มาเชียร์ออกนอกหน้าให้ไปดูเรื่องนี้กัน

 

เรื่อง propaganda ของจีนนั้นข้ามไป เพราะรู้อยู่แล้ว   แต่ไม่ได้ทำให้เนื้อหาด้านอื่น ๆ  ด้อยลงเลย  



ดูแล้ว คิดถึงดรีมทีมไทย ในยุคเริ่มต้น ที่ขาดแคลนทุกสิ่ง  ฝึกหนักกันปางตาย  ต้องเอาทีมชายมาช่วยฝึกเพื่อให้ทีมหญิงแข็งแกร่ง ไม่กลัวเวลาถูกลูกตบใส่แรง ๆ 

เมื่อมียุครุ่งเรือง ก็มียุคตกต่ำ  หลางผิงไม่ลังเลที่จะบอกอย่างตรงไปตรงมาว่าปัญหาคืออะไร  

ย้อนกลับมามองทีมไทย บางทีอาจเป็นปัญหาเดียวกันก็ได้ว่า ทำไมทีมไทยถึงหยุดอยู่ตรงนี้มาพักใหญ่แล้ว  

ได้เห็นวิธีคิดของหลางผิงที่สงสัยมานานว่าทำไมเลือกคนนั้น ไม่เลือกคนนี้ลงแข่ง 

มีฉากแข่งกับไทยด้วย (เห็นบะหมี่เต็ม ๆ )  แต่ไม่แน่ใจว่าควรดีใจหรือไม่  เพราะถ้ามองโลกในแง่ร้าย หนังก็ “สื่อ” ว่าในยุคตกต่ำนั้น จีนแพ้แม้แต่ไทย  
ถ้ามองในแง่ดี  จีนก็ให้เกียรติเรามากอยู่ เพราะทีมที่ปรากฏในหนังล้วนแต่เป็นทีมชั้นนำของโลกทั้งนั้น   มีพูดถึงญี่ปุ่น  อเมริกา บราซิล อิตาลี ตรุกี  เนเธอแลนด์  (ไม่แน่ใจมีอีกหรือเปล่า) 


จริงๆ เรื่องนี้ ไม่ใช่เรื่องราวชีวิตของหลางผิงคนเดียว  เรื่องราวชีวิตที่มีน้ำหนักพอ ๆ กับหลางผิง ก็คือ เฉินจงเหอ  อดีตโค้ชวอลเล่ย์บอลทีมชาติจีน เพื่อนของหลางผิงนั่นแหละ  
 
สำหรับคนที่ไม่ได้เป็นแฟนวอลเล่ย์บอล  

หนังสื่อสารชัดเจนว่า หนทางแห่งความสำเร็จนั้นไม่ใช่เรื่องที่มาโดยง่าย ต้องทุ่มเทกันปางตาย ไม่ใช่เรื่องเกินจริง

นอกจากนั้นยังสะท้อนให้เห็นถึง ว่ากีฬาสร้างคนสร้างชาติอย่างไร   โดยเฉพาะเหตุใดคนจีนถึงสร้างประเทศให้เจริญได้ภายในเวลา 20-30 ปีเท่านั้น 

ดูแล้วอาจได้กลับมาถามตัวเองว่า ที่บอกว่าพยายามแล้วนั้น  อาจยังไม่มากพอก็เป็นไปได้