เอาเป็นว่าขอยกตัวอย่างตัวเองก็แล้วกัน(ไม่ทราบว่าจะมีใครเหมือนไหม) สมัยเรียนหนังสือเป็นวัยรุ่นพลังงานเยอะ
อยู่ต่างจังหวัดก็คิดว่า"กรุงเทพ"มันเป็นเมืองแห่งแสงสีมีสิ่งใหม่ที่สนุกท้าทายเป็นสถานที่ต้องตักตวงเอาประสบการณ์
ในการใช้ชีวิต ต้องเข้ามาตามหาความฝันเสมือนหนึ่งเป็นภาพในนิยายหรือภาพยนต์ แล้วก็มาถึงจนได้ได้ทุกสิ่งทุกอย่าง
ตามที่คิดไว้และไม่ได้คิดไว้ สมหวังผิดหวังอิ่มอดทุกข์สุขปะปนกันมาตลอดแต่ก็นึกว่า"นี่!มันเป็นชีวิต"ที่เราเลือกแล้วไม่
คิดเหลียวกลับหลังมาคิดว่ามันถูกหรือผิด แต่ก็โอเคในระดับหนึ่งแม้จะไม่เลิศเลอสู่ชั้นสุดยอดแต่ก็ไม่เลวร้ายขี้เหร่จนเกิน
ไปเมื่อเทียบกับผู้คนทั่วไปที่ใช้ชีวิตในปัจจุบัน....กาลต่อมาเวลามันล่วงเลยจนมาถึงวัยที่เราต้องตระหนักว่า"นี่มันตัวตน"
อย่างแท้จริงของเราหรือไม่? อาจจะเป็นเพราะวัยที่เราเริ่มสูงขึ้นบวกกับสภาพสังคมที่มันแปรเปลี่ยนไปตามยุคสมัย บางสิ่ง
ที่เราเคยชอบเคยชินกลับไม่ชอบกลับรู้สึกเบื่อรับไม่ได้กับสภาพการใช้ชีวิตแบบสังคมเมือง จนมาคิดสรุปตัวเองว่าความคิด
ทัศนคติต่างๆเราเปลี่ยนไปตามกาลเวลา เคยชอบแสงสีเสียงรื่นเริงบันเทิงกับผู้คนมากมายกลับชอบอยากอยู่นิ่งๆเงียบๆ
อยู่กับธรรมชาติดิบๆไม่ต้องเอาอะไรที่หรู่หร่า!เอาง่ายๆพอชีวิตมันเดินได้ก็พอไม่อยากมีอยากเป็นเหมือนในยุคเริ่มทำงาน
มันเปรียบเทียบกับวัยรุ่นแล้วมันคนละขั่วเลย.