เหงาเนอะเวลาอยู่คนเดียวเนี่ย จากเคยอยู่เป็นคู่มาตลอดจะสองปี..
จะกิน จะนอน ก็อยู่กับเขาตลอด ผ่านสไกป์น่านล่ะ..
เจอกันมันทุกวันตั้งแต่เช้ายันนอน ร่วมๆ 20 ชั่วโมงต่อวัน


คิดกลับไปแล้วก็สงสารมากมาย ทนอยู่มาได้ไงน้อ.. ทั้งตี ทั้งด่า
หลังจากโดนตีโดนด่าก็จะมีคำขอโทษเสมอๆ แล้วก็ทำดีต่อกัน ซักพักก็ทะเลาะกัน ตีกัน ด่ากันต่อ
ไม่รู้สิ.. เมื่อก่อนคิดว่าคำขอโทษก็พอ แต่มันไม่ใช่... เราเจ็บตัว เจ็บใจ


ไม่รู้ว่าการเดินออกมาจากการมีคู่นี่มันโอเคไหม
เราไม่กล้าคิดว่า หลังจากเราเดินออกมาจากตรงนั้น เขาจะเป็นยังไง กลัวร้องไห้ กลัวว่าจะต้องกลับไปวนลูปเดิม.. ทะเลาะกัน โดนตี โดนด่า...
ชีวิตที่เขาไม่มีเราจะโอเคไหม.. แต่ต้องโอเคเนาะ เพิ่งจะอายุยังไม่ 20 เดี๋ยวก็มีคนดีๆ ผ่านเข้ามาเอง ฮ่าๆ


เหนื่อยใจมาตลอดเวลาหกเดือนที่ผ่านมาจนมันทนไม่ไหว...
อึดอัดในสิ่งที่เค้าพยายามอยากให้เราเป็น.. พยายามแล้วนะ แต่ไม่ได้
ทั้งๆ ที่เขาก็ทำให้เราได้..


อีกใจ.. ก็ลืมคนก่อนเขาไม่ลง... แต่ไม่ได้อยากสานต่อกับเขาหรอก
แค่ลืมไม่ได้เฉยๆ แค่นั้นล่ะ กลับไปคบก็คงไม่เอาอ่ะ



เคยคิดว่ารักกันแล้วมักจะมีแต่เรื่องดีๆ เข้ามา
จริงๆ มันร้ายกว่าที่เราคิดอีก.. เราอ่อนต่อโลกเกินไปสินะ คงอ่านนิยายมากเกินไปสินะถึงคิดว่ามันสวยงาม
ถ้าทะเลาะกันแค่ด่าจะไม่ว่าเลย.. แต่โดนตีด้วย โดนด่ายันแม่ก็ไม่เอาแล้วล่ะ
คนรอบข้างดีใจกับเรามากๆ เลยล่ะที่เลิกได้ เพราะสงสารเราที่เป็นทุกข์ตลอด
จะไปไหนมาไหนกับเพื่อนก็ไม่ได้ จะไปกินเลี้ยงกับรุ่นพี่ก็ไม่ได้
จะไปซื้อของหน้าปากซอยยังโดนดุ.. ยิ่งกว่ามีแม่ซะอีก


กลัวว่าวันอังคารนี้ กลับไปเรียนแล้วจะเจอเขา และจะคืนดีกัน.. ไม่อยากคืนดี ไม่อยากร้องไห้
จะทำยังไงดี ... เฮ้อ ):