เราแต่งงานมา 4 ปี ตอนนี้เราท้องใกล้คลอด สามีให้เราไปอยู่บ้านเขา เพราะแม่เราเสียไปเมื่อสามปีแล้ว เราอยู่กับแม่สองคน ตอนนี้ถ้าไม่มีสามีเราก็เหมือนตัวคนเดียว เราไม่มีความสนิทกับพ่อแม่สามีเลย ทั้งที่เราพยายามที่จะเข้าหาแล้ว แต่เหมือนเขายังไงก็ไม่รู้ ก่อนท้องเราทำงานกับสามีที่ กทม กับบ้านเรา เสาร์ อาทิตย์ มีครั้งหนึ่ง เราไปเยี่ยมเขา แล้วมันก็เกือบเย็นแล้ว ด้วยความที่เราอยากจะกระชับสัมพันธ์กับพ่อแม่สามี เราเลยพูดกับแม่สามีว่า เด่วออกไปซื้ออะไรมาทำกับข้าวกินกันดีกว่า แต่ แม่สามีกับพูด ไม่ต้องมากินที่นี้หรอก กับไปกินที่บ้านตัวเองเถอะ บ้านแม่มีแค่แกง กับปลาทอด นิดเดียว เรานี้สตั้นไปเลย  มันทำให้เรารู้สึกแย่ไปเลย จากนั้นเราไม่เคยพูดเรื่องกินข้าวที่บ้านเขาอีกเลย แล้วพอเรามาเยี่ยมเขาอีกรอบ บ้านเขาจะชอบมานั่งโคนไม้ เพราะในบ้านมันร้อน มันจะมีแคร่ไม้สองตัวไว้นอนที่โคนไม้ พอลงจากรถ เราเห็นแม่สามีนอนอยู่ เราก็สวัสดีปกติ แล้วก็ไปนั่งข้างๆแก แต่สิ่งที่แกทำคือ ลุกออกไปนั่งแคร่ไม้อีกตัวหนึ่ง ซึ่งเราก็พยายามมองว่าทำไม แกถึงลุกออก เราตัวเหม็นไหม ที่นั่งแคบไปเหรอ ก็ไม่ใช่ เราก็เสียความรู้สึกไปอีกรอบ จากนั้น เราก็ไม่ค่อยอยากจะไปบ้านสามี จนเราท้องเราก็คิดไว้แล้วล่ะ ว่าคงหนีไม่พ้นที่จะต้องไปอยู่บ้านสามี พอรู้ว่าต้องไปจริงๆ เราร้องไห้เลย เพราะเราเลี้ยงเด็กไม่เป็น แล้วเราก็ไม่มีใคร คือตอนนี้เรากับมาอยู่บ้านคนเดียว พอใกล้คลอดต้องไปอยู่บ้านสามี แล้วมีอีกครั้งหนึ่งที่เราไปหาหมอ พ่อสามีไปด้วย พอขากับแวะกินก้วยเตี้ยว เราเดินนำหน้ามา สามีเดินตามหลังแล้วก็พ่อสามี พอถึงโต๊ะเราก็นั่งเก้าอี้แรก สามีมาถึงก็นั่งฝั่งตรงข้าม แต่ถอยมานั่งเก้าอี้ตัวที่สอง ส่วนพ่อสามีนั่งเก้าอี้ตรงกับเรา ซึ่งนั่งไปได้ แปปเดียวแกก็ลุกออกไปนั่งเก้าอี้ตัวที่สาม ซึ่งสามีเห็นแบบนั้นก็ขยับ มานั่งตรงกับเรา แล้วให้พ่อเขานั่งตัวที่สอง เราก็เสียความรู้สึกอีกแล้ว เราก็มาคิดว่าทำไมว่ะ นั่งตรงกับเราจะเป็นอะไร เราก็ไม่ได้ตัวเหม็น ปากเหม็น อะไร มันทำให้เราอึดอัดทันที จากที่เราเป็นคนร่าเริง ชอบพูดคุย เฟรนลี่ พออยู่กับครอบครัวนี้ เรากลายเป็นเงียบ ยิ่งไปบ้านเขา เราจะเงียบ เรากลัวทำอะไรไม่ถูกใจเขา พอเดือน พย ใกล้คลอด เราต้องย้ายไปอยู่บ้านเขา เราเครียดมาก เพราะสามีทำงาน กับเสาร์ อาทิตย์ ยิ่งคิดยิ่งเครียด เห้อ