ตอนนี้เครียดมากเลย ไม่รู้ควรทำตัวยังไงเราประมาททำงานผิดพลาด ยอมรับว่า หนักอยู่
ตั้งแต่เย็นวันที่รู้ว่าเกิดเรื่อง แต่เรื่องที่เกิดผ่านมาครึ่งเดือนได้ คือเพิ่งรู้
หัวหน้าด่าตอนกลางคืนเยอะมาก
แต่ตอนนั้นเราตกใจ จำอะไรไม่ค่อยได้เลย พูดแต่ขอโทษออกไป ยอมรับว่าเราผิด
คืนนั้นคือดาวน์มาก นอนไม่หลับ แบบเราอยากลาออก อยากหายไปเลย อยากหนีให้พ้นๆ รู้สึกแย่ไปหมด
เราก็ปรึกษาเพื่อน เพื่อนบอกให้เราทำปกติไป มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ห้ามร้องไห้ อย่าเศร้า เพราะเพื่อนร่วมงานพร้อมซ้ำเติมอยู่แล้ว
อันนี้คือ รู้อยู่แล้ว แค่ไม่รู้จะแรงแค่ไหน
แต่ก็คิดว่ายังไงก็ต้องทำงานหาเงินต่อไป
วันต่อไป เราก็ตั้งสติ ทำตัวปกติ ไปทำงาน
ตั้งแต่เช้าเพื่อนร่วมงานก็พูดกัน รู้เรื่องยัง เราแบบรู้ละเรื่องนี้แน่ เพราะตอนเม้าเอาแต่มองหน้าเรา
แต่ประเด็นหลังจากนั้นคือ หลังจากหัวหน้ามาหาที่แผนก หัวหน้าด่าซ้ำอีกรอบ เราก็ยืนให้ด่าไป แต่ประเด็นคือ ด่าเรากลางแผนก ไม่มีคุยส่วนตัว เพื่อนร่วมงานอยู่ครบ
(หัวหน้าบอก ที่นี่จะno blame no shame มันไม่มีอยู่จริงแต่แรก)
พอหัวหน้าจากไป เพื่อนร่วมงานเลยมีความพร้อมที่จะเหยียบให้จมดินแต่แรก ไม่มีคำปลอบใจเกิดขึ้น แต่เจอแค่ซ้ำเดิมตลอดทั้งวัน คือเริ้มจาก ถามตรงๆแบบมีความรู้อยากเห็นเอามาก ถามตรงประเด็นว่าอยากรู้อะ หัวหน้าด่าอะไร ทำผิดอะไร ลองเล่าหน่อย คือทำไมเราต้องเล่า ตอนนั้นเราไม่พูดอะไร เราก็โฟกัสการทำงานไป และยังมีการคุยกันอีกว่าเดี๋ยวจะสืบหาข้อมูลจากคนที่รู้ และเอามาคุยกันต่อแล้วกัน
แต่คือ ทุกคนรู้อยู่แล้ว ทำไมแกล้งทำไม่รู้ล่ะ หรือ แค่อยากให้ออกจากปากเราเอง
จากนั้นสายตาที่มอง มีแต่ความสะใจ ยิ้มอ่อนมองกันไปมา ยังมีความแซะ แขวะ ตลอดเวลาที่ทำงาน เราก็อดทนทำงานจนจบ
และคำถามที่เจอคือ "ทำไมตอนนั้นคิดไงถึงทำลงไป"
เราตอบไปว่า ถ้าคิด คงไม่ทำพลาดทำแบบนั้น คือ เราประมาท เราเผลอ เรายอมรับผิดแล้ว
ผ่านมาถึงวันนี้เราตัดสินใจทำตัวปกติมาตลอด ทำไม่สนใจอะไร ทำงานไปปกติ เพราะถ้าสนใจ เราอาจอยู่ที่นี่ไม่ได้เลย
แม้จะเจอเค้านินทาเราแบบ
ยืนชิดติดกันกับเรา แล้วเม้าเรามีอรรถรสแต่ไม่เอ่ยชื่อ คือ มั่นใจมากกว่าคือจงใจ เพราะแผนกมันกว้าง เลือกยืนข้างหลังติดเราแบบนั้นเลย
เอาความจริงเราก็เก็บอารมณ์มากตอนได้ยิน แต่ต้องหูทวนลม ต้องนิ่งเฉยเอาไว้ ทำเป็นว่าเราไม่เป็นอะไร ไม่งั้นเราคงอยู่ไม่ได้ อยู่ไม่ไหวมันยากมากก
แล้วเราจะผ่านมันไปได้ไหมม ??
ตอนนี้คือ ท่องไว้ตลอดตั้งสติ ห้ามไม่คิดไรมาก แต่ใจเรามันพัง มันแน่ มันดาวน์ไม่หยุด
ต่อจากนี้เราควรทำปกติไปเรื่อยๆ และทำได้แค่อดทนรอให้หยุดเม้าไปเอง (ไม่รู้อีกนานแค่ไหน)ใช่มั้ยคะ
-เรื่องจริงคือ เราเป็นคนไม่ค่อยสุงสิงใคร และไม่มีความสนิทกับใครมาตั้งแต่เริ่มงาน
เป็นคนที่แค่ทำงานเสร็จ ก็กลับบ้านอยู่ตลอด
มันแปลก?
13/11/63 วันนี้มาทำงานพาร์ทไทม์แผนกที่เกิดเรื่อง น้องที่แผนกนั้นไม่สนิทกัน อยู่ๆาถามแบบเป็นไงบ้าง แต่มันไม่ใช่ความเป็นห่วง ( เนื่องจากน้องมีความเม้ามอยเรากับเพื่อนร่วมงานเราเมื่อวาน เรารับรู้จากเพื่อนร่วมงานเม้ากันเมื่อวานและหลุดชื่อน้องออกมา ) เลยรู้ว่าแค่อยากรู้อยากเห็น ปกติมั้ย ที่เราถามตรงๆว่าอยากรู้อะไรถามมาเลยดีกว่า แต่น้องเงียบใส่ทันที เลยอยากรู้ว่าควรตอบยังไงดี
กรณีถ้ามีคนแบบนี้มาถามอีก หรือควรเงียบใส่ไปเลย...
เพื่อนร่วมงานนินทาเราไม่หยุด จนเราดาวน์มาก ทำไงดี!!
ตั้งแต่เย็นวันที่รู้ว่าเกิดเรื่อง แต่เรื่องที่เกิดผ่านมาครึ่งเดือนได้ คือเพิ่งรู้
หัวหน้าด่าตอนกลางคืนเยอะมาก
แต่ตอนนั้นเราตกใจ จำอะไรไม่ค่อยได้เลย พูดแต่ขอโทษออกไป ยอมรับว่าเราผิด
คืนนั้นคือดาวน์มาก นอนไม่หลับ แบบเราอยากลาออก อยากหายไปเลย อยากหนีให้พ้นๆ รู้สึกแย่ไปหมด
เราก็ปรึกษาเพื่อน เพื่อนบอกให้เราทำปกติไป มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ห้ามร้องไห้ อย่าเศร้า เพราะเพื่อนร่วมงานพร้อมซ้ำเติมอยู่แล้ว
อันนี้คือ รู้อยู่แล้ว แค่ไม่รู้จะแรงแค่ไหน
แต่ก็คิดว่ายังไงก็ต้องทำงานหาเงินต่อไป
วันต่อไป เราก็ตั้งสติ ทำตัวปกติ ไปทำงาน
ตั้งแต่เช้าเพื่อนร่วมงานก็พูดกัน รู้เรื่องยัง เราแบบรู้ละเรื่องนี้แน่ เพราะตอนเม้าเอาแต่มองหน้าเรา
แต่ประเด็นหลังจากนั้นคือ หลังจากหัวหน้ามาหาที่แผนก หัวหน้าด่าซ้ำอีกรอบ เราก็ยืนให้ด่าไป แต่ประเด็นคือ ด่าเรากลางแผนก ไม่มีคุยส่วนตัว เพื่อนร่วมงานอยู่ครบ
(หัวหน้าบอก ที่นี่จะno blame no shame มันไม่มีอยู่จริงแต่แรก)
พอหัวหน้าจากไป เพื่อนร่วมงานเลยมีความพร้อมที่จะเหยียบให้จมดินแต่แรก ไม่มีคำปลอบใจเกิดขึ้น แต่เจอแค่ซ้ำเดิมตลอดทั้งวัน คือเริ้มจาก ถามตรงๆแบบมีความรู้อยากเห็นเอามาก ถามตรงประเด็นว่าอยากรู้อะ หัวหน้าด่าอะไร ทำผิดอะไร ลองเล่าหน่อย คือทำไมเราต้องเล่า ตอนนั้นเราไม่พูดอะไร เราก็โฟกัสการทำงานไป และยังมีการคุยกันอีกว่าเดี๋ยวจะสืบหาข้อมูลจากคนที่รู้ และเอามาคุยกันต่อแล้วกัน
แต่คือ ทุกคนรู้อยู่แล้ว ทำไมแกล้งทำไม่รู้ล่ะ หรือ แค่อยากให้ออกจากปากเราเอง
จากนั้นสายตาที่มอง มีแต่ความสะใจ ยิ้มอ่อนมองกันไปมา ยังมีความแซะ แขวะ ตลอดเวลาที่ทำงาน เราก็อดทนทำงานจนจบ
และคำถามที่เจอคือ "ทำไมตอนนั้นคิดไงถึงทำลงไป"
เราตอบไปว่า ถ้าคิด คงไม่ทำพลาดทำแบบนั้น คือ เราประมาท เราเผลอ เรายอมรับผิดแล้ว
ผ่านมาถึงวันนี้เราตัดสินใจทำตัวปกติมาตลอด ทำไม่สนใจอะไร ทำงานไปปกติ เพราะถ้าสนใจ เราอาจอยู่ที่นี่ไม่ได้เลย
แม้จะเจอเค้านินทาเราแบบ
ยืนชิดติดกันกับเรา แล้วเม้าเรามีอรรถรสแต่ไม่เอ่ยชื่อ คือ มั่นใจมากกว่าคือจงใจ เพราะแผนกมันกว้าง เลือกยืนข้างหลังติดเราแบบนั้นเลย
เอาความจริงเราก็เก็บอารมณ์มากตอนได้ยิน แต่ต้องหูทวนลม ต้องนิ่งเฉยเอาไว้ ทำเป็นว่าเราไม่เป็นอะไร ไม่งั้นเราคงอยู่ไม่ได้ อยู่ไม่ไหวมันยากมากก
แล้วเราจะผ่านมันไปได้ไหมม ??
ตอนนี้คือ ท่องไว้ตลอดตั้งสติ ห้ามไม่คิดไรมาก แต่ใจเรามันพัง มันแน่ มันดาวน์ไม่หยุด
ต่อจากนี้เราควรทำปกติไปเรื่อยๆ และทำได้แค่อดทนรอให้หยุดเม้าไปเอง (ไม่รู้อีกนานแค่ไหน)ใช่มั้ยคะ
-เรื่องจริงคือ เราเป็นคนไม่ค่อยสุงสิงใคร และไม่มีความสนิทกับใครมาตั้งแต่เริ่มงาน
เป็นคนที่แค่ทำงานเสร็จ ก็กลับบ้านอยู่ตลอด
มันแปลก?
13/11/63 วันนี้มาทำงานพาร์ทไทม์แผนกที่เกิดเรื่อง น้องที่แผนกนั้นไม่สนิทกัน อยู่ๆาถามแบบเป็นไงบ้าง แต่มันไม่ใช่ความเป็นห่วง ( เนื่องจากน้องมีความเม้ามอยเรากับเพื่อนร่วมงานเราเมื่อวาน เรารับรู้จากเพื่อนร่วมงานเม้ากันเมื่อวานและหลุดชื่อน้องออกมา ) เลยรู้ว่าแค่อยากรู้อยากเห็น ปกติมั้ย ที่เราถามตรงๆว่าอยากรู้อะไรถามมาเลยดีกว่า แต่น้องเงียบใส่ทันที เลยอยากรู้ว่าควรตอบยังไงดี
กรณีถ้ามีคนแบบนี้มาถามอีก หรือควรเงียบใส่ไปเลย...