.....ตอนนี้หนูเรียนสายสามัญพวกศิลป์ภาษาโรงเรียนกึ่งเอกชนแห่งหนึ่ง แต่ละวันในการไปเรียนของหนูค่อนข้างไม่โอเคเลยคะ ไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่นัก เพราะอะไรอันนี้ยังหาคำตอบไม่ได้หนูค่อนข้างเรียนอยู่ในระดับกลางดิ่งลงเลยก็ว่าได้คะ ไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่นักแต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเลือกเรียนทำไม ตอนนี้ท้อจริงคะกลับมานั่งคิดว่า เราน่าจะเลือกสิ่งที่ชอบตั้งแต่แรกคิดดีๆ ถ้าเราทำในสิ่งที่ชอบเราน่าจะมีความสุขมากกว่านี้ หนูไม่รู้จะพูดยังไงดี.... สังคมในโรงเรียนมันดูน่าเบื่อไปหมด มันเป็นเหมือนๆเดิมซ้ำไปซ้ำมา อาจเป็นเพราะหนูไม่ค่อยชอบเข้าสังคมด้วยคะ ไม่ชอบคนเยอะๆ และไม่ค่อยมีความมั่นใจตั้งแต่เดิมด้วย หนูอยากจะเลิกนิสัยขาดความมั่นใจนี้แต่ก็ทำไม่ได้ หนูไม่มีกำลังใจในการเรียนเลย แม่ก็บอกอยู่เสมอว่าเรามีหน้าที่เรียนก็เรียนตั้งใจเรียนจะได้มีงานทำดีๆ เวลาไปเรียนในทุกๆวันนี่แบบไปเรียนเพื่อรอเวลากลับบ้าน(อันนี้จริงๆเลยคะ) หนูอยากมีความรู้สึกที่ว่ามีความสุขกับการไปเรียนพบปะเพื่อนๆ แต่สุดท้ายแล้วก็ได้แค่โกหกตัวเองว่า มีความสุขดี เรียนสนุกดีแค่นั้น ลึกๆในใจหนูเบื่อหนูท้อยังไงก็ไม่รู้น่าจะเพราะความขี้เกียจอันนี้มีส่วนคะ ส่วนตัวขี้เกียจด้วยในคำว่าขี้เกียจของหนูนี่มันแปลกจากหลายๆคนเลยก็ว่าได้ เพราะขี้เกียจปะปนไปกับความท้อใจที่พูดไม่ได้ หนูอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองอยากทำให้แม่ภูมิใจด้วย ช่วงหลังมานี่ลาบ่อย..แต่ก็ไม่เท่าไหร่นัก แม่เคยพูดด้วยว่าอาย ที่หนูเป็นแบบนี้..อยากให้ได้สักครึ่งหนึ่งของลูกเพื่อน เป็นเพราะความโง่ความขี้เกียจของหนูแหละคะเลยทำให้เเม่ท้อใจไปด้วย หนูเบื่อกับสังคมในโรงเรียนแห่งนั้นคะ อยากไปเริ่มต้นใหม่อยากปรับเปลี่ยนตัวเองให้หมด