ผมกับแฟนพึ่งคบกันได้4เดือนเองครับว่าด้วยเรื่องของแฟนผมเนี่ยเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยมีความเป็นผู้ใหญ่มากซักเท่าไหร่ใช้อารมณ์​เก่งไม่ค่อยมีเหตุผลเวลาพูดอะไรก็เหมือนพูดให้เด็กฟัง​ พ่อแม่ผมเองก็ไม่ค่อยชอบเธอซักเท่าไหร่แต่ก็เอ่ออ่อตามลูก​ไป​ แฟนผมเธอเป็นคนที่คิดมากขี้น้อยใจชอบพูดประชดอะไรที่มันแรงๆเช่น"อยากได้แฟนใหม่เว้ย","เค้าไปหาผัวใหม่นะ","เค้าจะพาผู้ชายมานอนด้วย"แค่นี้ยังน้อยมากที่ผมนำเสนอไป​ ซึ่งในช่วงเวลาที่เธอจะพูดประโยคพวกนี้ออกมาเนี่ยจะเป็นเวลาที่ผมจะทำอะไรบ้างอย่างเช่น​ แกล้งเป็นกะเทยบ้าง, แกล้งทำตัวตลกๆบ้าง, แกล้งทำตัวบ้าบ๊องๆบ้าง​ ไม่มีเวลาให้บางเพราะทำงาน​ แต่ทั้งหมดที่ผมทำผมก็อยากให้เขาหัวเราะมีความสุขแต่ทุกครั้งที่ทำก็ได้แต่คำพูดแบบนี้คืนมาผมเคยพูดสวนกลับกับเธอเหมือนกัน"ตอนนั้นเหมือนผมบอกให้เธอเนี่ยยิบถ้วยน้ำจิ้มที่วางอยู่ในห้องออกมาให้หน่อยถ้าล้างด้วยก็จะดีมากตอนนั้นผมเองก็เก็บส่วนที่เหลืออยู่ของก็เต็มไม้เต็มมือ​ พอผมพูดประโยคคำนั้นเสร็จเธอก็​ทำเฉยผมก็เลยย้ำไปอีกว่าเก็บเลยเธอเป็นคนกินก็ต้องเก็บด้วยอีกหน่อยมันจะติดเป็นนิสัยนะ​ เพราะตลอดมาเวลาเธอกินขนมเอ่ยอะไรเอ่ยผมก็เอาให้ในห้องพอเธอกินเสร็จก็ทิ้งไปเรื่อยทิ้งลงพื้นบ้างพอกินเสร็จเศษขนมก็ติดเสื้อเพราะนอนกินเธอลุกไปแบบนั้นแหละทั้งๆที่เราบอกว่าอย่าพึ่งเดี๋ยวเช็ดให้กลับมาเรื่องใช้เก็บถ้วยน้ำจิ้มต่อในเมื่อผมบอกเธอแล้วแต่เธอก็นิ่งแล้วมองหน้าผมแล้วบอกว่าไม่​ สุดท้ายผมเองก็เก็บพร้อมกลับคำประชดตามหลังมาว่าอยากได้คนขยันก็ไปหาเอาใหม่สิเค้าจะได้หาแฟนใหม่​ มันก็เจ็บนะทุกครั้งเลยที่ได้ยินคำนี้​ ผมก็เงียบแล้วก็มีอีกประโยคตามว่า งั้นเค้าไปหาแฟนใหม่แล้วนะ​ พูดอยู่ประโยคเดิมแบบนี้แหละ2รอบจนผมทนไม่ไหวเพราะบางครั้งเองผมก็บอกว่าไม่เอาๆแต่ครั้งนี้เลยสวนไปว่า​ เอองั้นเค้าก็จะหาแฟนใหม่เหมือนกัน​ เธอก็ดูเหมือนจะไม่รั้งไม่ดูเหมือนจะยื้อผมไหวเหมือนที่ผมทำเลยมันทำให้ผมรู้สึกว่าถ้าสมมุติ​เลิกกันไปเค้าไม่เสียใจหรอกมั้ง(ตอนพิมเล่าช่วงนี้พิมไปก็น้ำตาไหลไปเนอะ😭)​เพราะเวลาที่ผ่านมาผมเป็นยอมทุกอย่างมาตลอดเพราะผมรักเค้ามากจากเหตุการณ์​วันนั้นเองทำให้ผมกลับมาคิดว่านี้เราเจอคนที่รักเราจริงๆแล้วหรอบางครั้งที่เราอยู่ด้วยกันผมเองก็ไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่เพราะส่วนตัวเธอเองก็งอนบ่อยขี้น้อยใจบ่อย​ บางทีผมก็ง้อจนเหนื่อยจนต้องแอบร้องไห้คนเดียวก็มีเพราะรู้สึกว่าเรายังดีไม่พอหรอเรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอผมทิ้งหลายๆอย่างเพื่อจะได้มีเวลาให้ผมทิ้งวงดนตรีที่เคยอยู่เพราะเวลาซ้อมทุกครั้งเธอก็จะขู่ผมบอกว่าจะเอาคนอื่นมานอนด้วยถ้าไปซ้อม​ ตอนนี้ผมรู้สึกเสียดายมากที่ยอมเสียสิ่งที่ผมรักเพื่อมาอยู่กับคนที่ไม่รู้ว่ารักเราจริงมั้ยตอนคบกันแรกๆผมก็มั่นใจแหละแต่พอคำพวกนี้มันหลุดมาบ่อยขึ้นผมเองก็เริ่มไม่มั่นใจแล้วเหมือนกันและมีอีกเรื่องนึงคือมีครั้งนึงผมไปซ้อมดนตรีช่วงรู้สึกว่ายุ่งมากแล้วตอนนั้นเองเธอก็แอบไปคุยกับแฟนเก่าผมเป็นคนจับได้เองแต่เธอก็บอกว่าไม่มีอะไรผมโกรธมากแต่ก็ได้ไม่นานเพราะผมรักเธอมากแต่ความไว้ใจมันก็น้อยลงเหมือนกันแหละสำหรับการที่คนรักกันแล้วได้อยู่ด้วยกันมันเป็นอะไรที่ดีมากๆแต่ผมรู้ว่ารักแค่ไหนก็ต้องเผื่อใจไว้เสมอผมมักจะถามตัวเอง​ทุกครั้งว่าชีวิตตอนที่ไม่มีเค้าผมมีความสุขกว่าตอนนี้มั้ย​ มันก็แค่เหงารึปล่าวตอนนั้น​ ผมพยายามฝึกให้ตัวเองเข้มเเข็งขึ้นเพราะยังไงเราไปกันไม่รอดแน่ถ้าไม่ไครยอมปรับตัว​ ผู้ชายทุกคนมีความอดทนนะครับแต่ก็มีขีดจำกัด​ ผมเลยมาอยากถามชาวpantipทุกคนนี้แหละครับ

​