เมื่อวันเสาร์ครับ
เวลาประมาณ 4 โมงเย็น แดดเริ่มอ่อนลง เพราะเป็นช่วงฤดูหนาว อากาศก็เริ่มเย็นนิดๆจากลมที่พัดมาเบาๆ
ด้วยบรรยากาศที่ดีเช่นนี้ ผมเลยไปนั่งเล่นอยู่ที่หน้าบ้านคนเดียว
เอาหูฟังเสียบหู (ก็แน่ล่ะ เสียบจมูกก็คงไม่ได้ยินเสียง) เปิดเพลงจากยูทูปให้มันวนไปเรื่อยๆ จนมันวนมาถึงเพลงๆหนึ่ง
ซึ่งเพลงนั้นเป็นเพลงญี่ปุ่น แปลไม่ออกหรอก แต่ทำนองและเสียงร้องของนักร้องทำให้คนยุค 90 อย่างผมถึงกับเกิดความเหงาขึ้นในใจอย่างช้าๆ
ระหว่างที่โดนเพลงบิ้วความเหงาไปเรื่อยๆ ก็แหงนหน้ามองต้นไม้ที่อยู่ตรงหน้า มองสูงขึ้นไปเรื่อยๆๆ จนมองไปถึงยอดของต้นไม้ ที่มีท้องฟ้าเป็นพื้นหลัง
ลมพัดมาเบาๆ ยอดไม้ไหวเอน ดูสงบ และสวยงาม แล้วเพลงก็เข้าสู่ช่วงท้ายของเพลง
ทันใดนั้นเอง เสียงเพลงช่วงท้ายนี้ประสานพลังกับความเหงา พาอารมณ์ดิ่งแบบไม่รู้ตัว น้ำตาไหลก็ออกมาแบบไม่ทันตั้งตัวเช่นกัน เหงาจับใจ จนต้องพยายามกลั้นไว้ และปาดน้ำตากลัวคนมาเห็น ยังดีว่าไม่เหงามากเกินไปจนร้องไห้ออกมาจริงจัง
พอเพลงนั้นจบลงไป ก็เปลี่ยนเพลง ทำให้ความเหงาค่อยๆหายไป
นี่แหละน้าาา บางครั้งถ้าอะไรมันลงตัว และจังหวะดีๆ มันก็ทำให้เราเกิดอาการแปลกๆได้จริงๆ

ไม่ใช่เรื่องสั้น แต่เป็นเรื่องที่เขียนจากความเป็นจริง แท๊กไม่ถูกเลย 
ขอแท๊กทางเรื่องสั้นก็ได้อยู่มั้งครับ 55555