ตอนนี้รู้สึกบ้านไม่ใช่ Safe Zoneค่ะ เพราะอยู่แล้วไม่เคยมีความสุขเลย อยากจะออกไปจากที่นี่แต่ด้วยอะไรหลายๆอย่าง
เรียนจบทำงานอยู่ค่ะ ทำงานไปกลับบ้านเพราะที่ทำงานอยู่ใกล้บ้าน ทุกวันนี้งานก็เครียดมาก พอเสาร์อาทิตย์ก็ไม่ค่อยได้หยุด เพราะมักจะมีงานนอกเข้ามาตลอด ทำให้หาเวลาเสาร์อาทิตย์ หยุดไม่แน่นอน อาศัยอยู่กับป้าค่ะ เค้าเป็นคนส่งเสียให้เรียน เพราะพ่อแม่ไม่มีงานทำ

ตอนเรียนเราก็ไปช่วยเค้าทำงาน เวลาเรียนเราตั้งใจเรียน ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางเลย เวลาจะไปเที่ยวไม่เคยได้ไปไหนเลยค่ะ เสาร์อาทิตย์ ต้องกลับบ้านมาดูแลป้าที่ป่วยติดเตียงอีกคนค่ะ เวลาจะไปเที่ยวกับเพื่อนป้าก็จะบอกว่า “ส่งให้เรียนไม่ได้ให้เงินไปเที่ยว มีงานทำมีเงินจะไปไหนไม่มีใครว่า“ เราได้เงินเดือนประมาณ 2,500 ต่อเดือนตอนอยู่มหาลัย ก็แค่พอค่ากินข้าว เราไม่ได้ซีเรียสอะไร เราเข้าใจว่าเค้าส่งเสียเรา

แต่ตอนนี้เรียนจบทำงาน เราก็ต้องดูแลป้าที่ติดเตียงอยู่ ทำความสะอาด ป้อนข้าวก่อนไปทำงาน เย็นกลับมาก็เปลี่ยนผ้าอ้อมป้อนข้าว ป้อนยา เป็นแบบนี้ทุกวัน ทำงานบ้านเป็นเรื่องปกติค่ะ ไม่ได้ซีเรียสอะไร แต่คือเราทำงาน มีเงินเดือนแล้ว พอเราจะไปไหน ป้าไม่ยอมให้ไป บอกใครจะดูแลป้าที่ติดเตียง ทำอะไรก็โดนบ่นโดนว่าตลอด บางทีวันหยุดเราแค่ออกไปในเมือง หลังจากอาบน้ำ ป้อนข้าวป้าเสร็จ กลับมาทันเปลี่ยนผ้าอ้อมป้อนข้าวตอนเย็นแต่ ก็โดนป้าอีกคนบ่นยับเลยค่ะ (ก่อนอื่นบอกก่อนนะคะ มีป้าหลายคนค่ะ เวลาเราออกไปทำงาน ป้าก็อยู่ค่ะ แต่เค้าไม่ยอมทำป้าอีกคน เค้าบอกมันเป็นหน้าที่เรา ) ทำให้เราไม่สามารถไปไหนได้เลย บางทีเราขอเค้าช่วยเราทำ เผื่อวันไหนเราไปเที่ยวบ้าง เค้าได้ทำได้ แต่เค้าก็ไม่ทำ บอกไม่ใช่หน้าที่เค้า

ล่าสุดนี้คือบอกเค้าว่า อาทิตย์หน้าวันเสาร์อาทิตย์จะไปเที่ยวนะ เค้าก็บอกไม่ให้ไป คือเครียดมาก เพราะนานๆเราจะหยุดเสาร์อาทิตย์แบบไม่มีงานนอก เราทำงานแล้วยังไม่สามารถไปไหนได้เลย แต่พอตอนเราอยู่ช่วงเรียนก็ไม่ให้เราไปไหน บอกมีงาน มีเงินเดือนเอง ค่อยไป แต่พอมาตอนนี้ไม่ได้ไปอีก
ตอนเรียนไม่เคยเกเรนะคะ กลับบ้านตลอด ไม่เคยไปเที่ยว เพราะท่องไว้เสมอ ทำงานเราก็จะไม่ต้องรับความกดดันแบบนี้อีก สรุปตอนนี้แย่กว่าเดิมอีก เครียดมากแต่ทำอะไรไม่ได้ ต้องทนไป จะหางานที่อื่นก็สงสารป้าที่ติดเตียง เพราะจะไม่มีใครดูแล