เราเป็นเด็ก ม.6 ค่ะ รู้สึกเหนื่อย เครียด ท้อ หมดไฟเอามากๆ ถูกกดดัน ทั้งจากที่บ้าน ครูที่ปรึกษา และตัวเอง รู้สึกแบบนี้มาสักพักใหญ่ๆแล้วแหละค่ะ แต่ก็ปลอบตัวเองมาตลอด ว่าเดี๋ยวก็ผ่านไปแค่อดทนเอา แต่ก็ผ่านมาได้จริงๆนะคะ แต่พอบ่อยเข้า ก็รู้สึกว่ามันยากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งอ่านหนังสือสอบ ทั้งการบ้าน และเรียนเสริม เวลาพันกันไปหมด เสร็จจากการทำสิ่งนู้น ก็ต้องทำสิ่งนี้ต่อ อยากจะบ่นให้คนในครอบครัวฟัง ก็ทำไม่ได้ มันก็ไม่ได้หนักอะไรขนาดนั้นหรอกนะคะ แค่เหนื่อยเฉยๆ บางทีไปบ่นให้ใครสักคนฟัง ก็เหมือนเขาจะเข้าใจนะคะ แต่ก็ไม่เลย ไม่แม้แต่ใส่ใจในคำพูดของเรา ฟังผ่านๆ หรือพูดง่ายๆก็คือไม่ได้มีความใส่ใจในสิ่งที่เรากำลังระบายไปเลย ในใจก็คืออยากพักผ่อนอะค่ะ พักผ่อนจริงๆ ไม่มีงาน ไม่มีอ่านหนังสือ ไม่มีเรียนเสริม พักผ่อนด้วยความสบายใจ ไม่มีความกังวล แต่ความเป็นจริงก็คือเรียนจนดึก อ่านหนังสือ ทำการบ้าน แล้วก็พักไม่กี่ชั่วโมง ถ้าอ่านจนถึงตรงนี้ก็ขอบคุณนะคะ แค่มาบ่นเฉยๆ เราก็ต้องทนต่อไปแหละค่ะ ทำเพื่อตัวเองทั้งนั้น รู้อยู่แก่ใจ เดี๋ยวก็ผ่านไปเหมือนที่เคยผ่านมาแหละค่ะ มันอาจจะยาก แต่ก็เวลามันก็ไม่เคยหยุดเดิน เดี๋ยวอนาคตก็กำลังจดกลายเป็นอดีตไปในที่สุด ใครท้อ เครียด หมดไฟจากการเรียนก็สู้ๆนะคะ เรามาบ่นให้ฟัง แล้งเราก้มาให้กำลังใจด้วย 

:  )