คือประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่แค่จำนวนประชากรต่อการมีกองทัพ  แต่มันอยู่ที่ระบบวิธีคิดการจัดกองทัพด้วย ระบบที่ไทยใช้ทุกวันนี้คือ ระบบ ( Army Area Command  )    หรือกองทัพภาคที่มีเขตพื้นที่ความรับผิดชอบของตัวเองมี ราบ ม้า ปืนอยู่ในอัตราและ อากาศยาน หมายถึงว่าแต่ละกองทัพภาคจะต้องมีกำลังเป็นของตัวเองเฉพาะ ถ้านึกไม่ออกลองนึกถึงพวกเจ้าอาณานิคมอังกฤษที่ใช้ช่วง WW2 ในอินเดีย พม่า ไทย มลายู หรือกองทัพของสมเด็จพระจักรพรรดิ์ญี่ปุ่น ww2 คือกองทัพที่ดุแลพื้นที่หนึ่งเฉพาะมีหน่วยงานเบ็ดเสร็จในตัวเองเลย ราบ ม้า ปืน อากาศยาน คือไม่ได้ใช้รบอย่างเดียวแต่ใช้ควบคุมพลเมืองด้วยอีกส่วน

      ระบบนี้อัตรา 4 กองพล (Division) เป็น 1 กองทัพภาค (1 กองทัพภาค = 45,056 นาย)   4 กองทัพภาคก็จะมีอัตราอยู่ที่ ประมาณเกือบๆ 2 แสนนาย  นี่ยังไม่รวมพวกกองพลพัฒนาอะไรพวกนี้อีกนะ เป็นหมื่น ที่เราเรียกเกณฑ์ทุกวันนี้คือไม่ครบนะ ขาดด้วย
ไม่รวมกองทัพเรือ อากาศ

แต่มันมีการจัดกำลังอีกแบบ คือ  Corps  กองกำลัง หรือกองกำลังป้องกันตัวเองแบบ ญี่ปุ่น ความหมายคือเฉพาะป้องกันตัวไม่ได้บุกยึดดินแดนแบบกองทัพภาคแต่จะทำก้ทำได้  คือระบบที่จัดสมัย จอมพล ป. คือกองทัพรวมศูนย์ มี ศูนย์ การทหารต่างๆ ผลิตหน่วยรบแล้วเอามาฝึกสนธิกำลังกันไม่ได้จัดแยกไว้ตามกองทัพภาค ระบบนี้ใช้ในการจักกองทัพสมัยใหม่ในโลก เพราะไม่มีประเทสไหนมีเงินพอที่จะใช้วิธียกกองทัพไว้ตามเขตแบบเบ็ดเสร็จอีกแล้ว  ตัวอย่างกองทัพเยอรมันก็ใช้แบบ นี้ ตัวเลขคือ รวมทั้ง Bundeswehr  อันนี้รวม กองกำลังสำรอง  ตำรวจตระเวณชายแดนด้วยแล้วนะ อยู่ที่เกือบ 2 แสนคนเอง  

จริงๆมันมีอะไรมากกว่านั้นคือ ชนชั้นนำเข้าเราชอบระบบกองทัพภาคแยกไม่รวมศูนย์แบบ สวิสมากกว่าตั้งแต่สมัย ร7 แล้ว  สมัยจอมพล ป. เราบุกยึดเชียงตุง เชียงแสนได้ถึงจะใช้ระบบกองทัพรวมศูนย์