เรื่องคือ ตอนเรียนม.1 เราโดนบูลลี่จากเพื่อนในห้องค่ะ จึงเป็นซึมเศร้า เทอมแรกก็ยังไปเรียนอยู่แต่ก็ขาดบ่อยมากวันไหนที่ขาดก็จะไม่ลุกจากที่นอนเวลาแม่มาปลุกก็จะโดนแม่ด่าทุกวันที่ขาดเราก็ได้นอนร้องไห้อยู่อย่างนั้น เรารู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องดีที่หนีปัญหาแต่เราไม่กล้าไม่อยากไปโรงเรียนจริงๆช่วงนั้นดิ่งขั้นสุดรู้สึกไม่เหลือใครเลย เคยคิดจะกินยาตายแต่แม่ตื่นมาเห็นแล้วห้ามไว้ เราก็ยังฝืนไปเรียน ช่วงนั้นคือขาดบ่อยขาดนานเรียนไม่ทันคนอื่นไปโรงเรียนทั้งๆที่มีแผลเต็มแขน ครูเพื่อนก็แทบไม่มีใครสนใจ ตอนนั้นทั้งเครียดทั้งกดดันแต่ก็ยังฝืนเรียนจนจบเทอมแรก พอได้หยุดได้อยู่บ้านอาการเราก็ดีขึ้นมาก เปิดเทอมที่2 ก็ยังโดนบูลลี่อีกคราวนี้คือรับไม่ไหว ขอพ่อแม่ให้ย้ายออก พ่อกับแม่ก็ย้ายให้ ช่วงนั้นก็หยุดอยู่บ้านฟื้นฟูจิตใจสักพัก  แต่ก็ยังไม่หายขาดจากซึมเศร้ากินยาอยู่เรื่อยๆ ละต่อมาก็เกิดเหตุการณ์ใหญ่อีกคือโดนเพื่อนที่รักมากหักหลังก็ดิ่งแหละแต่ก็พยายามทำเป็นไม่สนใจ ทำให้มีปมเพิ่มคือเราไม่เคยคิดอยากมีเพื่อนเพิ่มอีกเลยเพราะเหตุการณ์นี้ทำเราเจ็บมาก 

หลังจากอาการดีขึ้นแม่ก็หาโรงเรียนใหม่ให้ นี่ก็ไปเรียนวันแรกก็โอเคไม่มีอะไร แต่หาเพื่อนไม่ได้รู้สึกอึดอัดไปหมดสุดท้ายก็ไปเรียนได้แค่วันเดียวและก็ไม่ได้ไปอีกเลย ระหว่างที่หยุดก็บอกพ่อแม่ตลอดว่าพรุ่งนี้จะไปแต่พอถึงเวลาก็กลัวไม่อยากไป ถามว่ากลัวอะไรนี่ก็รู้นะว่าไม่มีอะไรที่ต้องกลัว แต่มันก็กลัวอ่ะ แม่เลยย้ายเราไปเรียนโรงเรียนเก่าตอนประถมเราก็ไป ได้เจอเพื่อนเก่าทำให้ไม่รู้สึกอึดอัดแต่ก็กดดันเพราะเพื่อนเก่ามีแต่คนเก่งๆละเราหยุดเรียนค่อนข้างนานเรียนตามเพื่อนไม่ทันทำให้กดดัน ครูถามเราก็ตอบไม่ได้ก็อายเพื่อนสุดท้ายก็ไม่อยากไปโรงเรียนอยู่ดี 

ตอนนี้แม่ย้ายชื่อไปไว้ที่โรงเรียนใหม่อีกโรงเรียนแต่เราก็ไมเคยไปเลย ครูก็เอางานมาให้ทำที่บ้าน แต่ก็เหมือนเดิมเราเรียนไม่ทันงานก็ทำไม่เสร็จ จะสอบปลายภาคแล้วยังไม่ส่งงานเลย อาการไม่กล้าไปโรงเรียนก็ไม่หายหมอก็ไม่อยากไปหา วันๆอยู่แต่ในห้องแทบไม่ออกไปไหนเลย นั่งเครียดนั่งกังวลกับอนาคตตัวเองทุกวัน หาทางออกไม่ได้ วันๆก็บ่นแต่อยากตาย 

ท้อมากเกลียดตัวเองมาก รู้ว่าปัญหาเป็นยังไงแต่ไม่กล้าเผชิญหน้า ทำตัวขี้แพ้คอยแต่หาทางหนีปัญหา จริงๆก็ไม่ควรมาตั้งกระทู้หรอกบางทีคำแนะนำจากเพื่อนๆพี่ๆเราก็คงทำไม่ได้ถ้ายังเป็นอยู่แบบนี้ อยากไปหาหมออยากหายแต่ก็กลัวไม่อยากออกจากห้องไม่อยากไปไหนไม่รู้จะแก้ไขตัวเองยังไง ทำไมถึงขี้กลัวขี้กังวลแบบนี้ อยากตายมากแต่ก็ไม่กล้าผูกคออีกไม่รู้จะหาทางออกยังไงดีแล้ว ถ้ายังใช้ชีวิตต่อยังไงอนาคตก็ไม่รอด พังแน่ๆ ที่ยึดเหนี่ยวจิตใจก็ไม่มี เบื่อชีวิตมาก จะไปเที่ยวมูฟออนหาความสุขก็ไม่มีเงิน จนทิศทางแล้ว พยายามนึกหาทางที่ทำให้ตัวเองดีขึ้นแล้วแต่มันนึกอะไรไม่ออก ความสามารถที่มีติดตัวก็แค่ฝีมือวาดรูปกากๆกับทักษะงานวรรณกรรมนิดหน่อย ยังไงก็เอาไปหารายได้หาเลี้ยงตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว

ไม่รู้ควรทำไงดีแล้ว ที่มาโพสต์กระทู้ก็แค่อยากมีคนปลอบและให้กำลังใจเราดึงเราออกจากหลุมนี้หน่อย ขอคำปรึกษาเล็กๆน้อยๆที่เป็นการโน้มน้าวใจไม่ใช่การพูดให้ฮึดสู้ เพราะมีคนเคยบอกเราว่าให้ชนกับปัญหาอย่าหนีมันทำให้เราตัดพ้อเวลาเจอคำพูดแบบนี้ ขอโทษนะคะจนถึงคำปรึกษาก็ยังเรื่องมาก ขอให้พูดแบบที่ต้องการอีก