เรากับพ่อไม่รู้เรียกว่าสนิทมั้ยหรือไม่หรือป่าว
เวลาคุยกันจะคุยแบบถามมาตอบไปถามกลับเออออตามกันไป มีขำมีเครียดตามสถานการณ์ ไม่ค่อยคุยกันส้ะส่วนใหญ่ เราเองก็ไม่ค่อยอยากคุยอะไรมาก ที่เป็นแบบนี้เพราะพ่อชอบเอาแต่ความตัวเอง นิดๆหน่อยๆก็พูดเหน็บ ประชด พูดให้เสียความรู้สึก ทุกครั้งก็ทำหูทวนลม...จนชิน บางทีก็เครียดเสียใจได้แต่ทำเป็นไม่ใส่ใจเพราะไม่อยากเถียงท่าน จนบางครั้งก็แบบทำอะไรผิดนักหนาวะ ก่อนหน้าคิดว่าชินแต่...ป่าวเลย
อันที่จริงก็บางครั้งที่จะเป็นไม่ใช่ทุกวัน อาจเพราะสะสมรึป่าว เวลาระบายให้เพื่อนฟังก็บอกว่าเก็บกด แต่เราคิดว่าไม่นะหลังจากที่เป็นแบบนั้นเราจะจัดการกับความรู้สึกตัวเองตอนนั้นเลยคือจะร้องไห้ออกมาให้มันโล่ง(ร้องคนเดียว) ก็รู้สึกว่าช่วยได้เยอะเลย เคยพูดให้แม่ฟัง ตอนพูดก็พอกลั้นน้ำตาได้อยู่หรอกแต่คุมเสียงไม่ให้สั่นนี่สิได้ส้ะที่ไหน แม่นี่ร้องตามเลยบอกว่าอย่าไปใส่ใจ แม่คงเข้าใจเราเพราะก็โดนพูดใส่เหมือนกันนะหนักกว่าเราด้วยซ้ำมั้ง ทำไงได้ไม่ใส่ใจ แต่ดันขึ้นใจเลย เป็นแบบนี้ไม่รู้เราเกลียดพ่อไปแล้วรึป่าว ไม่รู้สิ ด้วยความเรายังเด็กอยู่รึป่าวพอนึกถึงก็โมโห เข้าใจคำว่าเหลือใจมั้ยนะพ่อ จนวันนี้แม่บอกว่า ทาง อสม.มา
บอกผลตรวจ ว่าพ่อน่ะเบาหวานขึ้นตา ตอนนั้นก็ค้นหาเลยว่าเป็นไง ทุกคนคงรู้ว่าโรคนี้เป็นไง
ก็เลยมาคิด พ่อเป็นคนสูบบุหรี่เยอะมาก ช่วงนี้ก็กินเหล้าทุกวัน แม่ก็บ่นทุกวัน แม่ก็บอกผลตรวจกับพ่อถามว่าจะไปรักษามั้ย พ่อก็ปฏิเสธ ตอนกินข้าวอยู่พ่อชี้ไปที่ใบมะกรูดแล้วถามว่าอันนี้อะไรอันใหญ่ๆน่ะ ก็คิดเเล้วว่าอาการพ่อเริ่มเเล้วรึป่าว ยิ่งทำงานขับรถสายตายิ่งไม่ดีแบบนี้กลัวว่าจะเป็นไรไป อยาก
ให้เลิกบุหรี่เลิกเหล้าเพราะรู้ดีว่าของพวกนี้ยิ่งไปกระตุ้นอาการของพ่อ แต่เราว่าพูดไปก็ไม่มีประโยชน์เเล้วแม่เราก็พูดทุกวันมีแต่จะผิดใจกัน เราเองก็ไม่กล้าจะบอกอะไรพ่ออีกแล้วเดี๋ยวจะว่าเด็กทำไมสอนผู้ใหญ่ เรื่องแบบนี้มันคงอยู่ที่ตัวพ่อแว พ่อผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อนทำไมไม่คิดให้มากกว่านี้ แม่ว่าแต่ก่อนพ่อไม่เป็นแบบนี้คงเพราะว่ามีภาระหนี้สินเยอะเกินไปเลยทำให้พ่อเครียดจนเป็นแบบนี้รึป่าว จากที่อคติอย่างเดียวเลยคือตอนนี้เราอยากให้พ่อดูแลตัวเองให้มากกว่านี้มากๆย้ำว่ามากๆ เราอยากให้พ่อไปรักษานะ เราควรทำยังไงบ้างหรือต้องปล่อยตามเวรตามกรรมหรอ..
<!--Clip_XXXX_201103_211318_923-->
อยากให้พ่อรักตัวเองบ้าง
เวลาคุยกันจะคุยแบบถามมาตอบไปถามกลับเออออตามกันไป มีขำมีเครียดตามสถานการณ์ ไม่ค่อยคุยกันส้ะส่วนใหญ่ เราเองก็ไม่ค่อยอยากคุยอะไรมาก ที่เป็นแบบนี้เพราะพ่อชอบเอาแต่ความตัวเอง นิดๆหน่อยๆก็พูดเหน็บ ประชด พูดให้เสียความรู้สึก ทุกครั้งก็ทำหูทวนลม...จนชิน บางทีก็เครียดเสียใจได้แต่ทำเป็นไม่ใส่ใจเพราะไม่อยากเถียงท่าน จนบางครั้งก็แบบทำอะไรผิดนักหนาวะ ก่อนหน้าคิดว่าชินแต่...ป่าวเลย
อันที่จริงก็บางครั้งที่จะเป็นไม่ใช่ทุกวัน อาจเพราะสะสมรึป่าว เวลาระบายให้เพื่อนฟังก็บอกว่าเก็บกด แต่เราคิดว่าไม่นะหลังจากที่เป็นแบบนั้นเราจะจัดการกับความรู้สึกตัวเองตอนนั้นเลยคือจะร้องไห้ออกมาให้มันโล่ง(ร้องคนเดียว) ก็รู้สึกว่าช่วยได้เยอะเลย เคยพูดให้แม่ฟัง ตอนพูดก็พอกลั้นน้ำตาได้อยู่หรอกแต่คุมเสียงไม่ให้สั่นนี่สิได้ส้ะที่ไหน แม่นี่ร้องตามเลยบอกว่าอย่าไปใส่ใจ แม่คงเข้าใจเราเพราะก็โดนพูดใส่เหมือนกันนะหนักกว่าเราด้วยซ้ำมั้ง ทำไงได้ไม่ใส่ใจ แต่ดันขึ้นใจเลย เป็นแบบนี้ไม่รู้เราเกลียดพ่อไปแล้วรึป่าว ไม่รู้สิ ด้วยความเรายังเด็กอยู่รึป่าวพอนึกถึงก็โมโห เข้าใจคำว่าเหลือใจมั้ยนะพ่อ จนวันนี้แม่บอกว่า ทาง อสม.มา
บอกผลตรวจ ว่าพ่อน่ะเบาหวานขึ้นตา ตอนนั้นก็ค้นหาเลยว่าเป็นไง ทุกคนคงรู้ว่าโรคนี้เป็นไง
ก็เลยมาคิด พ่อเป็นคนสูบบุหรี่เยอะมาก ช่วงนี้ก็กินเหล้าทุกวัน แม่ก็บ่นทุกวัน แม่ก็บอกผลตรวจกับพ่อถามว่าจะไปรักษามั้ย พ่อก็ปฏิเสธ ตอนกินข้าวอยู่พ่อชี้ไปที่ใบมะกรูดแล้วถามว่าอันนี้อะไรอันใหญ่ๆน่ะ ก็คิดเเล้วว่าอาการพ่อเริ่มเเล้วรึป่าว ยิ่งทำงานขับรถสายตายิ่งไม่ดีแบบนี้กลัวว่าจะเป็นไรไป อยาก
ให้เลิกบุหรี่เลิกเหล้าเพราะรู้ดีว่าของพวกนี้ยิ่งไปกระตุ้นอาการของพ่อ แต่เราว่าพูดไปก็ไม่มีประโยชน์เเล้วแม่เราก็พูดทุกวันมีแต่จะผิดใจกัน เราเองก็ไม่กล้าจะบอกอะไรพ่ออีกแล้วเดี๋ยวจะว่าเด็กทำไมสอนผู้ใหญ่ เรื่องแบบนี้มันคงอยู่ที่ตัวพ่อแว พ่อผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อนทำไมไม่คิดให้มากกว่านี้ แม่ว่าแต่ก่อนพ่อไม่เป็นแบบนี้คงเพราะว่ามีภาระหนี้สินเยอะเกินไปเลยทำให้พ่อเครียดจนเป็นแบบนี้รึป่าว จากที่อคติอย่างเดียวเลยคือตอนนี้เราอยากให้พ่อดูแลตัวเองให้มากกว่านี้มากๆย้ำว่ามากๆ เราอยากให้พ่อไปรักษานะ เราควรทำยังไงบ้างหรือต้องปล่อยตามเวรตามกรรมหรอ..
<!--Clip_XXXX_201103_211318_923-->