คือเราเป็นคนที่คิดมากๆเลยค่ะไม่ว่าคนในครอบครัวเพื่อนหรือบุคคลอื่นๆมาพูดจาหรือกระทำอะไรที่มันเเย่นิดๆหต่อยก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ตลอดเลยค่ะยิ่งช่วงนี้ยิ่งรู้สึกว่าคิดมากเเล้วอารมณ์อ่อนไหวง่ายผิดปกติ มันเลยทำให้อยากจะปรึกษาใครสักคนเเต่พอลองไปปรึกษาคุณเเม่ดูก็ท่านก็บอกว่า"สนขี้ปากคนอื่นจังเลยนะ"เเล้วท่านก็มองด้วยสีหน้าเเปลกๆพร้อมกับพูดอีกว่า"หยุดพูดมากเเล้วไปนอนสะ"มันเเบบตอนนั้นรู้สึกเจ็บเเป๊บๆในใจมากๆเลยค่ะเลยได้เเต่ร้องไห้คนเดียวเเล้วก็ไม่กล้าปรึกษาอะไรกับใครอีกจนต้องมาอ่านพันทิปหรือบทความต่างๆที่ตรงกับเราเเล้วหาคอมเม้นที่มันพอจะเป็นทางช่วยเราได้บ้าง เเต่ทุกๆครั้งคุณพ่อกับคุณเเม่ก็ยิ่งห่างออกเรื่อยๆเเละมาลงอารมณ์ที่เราบ่อยๆค่ะเวลาพี่ชายทำผิดก็มาโทษเรามาด่าเราอย่างงู้นอย่างงี้เราเลยพยายามตั้งใจเรียนจะได้ให้ท่านภูมิใจในตัวเราบ้างท่านกลับเมินเฉยเเละบอกว่า"ก็ดีเเล้วนิถ้าเสร็จธุระเเล้วก็ออกไปไหนก็ไป"ต่างจากพี่เราที่เเค่พอผ่านพวกท่านก็จะพาพี่ชายเราไปเลี้ยงข้าวหรือไม่ก็.ท้อขงเเบรน์ให้ค่ะโลยที่ทิ้งเราไว้ที่บ้านให้เฝ้าบ้านค่ะช่วงนี้เพื่อนๆก็ตี่ตัวออกห่างเเละถูกด่าสาระพัดจนบ้างที่ก็รู้สึกว่าทำไม่เราต้องรอดตายมาด้วยตายตั้งเเต่ตอนนั้นน่าจะดีกว่า เราควรทำยังไงกับความรู้สึกเราตอนนี้ดีคะ