สวัสดีค่ะสมาชิกทุกท่านที่เข้ามาอ่าน ใจจริงไม่อยากมาตั้งกระทู้เลย เรารู้สึกว่าไม่เหมาะสมเท่าไหร่
ก่อนอื่นเราขอแนะนำตัว เราชื่อนิว อายุ28ปี
เราพักอาศัยในแถวจังหวัดนนทบุรี ในช่วงเวลาโควิดที่ผ่านมา เราทำงานอยู่กรุงเทพ แต่ต้องมาตกงาน เงินเก็บที่พอมี หมดไปเรื่อยๆ ช่วงที่ทำงานส่งเงินให้แม่กับยายที่บ้านใช้ในการใช้จ่ายตลอด เป็นค่ากินค่าน้ำค่าไฟทุกอย่าง พอตกงานต้องย้ายกลับมาบ้าน เราพึ่งได้งาน ทำได้3วัน เงินจะออกและได้รับคือสิ้นเดือนหน้าเลย โชคดีที่เราเดินไปทำงานได้ ที่ทำงานห่างจากบ้าน4กิโลเมตร พูดตามตรงเลยตอนนี้คือที่บ้านแทบจะไม่มีเงินเหลือเลย เหลืออยู่ไม่ถึงสองร้อยบาท แม่กับยายไม่ได้ทำงาน ยายอายุ70ปี ป่วยเบาหวาน ส่วนแม่อายุ50ปี ป่วยเป็นโรคข้อเข่าเสื่อม เราทำงานคนเเดียว แม่กับยายก็พยายามหารับจ้าง แต่ก็ไม่มีวี่แววงานเข้ามาเลย ไม่คิดว่าจะแย่ขนาดนี้ คือเครียดมากจริงๆค่ะ กลัวแม่กับยายอด ตอนนี้ในบ้านข้าวสารหมด บางวันมาม่า1ห่อ ต้มใส่น้ำเยอะๆ กินกับข้าวเปล่า 3คน (ยายแม่และเรา)ได้วันละมื้อ เพื่อประหยัด ไม่คิดว่าจะแย่ขนาดนี้เลยจริงๆ ไม่รู้จะเดินหน้าต่อไปยังไงดีค่ะ นอนเครียดร้องไห้มาตลอด สิ้นเดือนนี้ค่าน้ำค่าไฟมาแล้ว ทางเลือกสุดท้ายคือขายโทรศัพท์มาจ่ายก่อน ยังไม่รู้ว่าจะได้เท่าไหร่เพราะโทรศัพท์รุ่นเก่าแล้ว คิดไว้ที่เราวางแผนไว้ เราตัดได้ ถ้ามีเงินเราค่อยซื้อใหม่ (ของนอกกายเราสละได้)เพื่อความอยู่รอด เพื่อนๆพี่ๆน้องๆ สมาชิกทุกท่าน เราอยากขอความเห็น ถ้าเจอสถานการณ์แบบนี้จะทำอย่างไรดี หาทางออกยังไง มืดแปดด้านเลยค่ะ สงสารยายกับแม่ อีกอย่างคือเราไปที่วัดมา ทางวัดก็ไม่มีเช่นกันค่ะ เพราะช่วงโควิดวัดปิด ไม่มีใครมาทำบุญหรือมาถวายสังฆทานเลย
(พูดไม่อายเลยนะคะ เราขอความช่วยเหลือได้ไหมค่ะ ท่านสมาชิกที่เมตตา เราอยากได้ข้าวสารอาหารแห้งไว้พอประทังให้ครบเดือนนี้และเดือนหน้า อยากได้เป็นของกินแค่นี้จริงๆค่ะ)
ขอบคุณทุกท่านนะคะที่เข้ามาอ่านและให้คำปรึกษาหรือให้กำลังใจเรานะคะ ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป พยายามบอกตัวเองเสมอว่า ไม่เป็นไรสักวันต้องเป็นวันของเรา อดทนไว้และเข้มแข็ง
ใครเคยผ่านช่วงเวลาที่แย่ๆมาบ้างค่ะ ในช่วงสถานการณ์โควิด รับมืออย่างไรที่เกิดขึ้น ขอกำลังใจด้วยนะคะ
ก่อนอื่นเราขอแนะนำตัว เราชื่อนิว อายุ28ปี
เราพักอาศัยในแถวจังหวัดนนทบุรี ในช่วงเวลาโควิดที่ผ่านมา เราทำงานอยู่กรุงเทพ แต่ต้องมาตกงาน เงินเก็บที่พอมี หมดไปเรื่อยๆ ช่วงที่ทำงานส่งเงินให้แม่กับยายที่บ้านใช้ในการใช้จ่ายตลอด เป็นค่ากินค่าน้ำค่าไฟทุกอย่าง พอตกงานต้องย้ายกลับมาบ้าน เราพึ่งได้งาน ทำได้3วัน เงินจะออกและได้รับคือสิ้นเดือนหน้าเลย โชคดีที่เราเดินไปทำงานได้ ที่ทำงานห่างจากบ้าน4กิโลเมตร พูดตามตรงเลยตอนนี้คือที่บ้านแทบจะไม่มีเงินเหลือเลย เหลืออยู่ไม่ถึงสองร้อยบาท แม่กับยายไม่ได้ทำงาน ยายอายุ70ปี ป่วยเบาหวาน ส่วนแม่อายุ50ปี ป่วยเป็นโรคข้อเข่าเสื่อม เราทำงานคนเเดียว แม่กับยายก็พยายามหารับจ้าง แต่ก็ไม่มีวี่แววงานเข้ามาเลย ไม่คิดว่าจะแย่ขนาดนี้ คือเครียดมากจริงๆค่ะ กลัวแม่กับยายอด ตอนนี้ในบ้านข้าวสารหมด บางวันมาม่า1ห่อ ต้มใส่น้ำเยอะๆ กินกับข้าวเปล่า 3คน (ยายแม่และเรา)ได้วันละมื้อ เพื่อประหยัด ไม่คิดว่าจะแย่ขนาดนี้เลยจริงๆ ไม่รู้จะเดินหน้าต่อไปยังไงดีค่ะ นอนเครียดร้องไห้มาตลอด สิ้นเดือนนี้ค่าน้ำค่าไฟมาแล้ว ทางเลือกสุดท้ายคือขายโทรศัพท์มาจ่ายก่อน ยังไม่รู้ว่าจะได้เท่าไหร่เพราะโทรศัพท์รุ่นเก่าแล้ว คิดไว้ที่เราวางแผนไว้ เราตัดได้ ถ้ามีเงินเราค่อยซื้อใหม่ (ของนอกกายเราสละได้)เพื่อความอยู่รอด เพื่อนๆพี่ๆน้องๆ สมาชิกทุกท่าน เราอยากขอความเห็น ถ้าเจอสถานการณ์แบบนี้จะทำอย่างไรดี หาทางออกยังไง มืดแปดด้านเลยค่ะ สงสารยายกับแม่ อีกอย่างคือเราไปที่วัดมา ทางวัดก็ไม่มีเช่นกันค่ะ เพราะช่วงโควิดวัดปิด ไม่มีใครมาทำบุญหรือมาถวายสังฆทานเลย
(พูดไม่อายเลยนะคะ เราขอความช่วยเหลือได้ไหมค่ะ ท่านสมาชิกที่เมตตา เราอยากได้ข้าวสารอาหารแห้งไว้พอประทังให้ครบเดือนนี้และเดือนหน้า อยากได้เป็นของกินแค่นี้จริงๆค่ะ)
ขอบคุณทุกท่านนะคะที่เข้ามาอ่านและให้คำปรึกษาหรือให้กำลังใจเรานะคะ ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป พยายามบอกตัวเองเสมอว่า ไม่เป็นไรสักวันต้องเป็นวันของเรา อดทนไว้และเข้มแข็ง