ช่วงเดือนกันยายนที่ผ่านมาเราและเพื่อนของเราไปเที่ยวที่ จ. น่าน เข้าพักที่หมู่บ้านสะปัน และได้เจอพี่ผู้หญิงคนนึง
ซึ่งเค้ามากับเพื่อน 2 คน ( บอกไว้ก่อนที่เราเรียกพี่เพราะเค้าดูเป็นวัยกลางคนซึ่งเราอายุ 27 ปี) เรารู้สึกเห็นครั้งแรก
แล้วถูกชะตา อยากรู้จักกับเค้า รู้สึกชอบ ทีนี้ล่ะ....5555 (ใจมันกระชุ่มกระชวย) ช่วงอาหารเย็นของที่พักเราก็นั่งตรงข้าม
เค้า บังเอิ๊ญ!! ไปสบตากับเค้าหลายครั้ง แต่เราก็ไม่กล้ามองมากเพราะก็เกรงใจคนทีเค้ามาด้วย ไม่รู้ว่าเพื่อนหรือคนรู้ใจ
เค้า (เพื่อนเค้าเป็นผู้หญิงนะ) .. เราก็เดินสวนกันบ่อยแต่ไม่กล้าแม้แต่จะมองเค้า จนเช้าวันรุ่งขึ้นต้องไปทานอาหารเช้า
ก็พยายามนั่งมองว่าเมื่อไหร่น๊าาา.... เมื่อไหร่เค้าจะขึ้นมา เพราะเห็นแค่เพื่อนเค้านั่งอยู่ อีกไม่นานเค้าก็ตามมาด้วย ชุดที่
ทำให้เราหลงใหลไปอีกด้วยผ้าถุงยาวสีชมพู โอ้วววววว (บาดใจจริงๆ) เท่านั้นแหละ!!! หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายทำฟอร์มถ่าย
บรรยากาศที่พัก 5555(อาจจะดูคุกคามไปหน่อยแต่ก็ถ่ายเห็นแค่ข้างหลังนะ) และก็ถึงเวลาที่ต้องเชคเอ้า เราดันเดินไปตรง
เค้าพอดี ทำให้เราเห็นกิริยามารยาท น้ำเสียง คำพูด ยิ่งทำให้เรารู้สึกปลื้มเค้ามาก **ในใจเราได้แค่คิดจะถามเค้าว่าเที่ยว
ไหนต่อ** แต่ปากมันดันอมไรอยู่ไม่รู้ ก็ได้แต่ยืนยิ้ม และเค้าก็โบกรถให้เพื่อนเค้า เราพยายามเดินไปใกล้ๆเค้าแต่เราทำฟอร์ม
ว่าเราไปเอารถ วินาทีนั้นเรารู้สึกผิดหวังกับตัวเองตอนที่เค้าก้าวขึ้นรถไป แต่.......สมองดันบอกว่า "จำทะเบียนรถเค้าสิ"
ชักช้าอยู่ไรล่ะ จ๊วดดดเลย ทีนี้ก็แยกย้าย เราเดินทางออกมาจากที่พักเราก็ได้แต่คิดถึงเค้าว่าเราจะมีโอกาสเจอกันอีกมั้ย
แล้วบ่นให้เพื่อนฟังว่าเสียดายจนมาถึงร้านข้าวจุดเชคอินแห่งหนึ่ง เรากินข้าวกันเสร็จละกำลังจะกลับเราเดินขึ้นมาทำให้เรา
มองเห็นว่าเฮ้ยยยยยยยยย......ป้ายทะเบียนนี้เลี้ยวลงมา ใจเราเต้นแรงมากทำได้แค่ยืนตัวเกร็ง แล้วรีบเดินไปเอารถเพื่อที่จะ
ได้ไม่คลาดกับเค้า และเมื่อเราขับรถลงมา เราก็สวนกับเค้าที่กำลังเดินอยู่ ที่นี้ล่ะ....สายตาเค้าก็กลับมองเข้ามาทะลุในกระจก
ฝั่งคนขับ อันนี้เพื่อนคอนเฟิร์มเลยว่าพี่เค้ามองกลับเหมือนกัน ทีนี้ยิ่งทำให้เราเพ้ออีก อยากรู้จัก เราตามหาเค้าตามสถานที่เชค
อินต่างๆ แต่ก็ไม่เจอจนสุดท้ายเรากลับมากรุงเทพฯ ก็ยังไม่เลิกนึกถึง คิดแค่ว่ามีทางเดียวที่จะรู้จักเค้าคือขอเบอร์จากที่พัก แต่!!!!!!!!
ข้อมูลลูกค้าเค้าไม่สามารถบอกได้แต่ก็ไม่เลิกพยายาม ลองขอด้วยการที่ (โกหกที่พักว่าลืมคืนของพี่ห้องนั้น พอจะมีเบอร์ติดต่อมั้ย)
ที่พักก็บอกเราว่าถ้าเกิดไรขึ้นมาเค้าจะแจ้งความจับเรานะ เราก็ตกลงว่าเราไม่ทำอะไรเสียหาย ** น้องๆพี่ๆ อย่าทำตามนะฮะ**
และเราก็ได้เบอร์มา ไลน์ก็เด้งขึ้น เราก็ส่องไปตามประสา ทำให้เรารู้จักชื่อเฟส ชื่อไอจี สรุปแล้วคือ เรามีทั้งเบอร์ ไลน์ เฟส ไอจี
แต่..............ก็ไม่กล้าทักไปเหมือนเดิม วุ้ยยยยยยย. ส่องไปส่องมาจนได้ความว่าเป็นเภสัชกรอยู่โรงบาลแห่งหนึ่งใน กทม.
ซึ่งไม่ไกลจากที่ทำงานเรานี่หว่า และก็รู้อีกว่าเค้าก็ไม่มีแฟน พอเรารู้ว่าเค้าเป็นเภสัชฯ เราก็ยิ่งไม่กล้านะ เพราะสายงานมัน
ต่างกันกับเราเพราะเราเป็นแค่วิศวกรเด็กๆ55 ทุกวันนี้เราได้แค่แอบส่องเฟสเค้าในทุกๆวัน *หวังแค่ว่าวันหนึ่งเค้าจะรับรู้กับสิ่งที่เราทำ*
(เราควรจะทำยังไงต่อดี)???
ควรทำยังไงดี มีทุกช่องทางในการติดต่อแต่ไม่กล้าทักไป?????? (ญญ)
ซึ่งเค้ามากับเพื่อน 2 คน ( บอกไว้ก่อนที่เราเรียกพี่เพราะเค้าดูเป็นวัยกลางคนซึ่งเราอายุ 27 ปี) เรารู้สึกเห็นครั้งแรก
แล้วถูกชะตา อยากรู้จักกับเค้า รู้สึกชอบ ทีนี้ล่ะ....5555 (ใจมันกระชุ่มกระชวย) ช่วงอาหารเย็นของที่พักเราก็นั่งตรงข้าม
เค้า บังเอิ๊ญ!! ไปสบตากับเค้าหลายครั้ง แต่เราก็ไม่กล้ามองมากเพราะก็เกรงใจคนทีเค้ามาด้วย ไม่รู้ว่าเพื่อนหรือคนรู้ใจ
เค้า (เพื่อนเค้าเป็นผู้หญิงนะ) .. เราก็เดินสวนกันบ่อยแต่ไม่กล้าแม้แต่จะมองเค้า จนเช้าวันรุ่งขึ้นต้องไปทานอาหารเช้า
ก็พยายามนั่งมองว่าเมื่อไหร่น๊าาา.... เมื่อไหร่เค้าจะขึ้นมา เพราะเห็นแค่เพื่อนเค้านั่งอยู่ อีกไม่นานเค้าก็ตามมาด้วย ชุดที่
ทำให้เราหลงใหลไปอีกด้วยผ้าถุงยาวสีชมพู โอ้วววววว (บาดใจจริงๆ) เท่านั้นแหละ!!! หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายทำฟอร์มถ่าย
บรรยากาศที่พัก 5555(อาจจะดูคุกคามไปหน่อยแต่ก็ถ่ายเห็นแค่ข้างหลังนะ) และก็ถึงเวลาที่ต้องเชคเอ้า เราดันเดินไปตรง
เค้าพอดี ทำให้เราเห็นกิริยามารยาท น้ำเสียง คำพูด ยิ่งทำให้เรารู้สึกปลื้มเค้ามาก **ในใจเราได้แค่คิดจะถามเค้าว่าเที่ยว
ไหนต่อ** แต่ปากมันดันอมไรอยู่ไม่รู้ ก็ได้แต่ยืนยิ้ม และเค้าก็โบกรถให้เพื่อนเค้า เราพยายามเดินไปใกล้ๆเค้าแต่เราทำฟอร์ม
ว่าเราไปเอารถ วินาทีนั้นเรารู้สึกผิดหวังกับตัวเองตอนที่เค้าก้าวขึ้นรถไป แต่.......สมองดันบอกว่า "จำทะเบียนรถเค้าสิ"
ชักช้าอยู่ไรล่ะ จ๊วดดดเลย ทีนี้ก็แยกย้าย เราเดินทางออกมาจากที่พักเราก็ได้แต่คิดถึงเค้าว่าเราจะมีโอกาสเจอกันอีกมั้ย
แล้วบ่นให้เพื่อนฟังว่าเสียดายจนมาถึงร้านข้าวจุดเชคอินแห่งหนึ่ง เรากินข้าวกันเสร็จละกำลังจะกลับเราเดินขึ้นมาทำให้เรา
มองเห็นว่าเฮ้ยยยยยยยยย......ป้ายทะเบียนนี้เลี้ยวลงมา ใจเราเต้นแรงมากทำได้แค่ยืนตัวเกร็ง แล้วรีบเดินไปเอารถเพื่อที่จะ
ได้ไม่คลาดกับเค้า และเมื่อเราขับรถลงมา เราก็สวนกับเค้าที่กำลังเดินอยู่ ที่นี้ล่ะ....สายตาเค้าก็กลับมองเข้ามาทะลุในกระจก
ฝั่งคนขับ อันนี้เพื่อนคอนเฟิร์มเลยว่าพี่เค้ามองกลับเหมือนกัน ทีนี้ยิ่งทำให้เราเพ้ออีก อยากรู้จัก เราตามหาเค้าตามสถานที่เชค
อินต่างๆ แต่ก็ไม่เจอจนสุดท้ายเรากลับมากรุงเทพฯ ก็ยังไม่เลิกนึกถึง คิดแค่ว่ามีทางเดียวที่จะรู้จักเค้าคือขอเบอร์จากที่พัก แต่!!!!!!!!
ข้อมูลลูกค้าเค้าไม่สามารถบอกได้แต่ก็ไม่เลิกพยายาม ลองขอด้วยการที่ (โกหกที่พักว่าลืมคืนของพี่ห้องนั้น พอจะมีเบอร์ติดต่อมั้ย)
ที่พักก็บอกเราว่าถ้าเกิดไรขึ้นมาเค้าจะแจ้งความจับเรานะ เราก็ตกลงว่าเราไม่ทำอะไรเสียหาย ** น้องๆพี่ๆ อย่าทำตามนะฮะ**
และเราก็ได้เบอร์มา ไลน์ก็เด้งขึ้น เราก็ส่องไปตามประสา ทำให้เรารู้จักชื่อเฟส ชื่อไอจี สรุปแล้วคือ เรามีทั้งเบอร์ ไลน์ เฟส ไอจี
แต่..............ก็ไม่กล้าทักไปเหมือนเดิม วุ้ยยยยยยย. ส่องไปส่องมาจนได้ความว่าเป็นเภสัชกรอยู่โรงบาลแห่งหนึ่งใน กทม.
ซึ่งไม่ไกลจากที่ทำงานเรานี่หว่า และก็รู้อีกว่าเค้าก็ไม่มีแฟน พอเรารู้ว่าเค้าเป็นเภสัชฯ เราก็ยิ่งไม่กล้านะ เพราะสายงานมัน
ต่างกันกับเราเพราะเราเป็นแค่วิศวกรเด็กๆ55 ทุกวันนี้เราได้แค่แอบส่องเฟสเค้าในทุกๆวัน *หวังแค่ว่าวันหนึ่งเค้าจะรับรู้กับสิ่งที่เราทำ*
(เราควรจะทำยังไงต่อดี)???