เป็นอีกตอนที่เปิดมาให้เราอิน ฟิน จิก หมอนและตบท้ายของอีกอีพีคือ เหมือนให้เราทิ้งดิ่ง บางทีก็ไม่รู้จะสงสารใครดีอยากจะเอาใจช่วย
ระหว่างซงอาที่มีความรัก ความพยายามในไวโอลินแต่ไม่มีพรสวรรค์ กับจุนยองที่เล่นเปียโนแต่มีปัญหาทางบ้านจนทำให้หมด passion
ไปกับสิ่งที่ตัวเองเล่นมาตลอดชีวิต เหมือนทั้งคู่เล่นดนตรีด้วยความกดดัน ความสุขไม่มีมันหายมลายไป



คนหนึ่งแบกปัญหาครอบครัว คนหนึ่งแบกปัญหาความไม่เก่งที่ทุกคนย้ำเตือน 
เคยมีคนบอกไว้ว่าถ้าเราทำในสิ่งที่ตัวเองรักเราจะทำได้ทนและยาวนาน 
แต่บางครั้งก็คงไม่ใช่เสมอไป บทซงอาบางตอนก็รู้สึกอึดอัดกับนางเอก
ที่ยอมทุกอย่างเพื่อการเข้าเป็นหนึ่งในวงออเคสตร้าแต่ปรากฎว่าเมื่อถึงเวลา
กลับกลายเป็นโดนครูหลอกใช้ กับในส่วนความสัมพันธ์กับจุนยองก็มัก
จะไม่มั่นใจในตัวเองบ่อยๆซ้ำไปซ้ำมาก็เป็นที่จุนยองพยายามจะดึงกลับมา
ให้ดีขึ้นเพราะจุนยองรู้วาซงอาเป็นความอบอุ่นใจและเป็นพลังใจให้เขานั่นเอง
(เข้าใจบางคนที่เทเรื่องนี้นะคะ แต่เราเมื่อตามมาจนใกล้จะจบ
คงไปให้สุดทางเพราะคิดว่าความรักในดนตรีของทั้งคู่จะนำพาทางออกให้เจอ
สิ่งที่ทั้งคู่ต้องการว่าความสุขมันอยู่ไม่ไกล)
ทำได้ก็คงต้องรออีพีต่อไป