่า "เออ ขี้เกียจร้องไห้อ่ะ ไม่อยากทำอะไรเลย" คือเราไม่ค่อยร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นอ่ะ แต่พออยู่กับตัวเองแล้วบางทีมันก็มีความรู้อยากร้องอ่ะ ก็หาคลิปหานิยายเศร้ามาดูให้ตัวเองร้องไห้ เราเริ่มไม่โอเคกับตัวเองละ เหมือนไม่รู้จักตัวเอง แปรปรวนไปหมด พอเข้ามหาลัยจริงๆผลคือซิ่วมา2ปีแล้ว ปีล่าสุดจะโดนไทร์อีกละ มันแย่มาก ความรู้สึกดาวน์ลงเรื่อยๆ ไม่อยากออกห้องเลย เพื่อนมัธยมที่เรียนมอเดียวกันชวนไปไหนเราก็ไม่ไป ไม่อยากไปเจอโลกภายนอกเลย แต่ตอนออกไปแล้วอ่ะก็ปกตินะ คุยกับเพื่อนเหมือนเดิม พอเพื่อนนัดไปที่อื่นต่อเราก็ตกลงนะ ความรู้สึกคืออยากไป แต่พอถึงห้องปุ้บ เออไม่อยากไปและ แล้วก็ไม่ได้ไป เป็นแบบนี้เกือบทุกครั้งเลย อยู่ห้องก็นอนเล่นโทรศัพท์เข้าๆออกๆ เราไม่ได้เล่นโซเชี่ยลอะไรเลยนะ ไม่เข้ามาหลายปีแล้ว
บางทีขี้เกียจจนกระทั่งไม่อยากกินข้าว หิวนะแต่ขี้เกียจกิน เราเป็นคนอ้วนอ่ะคือเรื่องกินมันสำคัญใช่ป้ะ แต่ตอนนี้คือเหนื่อยละอ่ะไม่อยากทำอะไรไม่อยากกิน เป็นไปได้เราจะไม่ออกไปไหนเลย ซื้อของใส่ตู้เย็นตุนๆ 4-5วันออกทีนึง ออกมาซื้อข้าวอ่ะนะ คือว่ามันจะสันดานขี้เกียจก็หนักไปอ่ะ ขอปรึกษาที T-T 
  *อย่างยาวเลย ไม่รู้จะอธิบายสั้นยังไง นี่ยังไม่หมดนะ5555