เเค่คำพูดเล็กๆทำไมเราถึงเก็บมาคิดได้ขนาดนี้?

คือเราเป็นโรคซึมเศร้า เราเก็บเรื่องนี้ไว้คนเดียวไม่มีใครรู้ที่เราเป็นเเบบนี้ก็เพราะครอบครัวที่พูดในเเง่ลบ ว่าเราไม่มีค่า ไม่น่าให้เกิดมาเลย มารสังคม พวกเขาพูดเเบบนี้มาเรื่อยๆจนเราเก็บกดหนักมากเเละกลายมาเป็นโรคนี้จนวันนึงเราไปรร.นั้งเรียนยุดีๆเเล้วเราจามเอามือปิดปากเเต่มันดันเกิดเสียงเป็นเสียงคล้ายๆตดเเล้วเพื่อนก็ได้ยอนกันเเล้วหัวเราะ เเล้วก็ล้อเรามาเรื่อยๆเรารู้สึกเสียใจเเละอายมากไม่อยากไปรร.เราก็ไม่รู้ว่าทำไมเราถึงอ่อนเเอกับคำพูดเเค่นี้กันนะเราเลยขอถามความคิดเห็นทุกคนว่าเรา อ่อนเเอไปใช่มั้ยเเล้วเราควรทำไงดีกับโรคนี้(จะสอบเข้าเเล้วถ้าเรายังเปนโรคนี้อยู่เราไม่รู้ว่าอนาคตของเราจะเปนยังไง)
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่