บทสรุป : พี่ใหญ่ต่างวิชาชีพที่ทำงานเดินมาคุยกับเรา(แต่คนทั้งแผนกนั่งทำงานอยู่) เรื่องเงิน690บาทที่เราไม่ไปงานเลี้ยง แต่บังคับให้ต้องจ่ายให้ ว่ามีสองทางเลือก คือ ให้เราจ่ายๆมา แต่เราก็บอกว่าตอนนี่ยังไม่พร้อมจ่าย ขอเวลาสักพัก ถ้าบังคับให้จ่ายเลยตอนนี้ เรายังมีปัญหาค่าใช้จ่ายอยู่

       เค้าเลยบอกถ้าเราไม่จ่ายให้ เค้าจะออกส่วนของเราเอง ก็คือต่อจากนี้จะไม่ให้เราร่วมงานวันเกิดของทุกคน และไม่จัดงานวันเกิดให้เรา แต่มีคำพูดทิ้งท้ายว่า ก็เธอไม่ได้ไปงานเลี้ยงนี่นะ จะจ่ายทำไม  ( พี่เค้าประชด รึป่าว?)
และยังบอกว่า อย่ามาน้อยใจนะ ที่แผนกไม่จัดงานเลี้ยงให้เธอ 
เราเลยพูดออกไปๆตรงๆว่า จริงๆเรารู้สึกงานวันเกิดไม่ใช่สิ่งสำคัญที่ต้องทำให้นะ  คือที่ทำงานเก่า ก็ปกติ ไม่ได้ต้องจัดงานพิเศษอะไรมากมาย คิดแค่ว่าแค่พูดอวยพรสำหรับเราก็ดีใจแบบอย่างน้อยมีคนจำได้ด้วย 

แต่เราก็บอกตรงๆไปนะว่า าถ้าเรายอมจ่ายรอบนี้
ในครั้งต่อๆไปเราขอไม่ไปแล้วได้มั้ย
 
พี่เลยบอกงั้นครั้งนี้ไม่ต้องจ่ายเลย เราเลยไม่จ่ายไปจริงๆค่ะ  คือเราแปลกรึป่าว? เราดูเห็นแก่ตัว?

 จากนั้นเราเลยนั่งทำงานของเราเฉยๆค่ะ
แต่รู้สึกโล่งอกมากค่ะ  เหมือนเราหลุดพ้น และไม่ต้องฝืนตัวเอง ให้ทำตัวสนุกไปกับงานวันเกิดของทุกคนสักที

            แต่สิ่งที่ต้องแลก คือ การต้องโดนเพื่อนร่วมงานมองตัวเราแปลกไป แต่เราคิดว่าถ้าไม่กระทบการทำงาน ก็คงไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ คือก็ยังคงทำงานปกติกันอยู่ ตอนนี้ แต่ต่อไป ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ.

ป.ล.ถามว่า690บาท เยอะมั้ย สำหรับเราเยอะนะ เพราะเราต้องดูแลครอบครัว เราต้องsupport หลายอย่าง
ถึงคิดหนักมาก ว่าจำเป็นต้องจ่ายแค่ไหน