คือทำงานกับญาติมา4ปีเหมือนโดนเอาเปรียบ เงินเดือนไม่ถึง15000  แต่เราทำงานเกือบ24ชม.เพราะต้องกินนอนที่นี่ คือญาติเราเขาจ้างให้มาดูแลแม่ของเขา ซึ่งป่วยติดเตียง หน้าที่หลักๆเลย คือคอยป้อนข้าวป้อนน้ำ  พาอุ้มอาบน้ำสวนก้นทุกวัน ตอนเช้าต้องเตรียมอาหารให้(อาหารปั่นแบบไม่ละเอียด) ตอนเย็นพานั่งรถเข็นนอกบ้าน  กวาดถูห้องนอน ซักผ้าตากผ้า ล้างห้องน้ำ คือเสมือนแม่บ้านคนนึง ตกกลางคืนต้องตื่นมาพลิกตัวทุกๆ 4ชั่วโมง ต้องตื่น6:30 ทุกวัน ปีแรกๆๆเราแค่ทำไม่กี่อย่าง หลังๆงานเริ่มเพิ่มมาทีละอย่างสองอย่าง เราก็ไม่ได้อะไร เริ่มปีแรกเนี่ยเราไม่เคยทำงานนี้มาก่อน เขาบอกให้เราเรียกเงินได้เลยว่าจะเอาเท่าไหร่ ด้วยความเป็นญาติกัน เราเลยเรียกไป 10000 บาท ซึ่งได้หยุดอาทิตย์ ละ 2 วัน (แต่ไม่ได้หยุดวันเสาร์อาทิตย์) ซึ่งแต่ละสัปดาห์ไม่ได้หยุดตายตัวคือแล้วแต่คนจ้าง นึกจะให้หยุดวันไหนก็ให้หยุด พอทำงานได้เกือบปี เขาก็เสนอเงินให้เป็น12000 แลกกับหยุดสัปดาห์ละ1ครั้ง  ด้วยความที่เราก็อยากได้เงินเพิ่มด้วยมันก็เป็นโอกาศที่ดีเลยตอบตกลงไป ทีนี้ปกติ ก่อนที่จะมีโควิดเข้ามาคือจะมีวันหยุดสำคัญๆของแต่ละเดือน ซึ่งเราไม่เคยได้หยุดยกเว้นปีใหม่แค่นั้น หรือได้หยุดจริงๆคือตอนที่เราป่วยไม่สบาย  อย่างเวลาเรามีนัดจะเที่ยวกับเพื่อนก็โดนจำกัดวันเที่ยวไม่เกิน3วัน เขาให้เหตุผลว่าหยุดนานเกินไปกลัวไม่มีคนดูแลทั้งๆที่สามารถหาคนมาแทนเราได้ชั่วคราว แต่คือใช้คำพูดคือฟังแล้วรู้สึกเฟลมากๆ ซึ่งเราก็ไม่ได้เที่ยวบ่อย แล้วช่วงนั้นเรามีแฟน แฟนเราทำงานอยู่ที่ใต้ ปีนึงจะเจอกันแค่หนเดียวญาติยังไม่เข้าใจเราเลยเรื่องที่แฟนจะมาหา ไห้ไปนะแต่ก็บ่นเราก่อน เราก็แค่อยากได้พักบ้างอยากเจอแฟนอยากอยู่กับเพื่อน พ่อแม่บ้าง(เราไม่รู้ว่าเขาจะบ่นทำไม) บางทีเขาไปเที่ยวกันเดือนนึง2ครั้ง ครั้งละ3-4วัน เราไม่เคยบ่นเลย เลยหลังๆเลยเริ่มรู้สึกอึดอัด เครียด ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย เพราะเรามาทำงานที่บ้านญาติ สังคมเราแทบจะไม่มีนานๆจะเจอเพื่อนได้ไปเที่ยวด้วยกัน  เราคิดว่าตอนนี้เราก็เสียสละมากๆเพื่อที่จะมาดูแลแม่ของพวกเขาซึ่งมีศักดิ์เป็นย่าของเรา ญาติเราก็มีแต่คนอายุ70+ ทัศนคติมันก็ไม่ได้ตรงกันเท่าไหร่ บางทีทำงานไม่ถูกใจเขา เขาก็บ่น แถมยังมีคนคอยเสี้ยมให้เราโดนว่าตลอดหาว่าเราขี้เกียจไม่ช่วยทำงานบ้านให้เขาด้วย ซึ่งเราคิดว่างานหลักๆเราควรทำตามหน้าที่ที่เขาจ้างให้เรามาดูแลผู้สูงอายุไหม? งานบ้านเขาเราก็ช่วยเล็กๆน้อยๆบ้างไม่ใช่ไม่ทำเลย  แต่เขาก็ชอบพูดเหน็บแนม แล้วเราเป็นคนคิดมาก + กับการต้องดูแลผู้สูงอายุติดเตียงมันทำให้เราเครียด ย่าเราเป็นอัลไซเมอร์ บางวันหลงลืมไม่หลับไม่นอน2คืน ทำให้เราไม่ค่อยได้นอนอาการจากที่เหนื่อยล้าทำงานแล้วกลางคืนไม่ค่อยได้นอนเพราะต้องตื่นตลอดเพราะกลัวย่าตกเตียง (เพราะเคยตกมาแล้ว) เคยโดนลูกของย่าว่าดูแลไม่ดีทำให้ย่าตกเตียง คนพูดไม่เคยมาดูแลคนดูแลกลับโดนว่า ยิ่งทำให้เฟลหนักไปอีกทั้งโกรธทั้งน้อยใจ เคยคิดที่จะออกก่อนหน้านั้นแต่ที่บ้านขอไว้เลยอดทน เอาจริงๆนะใครบอกว่าการดูแลผู้สูงอายุไม่ใช่เรื่องยากของแบบนี้ใครๆก็ทำได้ (แม่จะหยิกให้)
   เข้าเรื่องต่อเลย พอทำไปหลังๆสุขภาพเราเริ่มแย่ลงป่วยบ่อย ปวดหัวไมเกรน กำเดาไหลบ่อยไหลทีเยอะมากๆ ปวดหลังจากการที่เราอุ้มย่าทุกวันสะสมมาเรื่อยๆ พอมาต้นปีนี้ย่าเราอายุมากขึ้นแล้วแกป่วยจนต้องให้อาหารทางสาย เราทำงานหนักมากขึ้น นอนน้อยมากขึ้นจากที่เคยต้องตื่นทุก4ชม. กลายเป็นต้องตื่นทุก2ชั่วโมง เรารู้สึกว่ามันหนักมากไป
เราเลยขอลาออกจากงานสิ้นปีนี้เหตุผลหลักๆเลยคือเรื่องสุขภาพ+ อยากมีอิสระ ที่มีอาการบป่วยบ่อยๆ อาจเป็นเพราะไม่ได้ออกกำลังกายด้วย ถ้ามีเวลาว่างเราจะงีบซะส่วนใหญ่เพราะร่างกายอ่อนเพลีย ไม่สดชื่น มันตื้อเบลอๆไปหมด คือเราก็บอกเขาล่วงหน้าหลายเดือนเผื่อจะได้มีเวลาหาคนมาแทนได้พอเขารู้ว่าเราจะออก กลับรั้งพูดโน้มน้าวเราและให้ข้อเสนอว่าจะให้เงินเดือนเพิ่มเป็น15000 แต่ให้ตอนปีหน้า ไม่ใช่ตอนนี้เรานี่หมดคำพูดเลย เพื่อนๆคิดว่าไงคะขอความเห็นหน่อยค่ะ  

ปล. ขอบคุณที่เสียสละเวลามาอ่านนะคะ