ตามหัวกระทู้เลยค่ะเราเป็นโรคกลัวโรงเรียนไม่เคยไปภพจิตเเภทเเต่อยากไปมากเเต่ถ้าบอกกับพ่อเเม่ท่านก็คงจะว่า คือเราอายุ12/13ค่ะโรคนร้มันมีปัญหากับเรามากอาการมันยิ่งกำเริบหนักเราเป็นมาตั้งเเต่ป.4เเล้วค่ะช่วงนั้นเราหยุดเเบบรัวมากเลยค่ะจนครูต้องมาหาเราเป็นเเบบนี้จนจบป.6ช่วงปิดเทอมปิดหลายเดือนมากค่ะเพราะปัญหาโควิดช่วงนั้นอยู่ดีๆอยากไปเรียนพูดกับพ่อเเม่ซะดิบดีพอ รร เปิดเราไปทุกวันประมาน3-4อาทิตย์เพราะเป็น รร ใหม่จะหยุดเยอะไม่ได้เเต่หลังจากนั้นก็หยุดมา2อาทิย์ติดเเล้วหยุดในเเต่ละวันเเม่ก็จะตีเเละขึ้นเสียงเรากลัวมากเมื่อเห็นไม้เพราะโดนมาตั้งเเต่ป.4-ป.6เลยตอนนร้ม.1ก็โดนเเละร้องให้ทุกวันจนตอนนี้เหมือนคนบ้าเลยค่ะคุยกับตุ๊กตาบ้างเเต่ไม่ได้หนักมากนะคะในความรู้สึกน่ะมันรู้สึกว่าอยู่ๆก็กลัว รร ไม่อยากไปเเละมันจะกำเริบมากในเวลากลางคืนมันกังวลไปหมดมันเครียดมันกลัวมากเเล้วถัดจากช่วงกลางคืนไปตอนเช้าเเม่ก็จะมาปลุกเราก็บอกว่าเดี๋ยวจนเเม่รู้ว่าไม่ไปก็เหมือนเดิมโดนตีค่ะเขาไม่รู้ว่าหนูเครียดขนาดไหนเพราะหนูทำตัวร่าเริงกับเขาตลอดหนูจะหอมเเก้มหอมพุงเพราะหนูติดเเม่มากตั้งเเต่เด็กพอเห็นเเม่ก็ไม่อยากไปx2ไปอีกคือตอนนี้เครียดมากค่ะอยังคิดไม่ออกเลยว่าพรุ้งนี้จะไปดีไหม😫😭ความรู้สึกตอนนี้มันซับซ้อนมากเลยค่ะขอคำปรึกษาทีค่ะ กศน ก็ไปไม่ได้อายุไม่ถึงเเล้วหนูจะรอดไปจนถึงม.4มั้ยมันเหนี่อยมากที่ต้องคิดว่าจะไปเรียนมั้ยในเเต่ละคืนของทุกวันเเล้วก็ต้องรับมือกับการตรของเเม่🙁😢