เราเคยลำบากเหมือนเจ้าของกระทู้เลยดีไม่ดีหนักกว่าด้วย เราถูกเชิญออกจากบริษัทที่ต้องปิดเพราะพิษโควิดแบบไม่ทันตั้งตัว เราต้องกลายเป็นคนตกงานรายได้ 0 บาท และมีค่าใช้จ่ายรวมถึงหนี้สินที่ต้องชำระประจำทุกเดือนอยู่ ซึ่งปกติเราก็แทบจะต้องอดออมอยู่แล้วกลายเป็นหนักกว่าเดิม เราเครียดมากเพราะต้องรีบหางานให้ได้ใน 2เดือนเพราะถ้านานกว่านี้เงินเก็บจะต้องหมดแน่ๆ เปิดเว็บสมัครงานเช้าเย็นวันละเป็น 10รอบส่งไปทุกที่ที่คุณสมบัติพอได้ เชื่อไหมเราสมัครไป 20กว่าที่ไม่มีที่ไหนโทรมาเรียกไปสัมภาษณ์งานเลย ก็เข้าใจแหละไม่ใช่เราที่อาจจะไม่ดีแต่คนตกงานก็เยอะพอๆ กัน

จนสุดท้ายมาถึงวันที่เราใช้เงินเก็บที่มีอยู่จนหมด และเหลือเงินติดตัวรวมทั้งในบัญชีแค่ 204บาทเราจำได้แม่นเลย เราก็คิดว่าจะมีชีวิตอยู่ยังไงกับเงินแค่นี้ อย่าว่าแต่ไปซื้อกับข้าวมาทำเลย ให้กินมาม่าทุกมื้อเรายังอยู่ได้ไม่กี่วัน เราคิดแล้วว่าการสมัครงานออนไลน์อาจจะไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้งาน เราเลยตั้งใจออกจากบ้านไปตามห้างหรือสถานที่ต่างๆ เพื่อหาร้านอาหารที่เปิดรับสมัครงาน เวลานั้นเด็กล้างจานเราก็จะทำ ไม่ต้องมากมายแต่ขอแค่ให้มีรายได้บ้าง แต่เหมือนโชคไม่เป็นใจหาเท่าไหร่ก็ไม่ได้เลย ทุกที่บอกจะติดต่อกลับแต่เงียบหมด

กลับมาถึงห้องตอนนั้นเราโชคดีที่พอมีข้าวสารอยู่ที่หอ เราตัดสินใจกำเงิน 200นั่นไปเซเว่นแล้วซื้อมาม่าซองละ 6-8บาทกลับมา 20ซองแล้วต้มกินทุกเช้า เรากินแค่เส้นบะหมี่ให้พอมีแรงในแต่ละวันเพื่อออกไปหางานตามที่ต่างๆ พอตกเย็นกลับบ้านก็เอาข้าวที่หุงเก็บไว้มาใส่ในน้ำซุปมาม่าที่กินเหลือจากตอนเช้าแล้วเวฟเป็นข้าวต้ม เรากินแบบนี้อยู่ 10กว่าวัน บางวันเราลงทุนไปซื้อไข่ต้มกินวันละครึ่งฟอง หรือไม่ก็ลูกชิ้นไม้ละ5บาทแบ่งกินวันละ 2ลูก เราดีใจมากเลยเวลาได้กินอะไรอย่างอื่นที่ไม่ใช่เส้นบะหมี่หรือข้าวต้มเปล่าๆ

นี่เป็นเรื่องเก่าที่จบไปแล้ว 3เดือนมาในชีวิตเรา วันนั้นก่อนสิ้นเดือนเราโชคดีที่เราได้โอกาสในการทำงานจากร้านอาหารร้านนึง และเจ้าของร้านก็ใจดีมากที่ให้เราเบิกค่าจ้างล่วงหน้าบางส่วนเพื่อมาใช้หนี้ วันนี้เราผ่านจุดนั้นมาแล้วมองย้อนกลับไป" เราผ่านมาได้ไงวะ??"

เราขอเป็นกำลังใจให้จขกท.ผ่านวันเลวร้ายไปได้ไวๆ นะ