สวัสดีค่ะ เราอายุ 18 ปี ช่วงที่ตั้งกระทู้เป็นช่วงที่ต้องอ่านหนังสือสอบเข้ามหาวิทยาลัย เราเหนื่อยกับแม่มากๆค่ะ ตั้งแต่เด็กยันโต เราไม่สามารถคุยดีๆกับแม่ได้เลยสักครั้ง ตอนเราเด็กๆแม่จะเป็นคนเลือกเพื่อนให้เรา แต่คนที่แม่เลือกมาไม่มีใครจริงใจสักคน มีแต่คนไม่ดีคือเขาจะอยู่กับแม่เราแบบหนึ่งอยู่กับเราแบบหนึ่ง แต่แม่ก็ยกย่องสรรเสริญเขาว่าเค้าดี แม่เราเป็นที่อารมณ์รุนแรง เอาแต่ใจ เอาตัวเองเป็นใหญ่ ไม่ชอบฟังเหตุผลใคร ว่าทะเลาะกับพ่อก็พาลหาเรา เวลาทะเลาะกับเราก็พาลหาพ่อ หรืออาจจะเป็นเพราะพ่อกับแม่เราไม่ได้รักกันแต่ต้องแต่งงานกัน เราก็ไม่รู้ แต่เราไม่ชอบเวลาที่แม่ด่าเราต่อหน้าคนอื่นมากมายคือเราอายแม่ด่าไม่แคร์ความรู้สึกเราเลย เราได้แต่อดทน จนอยู่มา เราขึ้นม.4 ความรุนแรงมันเพิ่มากขึ้นตีเรา ใช้มีดจะแทงเราบ้าง ฆ้อนทุบมือเราบ้าง เรารู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นเราอยากตายมากๆ แต่เราไม่สามารถฆ่าตัวเองได้ เราเคยอยากลองให้รถชนแต่ก็ทำไม่ได้ เราเหนื่อยใจมากๆ ด้วยความที่เราโดนไล่ออกจากบ้านตั้งแต่เด็กๆ เราเลยกล้าทำมันจริงๆตั้งแต่เด็ก เราเคยเก็บของไปอยู่บ้านเพื่อน 4 วันแต่พ่อตามหาเราจนเจอ เพราะเพื่อนของเพื่อนเราบอกพ่อ และพ่อก็มาพาเรากลับบ้าน เราไม่อยากกลับเลยด้วยซ้ำ เราเกลียดแม่ เราไม่อยากเจอหน้าเค้า พอขึ้นมา ม.6 แม่เริ่มใช้คำด่าแรงขึ้น บังคับเรามากกว่าเดิม ด่าว่าเราบ้าง ขายตัวบ้าง จนเราเริ่มไม่ไหว พอเขาให้มีการรับทุนการศึกษาซึ่งเราไม่ได้ เพราะครูเห็นว่ามีคนที่จำเป็นมากกว่า แม่ด่าเรา ตีเรา เอาไม้ฟาดที่หัวเราหลายรอบ จนเราล้ม เราเกลียดแม่ แม่บอกว่าจะไม่ให้เราเรียนต่อ ถ้าอยากเรียนต่อให้ไปขายxี. เอาเอง คือเราไม่คิดว่าคำพูดแบบนี้จะออกมาจากปากคนที่เป็นแม่ เราไม่เคยคิดที่จะอยากเกิดเป็นลูกเขาเลย เราคิดไว้ว่า ถ้าเราได้เรียนต่อ เราจะไปเรียนให้ไกลบ้านที่สุด ห่างจากแม่ให้มากที่สุด และเราไม่อยากพูดกับแม่ เราคิดว่าเราจะไม่เป็นลูกอกตัญญู แต่เราจะส่งแม่ไปอยู่บ้านพักคนชราแทน เราไม่อยากใช้ชีวิตกับแม่ เราเกลียดแม่มากก ทุกคนไม่มีใครรู้ความเป็นจริงของความรู้สึกของเราดีที่สุด  ทุกคนคิดว่าเราควรทำยังไง???