รู้สึกน้อยใจแฟนที่เขาไม่ค่อยมีเวลาให้ แต่ก็เข้าใจเขานะคะว่าเขาทำงาน ก็เลยไม่ค่อยคิดอะไรมาก แต่ว่าเวลาเขาเลิกงานมา ก็ได้คุยกันแค่แปปเดียวคือเราโทรคุยกันไม่ได้เพราะเขาอยู่กับพ่อแม่เขาแล้วเขาเกรงใจ นานๆทีพ่อแม่ไม่อยู่ถึงจะได้คุย อันนี้เราก็โอเครับได้ไม่เป็นไร ได้แต่พิมพ์คุย พอได้คุยเราก็อยากจะเล่านั่นนี่อะไรให้เขาฟังหรือหาเรื่องชวนคุยแต่หลายๆครั้งเขาก็ทำเหมือนอ่านไปงั้นแล้วก็ตัดบทไปคุยเรื่องอื่น เหมือนเราคุยคนเดียว บางครั้งคุยๆอยู่ก็เงียบหลับไปเลย
   
     เพียงแค่คำว่าเขาทำงานมาเหนื่อยเราเลยต้องอดทนไม่อยากหาเรื่องทะเลาะ แต่อีกใจก็สงสารตัวเอง ตอนแรกๆที่คบกันคุยกันไม่อยากจะวาง แต่หลังๆก็นั่นล่ะค่ะเขาบอกว่างานเยอะ แรกๆเราจะเจอกันอาทิตย์ละครั้งช่วงหลังมาก็เดือนนึงสองครั้ง บางทีนัดว่าจะมารับพอถึงเวลาก็บอกติดงานเราก็รอเก้อ ก็น้อยใจนะคะ แล้วเขาก็ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นปล่อยผ่าน ทิ้งความรู้สึกเราไว้ตรงนั้นทำเป็นลืมมันไป

     เราเหงาและเราตัดทุกคนที่เข้ามาคุยออกเพื่อรอเขาคนเดียว รอจนท้อ รักเขานะคะคบกันมาตั้งหลายปีแต่เราเหนื่อยกับการเป็นฝ่ายที่ต้องรอต้องอดทนอยู่ฝ่ายเดียว ทั้งที่เมื่อก่อนตอนที่ศึกษากันใหม่ๆเขาตามตื้อเราตลอด พอเราใจอ่อนกลับเป็นเราต้องมาวิ่งตามเขาเองสะงั้น เวลาปรับความเข้าใจกันเขาก็คิดว่าเราจะบอกเลิกเขาเขาไม่อยากเลิกเขาขอโทษแต่สุดท้ายก็เป็นเหมือนเดิม ลึกๆก็คิดอยากบอกเลิกเขาจริงๆนะคะมันรู้สึกแบบมันไม่ไหวแล้วอะค่ะ ถ้าเราเป็นฝ่ายบอกเลิกเขาเราจะผิดมั้ยคะเรางี่เง่าไปไหม เราแค่อยากปกป้องความรู้สึกตัวเองบ้างทุกวันนี้ดูเหมือนตัวเองเป็นคนที่ไม่มีความสำคัญเลย