ก่อนอื่นเลยอยากจะขอเล่าเรื่องราวก่อน
คือเมื่อก่อนเราคบกับเค้ามาสักพักทุกอย่างคือดีหมดเลยถึงแม้ว่าเค้าไม่เคยทำอะไรเหมือนที่เราทำเพื่อเค้าเลยก็ตามเรามีความสุขทุกครั้งที่ได้ทำเพื่อเค้ายอมไปหาเค้าทุกวันหลังเลิกเรียนบางวันเราไม่มีเรียนมีเรียนอีกทีเช้าวันต่อมาเราก็ค้างคืนที่ห้องเค้าแล้วตื่นเช้ากลับไปที่หอเพื่อแต่งตัวไปเรียนเช้าเราทำแบบนั้นวนไปวนมาทำโดยมี่ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยดีใจทุกครั้งที่จะได้เจอหน้าเค้าอยู่ใกล้ๆเค้า คือถึงแม้ว่าเราจะคบกับเค้าไม่นานแต่เราหวังที่จะมีชีวิตคู่กับเค้ามากๆ อยากอยู่กับเค้าทั้งชีวิตอยากลำบากอยากผ่านอุปสรรคอะไรไปด้วยกัน เราอยู่แบเค้าไปเรื่อยๆจนวันนึงเค้าบอกจะกลับบ้านสักอาทิตย์นึง เราก็ให้กลับทั้งๆที่ใจไม่อยากใฟ้หกลับเลยเพราะกลัว กลัวว่าระยะทางจะทำให้เค้าเปลี่ยนไป เรากลัวมากๆกลัวหมดทุกอย่าง แต่เราก็ให้เค้ากลับเพราะไม่ได้กลับมานาน(เรากับเค้าเป็นคนต่างจังหวัดมาอยู่ กทม เรามาเรียนส่วนเค้ามาทำงาน) เราอยากให้กลับไปเจอหน้าแม่เค้า แต่ในใจนี่คือแอบคิดไปไกลล้ะว่าเค้าต้องเปลี่ยนไปแน่ๆแต่เราพยายามไม่ทำตัวงี่เง่าเพราะเราอาจแค่คิดไปเอง หลังจากนั้นถึงเวลาเค้ากลับบ้าน(เค้าลางานไม่ได้เพราะที่ทำงานไม่ให้ลาหลายวัน)เค้าเลยตัดสินใจลาออกเพื่อจะหางานใหม่ทำหลังจากขึ้น กทม พอถึงเวลากลับเราก็ไปส่งที่หัวลำโพงวันนั้นเค้าทำสิ่งที่เราไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่เค้าแชทกัยเพื่อนเค้า(เคยเป็นคนที่เค้าแอบชอบ)ซึ่งเราเคยเจอกันแล้วแต่ไม่มีอะไรอีกฝ่ายไม่เล่นด้วย เค้าแชทกันแต่ในข้อความเค้าบอกว่าเราเป็นเพื่อนทั้งๆที่ผู้หญิงที่เป็นเพื่อนเค้าก็รู้แล้วว่าเราเป็นอะไรกัน รู้ว่าอยู่ด้วยกันด้วย เราน้อยใจมากอยู่ด้วยกันแต่เป็นได้แค่เพื่อนหรอ? เวลานั้นเราเงียบ ไม่พูดไม่จา ถามคำตอบคำ เค้บอกไม่ต้องไปส่งเค้าก็ได้เค้าไปคนเดียวแต่เราก็ยังจะไปเพราะอยากจะไปส่งเค้าไหนๆเราก็จะไกลกันแล้ว เราก็ไปซ้อนท้ายรถไปโดยที่ได้พูดไม่จา ถึงหัวลำโพงทำธุระอะไรเสร็จยังไม่ถึงเวลาขึ้นรถไฟเราก็นั่งรอกับเค้าเค้าก็พยายามหาเรื่องคุยเราก็ไม่อยากโกรธอะไรมากก็เลยทำเป็นลืมทั้งๆที่ในใจเจ็บ (ไม่ใช่แค่เรื่องนี้ยังมีหลายๆเรื่องที่เค้าทำ เขาโกหก เราเยอะแต่เราเลือกที่จะลืมเพราะรักเราไม่อยากเอามาคิด )พอใกล้ถึงเวลาขึ้นรถไฟเราก็เดินไปส่งหอมแก้ม จุ้ปปากอำลาเราก็น้ำตาคลอเบ้าเพราะเหมือนมีความรู้สึกว่ามีเรื่องร้ายเกิดขึ้นแน่ๆ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากก็ลาจากกันวันนั้น ระหว่างบนรถไฟเราไม่ได้คุยกันเพราะเค้าต้องเซฟแบตได้โทรหาเพื่อน เราก็ไม่ไรมาก พอถึงจุดหมายปลายทางเค้าโทรมาบอกว่าถึงแล้วจะแวะไปห้องพี่สาวใกลๆสถานีเค้าก็ถ่ายวีดีโอมาให้เราก็โอเคพอเค้ากลับถึงบ้านเราก็ไม่ได้อะไรอีกเพราะเป็นเรื่องปกติถ้ากลับบ้านจะไม่ค่อยมีใครว่างกันเะราะต้องเจอหน้าเจอตาคนที่บ้านพบปะสังสรรกับญาติพี่น้องแต่พอเวลาผ่านไปนานๆเราก็เริ่มเอะใจละว่าทำไมไม่ว่างบ่อยจังแต่ก็อยู่ในสายบ้าง บางวันก็โทรไม่รับ โทรไม่ติด แต่เค้าก็โทรกลับน่ะแต่จะช้าหน่อยเราก็แปลกๆล้ะ แต่ก็เฉยๆอยู่แต่ในใจก็คิดมากอยู่แหละ บางวันก็บอกจะเล่นเกม บางทีก็แบตหมดบ้างไอเราก็เริ่มเอะใจถามเค้าไปตรงๆเค้าก็บอกอย่าคิดมากเพราะเค้ารู้ว่าเราเป็นคนคิดมากจริงๆ เค้าบอกว่าต้องไปสวนบ้างละ พาแม่ไปหาญาติบ้างละ แต่บางทีเราก็อยู่ในสายน่ะแต่ก็ไม่ได้อะไรเลย มาวันนึงเค้าเงียบหายไปเลยเราก็โทรไม่ติดเน็ตก็ไม่เปิดสักพักเห็นรูปโปรไลน์เป็นรูปคู่กับใครก็ไม่รู้เราก็เงียบเลยหายไปสักพักเค้ก็ติดต่อเราทางเพื่อน เค้าก็ยอมรับว่าเป็นแฟนเค้าไม่ได้พูดหรอกเราถามแต่เค้าก็ไม่ปฏิเสธอะไรช่วงนั้นโครตเจ็บอ่ะ ไม่อยากทำอะไรเลยชีวิตนี้ เศร้าไม่มีรอยยิ้มเลย เค้ารักกันมากแต่ก็ไม่ปล่อยเรา ถึงมีเราเค้าก็ทำเหมือนเราแค่ของเล่นอ่ะ ทั้งที่ตัวจริงของเค้าเค้ารักมากเราก็แค่คนแก้เหงาระหว่างที่ไม่ได้คุยกันอ่ะ เราร้องจนไม่รุ้จะร้องยังไงล้ะร้องจนตาบวมเลย หลังจากนั้นปัญหาก็เริ่มเกิดเราเจ็บแต่เราไม่ปล่อยเค้าเพราะรักมากอีกฝ่ายเค้าไม่ได้อะไรน่ะเหมือนจะเปิดให้เราแต่ก็ยังติดต่อกันอยู่เราก็ไม่โอเค เราเลยตัดสินใจเดินถอยออกมากเพราะยังไงเราก็มาทีหลัง เราเหมือนแย้งเค้ามาเพราะเค้าคบกันมานานตั้ง 7 ปี ส่วนเราแค่ไม่กี่เดือนอ่ะ เค้าก็ติดต่อกันจนถึงวันที่เค้าจะขึ้น กทม ซึ่งตอนนั้นเค้ามาปัญหากัน เค้าบอกจะมาอยุ่กับเรา(เราไม่รู้น่ะว่าเค้าอยากให้เราอยู่เพราะตงคอยรักษาแผลใจรึป่าวแต่เรากลัวว่าวันนึงทุกอย่างจะบานปลายมากกว่านี้จนทำให้เราเจ็บมากกว่า)เราก็ยังติดต่อกับเค้าเรื่อยๆเราร้องไห้ เราระบายทุกอย่าง จนมาถึง กทม เค้าก็ขอเจอเราเราก็ไปน่ะ แต่เราก็ทำตัวปกติเราก็เคลียกันในห้องเค้าก็บอกๆเราก็ไม่ค่อยเชื่อเพราะเค้าโกหกเราเยอะ เข้าขั้น กทม ใส่เสื้อที่เราทำให้ด้วย เราดีใจน่ะแต่ทุกอย่างมันยังมีอะไรอยู่อ่ะ เราคุยกันอยุ่สักพักอีกฝ่ายก็โทรมาเราก็แง้นมองมือถือเค้าเราก็ประชดบอกให้รับสิ เราก็เดินเข้าห้งน้ำในใจคือปวดมาก เค้าก็เกินออกจากห้องบอกว่าไปรับญาติแปบเค้าหายไปสักพักก็นานอยู่เราก็เตรียมของจะกลับหอละคืนนั้นเราโทรให้เปิดประตู แชทไปไม่ตอบไม่รับ สักพักเค้าก็มาเห็นเรานั่งร้องไห้เค้าลากเราขึ้นห้องใหม่บอกจะเคลียให้จบวันนี้ เราก้ร้องไม่หยุด เค้าก้บอกเค้าก็รักเราเหมือนกันรักทั้งสอง แต่ใจเรารู้สึกว่าเค้ารักฝั่งนุ้นมากกว่าเค้าแค่พูดให้เราอยู่เพราะเค้าหวังประโยชน์จากเราอ่ะ (อีกคนอยู่ต่างจังหวัดน่ะส่วนเราอยู่ กทม ) คืนนั้นเราร้องเสียงดังมากเราจะกลับให้ได้อ้ะแต่เค้าไม่ให้กลับไม่ปล่อยเราเค้ากอดเราซบอกเค้าเราก้ยิ่งร้อง ร้องจนหลับไปเองเลยอ่ะเค้าก็กอดเราจนเช้าเราต่างคนก็ต่างเงียบเราก้กระซิบข้างหูเค้าว่าเราขอโทษเรารักเค้าน่ะ โชคดี เราก็เดินออกจากห้องเค้าก็เดินตามจะไปส่งแต่เราบอกไม่ต้องเค้าจะพาเราไปกินข้าวเราบอกไม่อยากกิน หลังจากนั้นเราก้จากกันไปเค้าก้ไม่ติดต่ออะไรเรามาเราก้เศร้าของเรา วันนึงเค้าก้โทรมาติดต่อเรา ติดต่อเรื่อยจนมาถึงวันนี้แต่ค่อยๆเลือนหายไปจากที่โทรบ่อยกลับไม่โทรบ้าง บางทีโทรก็คุยแปบๆ ทุกครั้งจะอยู่ในสายบ้าง แต่ไม่ตอนนั้นเค้ากลับไปคืนดีกับแฟนน่ะ แต่เค้าก้ติดต่อเรา แต่ตอนนั้นเค้ากับแฟนก้ไม่เหมือนเดิมหรอก จนมาตอนนี้เรามารู้จากเค้ามาแฟนเค้ากำลังจะแต่งงานล้ะซึ่งไม่ใช่เค้า เราก้ไม่เชื่อเค้าก้โทรมาบอกเราว่าจะแต่งงานไหมเราก็ งง อยุ่ๆเค้ามาพุดแต่งงานกับเราเค้าก้อยุ่ในสายกับเราแหละแต่ ช่วงที่เราอกหักจากเค้า เค้าไม่เห็นมารับฟังเราระบายเลยอ่ะ เราก้เจ้บน่ะแต่ใจบอกให้ทำเพราะเรารักเค้ามากเหมือนเดิมแต่เค้ากลับไม่สนใจรักเราเลย เราก็สงสารเค้าโทรคุยกับเค้าบ้างแต่นานไปเค้าก้เริ่มหายไมาค่อยโทร เราโทรไปก็ไม่รับบ้าง แชทก็ไม่ตอบ ตอบช้า บางทีก็อ่านไม่ตอบเราน้อยใจอ่ะแต่เราทำอะไรไม่ได้เพราะเราไม่ได้เป้นอะไรกับเค้าแล้ว หลัวจากที่เค้าบอกว่าจะไม่ยุ่งกับความรักอีก จะต่างคนต่างอยุ่ เราก้ยังหน้าด้านโทรไป จนตอนนี้ไม่รุ้เป็นไรนักหนาทำไมชอบคิดแต่เรื่องดีๆในอดีต คิดถึงเค้ตลอดเวลาทำตัวยุ่งแค่ไหนพอนั่งสักพักสมองก้คิดถึงเรื่องเค้าอ่ะ อยากเอาออกจากสมองน่ะ แต่ใจนึงก้ไม่อยากให้เค้าหายไปเลย อยากให้เค้ากลับมาเหมือนเดิมกับเราอ่ะ เรารอเค้าเสมอเลย ไม่พร้อมเปิดใจใหม่จริงๆ ไม่รู้ว่าเค้ามีดีอะไรน่ะแต่เราอบากไปอยู่กับเค้าอยากเป็นส่วนกนึ่งในครอบครัวเค้าแต่คงเป้นไปไม่ได้ใช่ไหม ทำไงให้เค้าหันมารู้สึกกับเราค่ะ? อยากคบกับเค้าจนได้แต่งงานเลย อยากให้เค้าโทรเรา (เราคิดมากมากๆเรากลัวว่ากล้วว่าเค้ามีคนคุยใหม่เราไม่อยากให้เป้นแบบนั้นเลย ทำไมเค้าไม่อยากคบกับเราใหม่ค่ะ ทั้งๆที่เราพร้อมจะอยู่กับเค้าถึงเค้จนเราก้พร้อมจะอยู่ด้วย ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ