สิ่งมีชีวิตก้อนกลมสีเหลือง-ดำบินได้คือ “ผึ้งอ้วน” (Bubblebees) ชื่อวิทยาศาสตร์ว่า “Bombus terrestris” เป็นผึ้งชนิดหนึ่งที่มีปีกสั้นและมีขนาดใหญ่กว่าผึ้งทั่วไป ด้วยลักษณะที่ดูไม่สมส่วนนี้ ทำให้นักวิจัยต่างสงสัยว่าพวกมันบินได้ยังไง ?

Michael Dickinson ศาสตราจารย์ด้านชีววิทยาและผู้เชี่ยวชาญด้านแมลงจากมหาวิทยาลัยวอชิงตัน ได้ให้คำตอบไว้ว่า “การทำงานของปีกผึ้งอ้วนจะต่างจากผึ้งทั่วไปที่จะกระพือปีกขึ้นลง แต่พวกมันจะกระพือไปในแนวระนาบแบบหน้า-หลัง เพื่อสร้างกระแสลมวนใต้ปีกช่วยพยุงตัวลอยอยู่กลางอากาศได้ ซึ่งเป็นกลไกเดียวกันกับการหมุนใบพัดของเฮลิคอปเตอร์”

ผึ้งอ้วนมีมากกว่า 255 สายพันธุ์ มีมากมายหลายขนาดแต่สายพันธุ์ที่มีขนาดใหญ่ที่สุดคือ Bombus dahlbomii มีขนาดยาว 4 เซนติเมตร ใหญ่กว่าผึ้งทั่วไปถึง 3-4 เท่าเลยทีเดียว โดยสามารถพบพวกมันได้ทั่วทุกมุมโลกและจะสร้างรังอยู่ตามพื้นดิน (ไม่เหมือนกับผึ้งนำ้หวานที่จะสร้างรังตามกิ่งไม้)

พวกมันเป็นสัตว์สังคมโดยจะอาศัยอยู่รวมกันและสร้างอาณาจักรขนาดใหญ่ขึ้น ซึ่งใน 1 อาณาจักรจะประกอบไปด้วยสมาชิกประมาณ 50-500 ตัว มีราชินีผึ้ง 1 ตัวคอยปกครองอาณาจักร โดยผึ้งแต่ละตัวจะมีหน้าที่คอยป้อนอาหารให้กับราชินีและดูแลตัวอ่อนที่ออกมา ซึ่งเมื่อถึงปลายฤดูใบไม้ร่วง ผึ้งทุกตัวในอาณาจักรจะตายกันหมด ยกเว้นราชินีที่รอดจะหนีไปจำศีลอยู่ใต้ดินจนถึงฤดูใบไม้ผลิและจากนั้นจึงเริ่มสร้างอาณาจักรใหม่อีกครั้ง

ในช่วงแรกหลังจากออกจากภาวะจำศีล ราชินีผึ้งจะออกหาอาหาร สร้างรัง วางไข่ รวมถึงดูแลตัวอ่อนรุ่นแรกด้วยตัวเอง เป็นระยะเวลา 2 สัปดาห์ และเมื่อตัวอ่อนรุ่นแรกโตเต็มที่ จากนั้นหน้าที่ของราชินีจะมีเพียงแค่วางไข่เพิ่มเท่านั้น ส่วนเรื่องการดูแลตัวอ่อนและการหาอาหารจะเป็นหน้าที่ของผึ้งรุ่นแรกและผึ้งรุ่นต่อ ๆ ไป

แม้ว่าพวกมันจะตัวอ้วนแต่กลับผลิตน้ำหวานได้ไม่มากนัก อย่างไรก็ตามผึ้งชนิดนี้ก็นับว่าเป็นนักผสมเกสรชั้นยอด เพราะ 2 ใน 3 ของอาหารบนโลกที่มนุษย์บริโภคอยู่นั้น ล้วนมาจากการผสมเกสรของผึ้งทั้งสิ้น และด้วยจำนวนที่ลดลงอย่างต่อเนื่องทำให้นักวิจัยต่างเป็นกังวลว่า “หากผึ้งสูญพันธุ์ มนุษย์ก็อาจสูญพันธุ์ด้วย”
จากการรายงานของสหภาพนานาชาติเพื่อการอนุรักษ์ธรรมชาติ (IUCN) ระบุว่า ปัจจุบันผึ้งอ้วนหลายสายพันธุ์กำลังตกอยู่ในสภาวะเสี่ยงใกล้สูญพันธุ์ และส่วนใหญ่กำลังถูกคุกคาม โดยในปี 2017 พวกมันเป็นผึ้งป่าชนิดแรกที่ถูกรัฐบาลออกมาประกาศให้เป็นสัตว์คุ้มครองเนื่องจากเสี่ยงสูญพันธุ์ ซึ่งสาเหตุการลดลงของจำนวนผึ้งชนิดนี้มาจากโรคที่ติดต่อกันในหมู่ผึ้ง หรือบ้างก็ว่ามาจากภาวะโลกร้อนและจำนวนดอกไม้ลดลง
Cr.https://www.flagfrog.com/blog/
Cr.https://en.wikipedia.org/wiki/Bumblebee

หนอนผีเสื้อ(Caterpillars) สามารถเกาะอยู่บนกิ่งไม้หรือใบไม้ได้ โดยขาที่เล็กจิ๋วของมันซึ่งดูไม่สมส่วนและไม่น่าแข็งแรงพอที่จะปีนต้นไม้ได้ ความลับก็คือ ขาของพวกมันมีแผ่นกาวพิเศษที่เรียกว่า “โครเชต์” (Crochets) ซ่อนอยู่

Michael A. Simon นักวิจัยจากมหาวิทยาลัยทัพท์และเวอร์จิเนียร์ (Tufts University and Virginia Tech) ได้ตีพิมพ์งานวิจัยของเธอเกี่ยวกับกายวิภาคของหนอนผีเสื้อลงใน Biological Review ปี 2014 ซึ่งหนอนที่เธอใช้ศึกษานั้นคือ “หนอนกระทู้ยาสูบ” (Tobacco Hornworms) ซึ่งมีลักษณะคล้ายกับหนอนผีเสื้อส่วนใหญ่ 

จากการศึกษาระบุว่า หนอนผีเสื้อมี “ขาจริง” (true legs) จำนวน 6 ขา อยู่ถัดมาจากส่วนหัวและจะพัฒนากลายเป็นขายาว ๆ ตอนวิวัฒนาการเป็นผีเสื้อ ซึ่งระหว่างช่วงที่เป็นหนอนนั้นขาจริงนี้จะไม่ได้มีส่วนช่วยในการเคลื่อนที่เลย  แต่อวัยวะที่ใช้ในการเคลื่อนที่จริง ๆ คือ “ขาปลอม” ที่มีชื่อเรียกว่า Prolegs จำนวน 2-5 คู่ (แล้วแต่ชนิด) โดยมีลักษณะเหมือนนิ้วจิ๋วอ้วนกลมอยู่บริเวณหน้าท้องใช้ในการยึดติดพื้นผิวต่าง ๆ เช่นกิ่งไม้ ใบไม้ ซึ่งจะหายไปเมื่อกลายเป็นผีเสื้อ 

หนอนผีเสื้อเป็นสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลัง พวกมันจึงเคลื่อนที่ด้วยการยืดและหดตัว โดยขาปลอมที่มีส่วนสำคัญที่สุดในการเคลื่อนที่คือ “ขาที่อยู่บริเวณก้น” (Anal Proleg) เพราะจุดนี้จะทำงานร่วมกับแผ่นกาวใส Crochets ที่คอยทำหน้าที่เหมือนกาวผลิตของเหลวเหนียวส่งไปยังตะขอเล็ก ๆ นับพัน จึงช่วยให้การยึดเกาะนั้นแน่นหนึบยิ่งขึ้น 
กระบวนการเคลื่อนที่ของหนอนผีเสื้อ เริ่มจาก : คลายขาปลอมส่วนก้น – หดตัว – ขยับขาปลอมส่วนก้นมาใกล้กับส่วนหัว – จากนั้นคลาย Prolegs ส่วนหัวและยืดไปข้างหน้า – ทำวนแบบนี้ไปเรื่อย ๆ

และมันยังมีอวัยวะพิเศษ ที่เรียกว่า Planta Hairs  คือขนสีน้ำตาลที่อยู่ส่วนปลายของขาปลอม ทำหน้าที่เหมือนเส้นประสาทในการรับรู้ถึงสิ่งกีดขวางและพื้นผิวที่มันสัมผัส จากนั้นจะส่งข้อมูลไปยังกล้ามเนื้อเพื่อยกขาปลอมข้ามสิ่งกีดขวางให้เคลื่อนที่ต่อไปได้เรื่อย ๆ 

หนอนกระทู้ยาสูบ มีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Manduca sexta หนอนผีเสื้อกลางคืนในวงศ์ Sphingidae รู้จักกันในชื่อ Hornworms สามารถพบได้ง่ายในทวีปอเมริกา และที่มันถูกเรียกว่าหนอนกระทู้ยาสูบ เพราะพวกมันมีความสามารถในการปล่อยสารนิโครตินได้เหมือนยาสูบนั่นเอง
โดยก่อนที่หนอนจะกลายเป็นดักแด้ พวกมันจะลอกคราบราว 4-5 ครั้ง และทุกครั้งมันจะกินผิวหนังอันเก่า เพราะอุดมไปด้วยสารอาหารและโปรตีนที่จำเป็นต่อการเจริญเติบโต จึงทำให้พวกมันตัวใหญ่ขึ้น แข็งแรงขึ้น พร้อมที่จะกลายเป็นดักแด้และผีเสื้อต่อไป

Tobacco Hornworms มักจะตกเป็นเป้าหมายของตัวต่อ Brachonid ที่เป็นปรสิตของแมลง โดยตัวต่อที่โตเต็มวัยจะวางไข่ไว้บนตัวมัน เมื่อไข่ฟักเป็นตัว ตัวอ่อนตัวต่อก็จะกินหนอนผีเสื้อนั้น  ในที่สุดตัวอ่อนตัวต่อก็โผล่ออกมาและก่อตัวเป็นดักแด้สีขาวบนผิวหนังของ Hornworm ที่กำลังจะตาย ซึ่งภายในพวกมันจะเปลี่ยนเป็นตัวเต็มวัยของตัวต่อ Braconid
Cr.https://www.flagfrog.com/blog/
Cr.https://naturallycuriouswithmaryholland.wordpress.com/2012/08/11/tobacco-hornworms-brachonid-wasps/

เมื่อปี 2016 เกิดกระแสแชร์ภาพ “วาฬเบลูก้ามีขา” จนกลายเป็นไวรัลไปทั่วโลก เหตุนี้ทำให้นักชีววิทยาเกรงจะเกิดความเข้าใจผิด จึงต้องออกมาเฉลยว่า “นั่นไม่ใช่ขาของวาฬแต่มันคือชั้นไขมัน ที่เรียกว่า Blubber (บลับ-เบอะ) ” 

ชั้นไขมัน (Blubber) ที่ว่านี้อยู่ระหว่างกล้ามเนื้อและชั้นผิวหนัง (เหมือนสิ่งมีชีวิตทั่วไป) มีลักษณะเป็นท่อยาวพาดอยู่ข้างลำตัวเพื่อสร้างความอบอุ่นให้แก่ร่างกาย หนาประมาณ 15 เซนติเมตร คิดเป็น 40% ของน้ำหนักตัว และเนื่องจากเป็นสัตว์ไร้ขน ชั้นไขมันของพวกมันจึงหนากว่าสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมบนบกกว่า 100 เท่า (เพื่อทดแทนขนที่หายไป)
“รูปที่ทุกคนเห็นเหมือนขาของวาฬเบลูก้านั้น เกิดจากมุมกล้องที่ถ่ายขณะพวกมันกำลังว่ายน้ำ ทำให้ชั้นไขมันบริเวณหน้าท้องเกิดหดตัวเป็นก้อนจนดูเหมือนขานั่นเอง” – แครี่ ลิชาร์ด เจ้าหน้าที่ดูแลพิพิธภัณฑ์สัตว์อธิบายเสริม

ชื่อ Beluga เป็นภาษารัสเซียมีความหมายว่า “ขาวเท่านั้น” มีชื่อทางวิทยาศาสตร์ว่า Delphinapterus leucas เป็นวาฬขนาดเล็ก (ยาวประมาณ 4 ถึง 6 เมตร หนักเฉลี่ย 500 ถึง 1,000 กิโลกรัม) อาศัยอยู่ในแถบมหาสมุทรอาร์กติก หรือในทะเลกระแสน้ำเย็นอื่น ๆ โดยมักจะอาศัยอยู่รวมกันเป็นฝูง ปัจจุบันประชากรวาฬเบลูก้าในธรรมชาติเหลือประมาณ 150,000 ตัว

ย้อนไปในปี1493 คริสโตเฟอร์ โคลัมบัส (ชายผู้ค้นพบทวีปอเมริกา) ได้จดบันทึกการเดินทางว่า “ตัวเขานั้นได้พบนางเงือก 3 ตัว ขณะกำลังแล่นเรือผ่านมหาสมุทรแคริเบียน ณ จุดที่ไม่ไกลจากเกาะฮิสปันโยลา (ตำแหน่งปัจจุบันคือประเทศเฮติและสาธารณรัฐโดมินิกัน) พวกมันมีหน้าตาน่ากลัวชวนสยอง ครึ่งบนก็ดูเหมือนผู้ชายมากกว่าผู้หญิง ไม่เหมือนในจิตนาการที่นิยายวาดฝันเอาไว้เลย” ซึ่งมีการบอกเล่าว่าอาจเป็น “วาฬเบลูก้า (Beluga Whale)”

ผู้เชี่ยวชาญสันนิษฐานว่า “นางเงือกที่โคลัมบัสพบเจอนั้น แท้จริงแล้วอาจเป็น “พะยูนหางกลม (Manatee)” หรือ “วัวทะเลชเตลเลอร์ (Sea Cow)” แต่ไม่มีทางที่จะเป็น “วาฬเบลูก้า (Beluga Whale)” ได้เพราะถิ่นอาศัยของมันอยู่ไกลจากในบันทึกมาก

นอกจากนั้นในปี 1984 นักวิทยาศาสตร์จาก National Marine Mammal Foundation ในซานดิเอโกเริ่มสังเกตเห็นเสียงผิดปกติที่เล็ดลอดออกมาจากจุดที่พวกเขาเก็บวาฬและโลมา สิ่งเหล่านี้คล้ายกับคนสองคนที่สนทนากันในระยะไกลซึ่งเกินขอบเขตความเข้าใจของผู้ฟัง โดยนักวิจัยสืบหาเสียงเหล่านี้และพบว่าเป็นเสียงของวาฬขาวเพศผู้ตัวหนึ่งชื่อ Noc  การค้นพบนี้เป็นครั้งแรกที่แสดงให้เห็นว่าปลาวาฬสามารถเลียนแบบเสียงของมนุษย์ได้ ซึ่งนักวิจัยจะทำการวิเคราะห์ความสามารถนี้ต่อไป

วาฬเบลูกาหรือที่เรียกว่าวาฬขาวเป็นที่รู้จักกันในนาม "นกคีรีบูนแห่งท้องทะเล" เป็นวาฬอีกชนิดหนึ่งที่ส่งเสียงร้องได้หลากหลาย ตั้งแต่เสียงผิวปาก ที่มีระดับเสียงที่แตกต่างกันมากมาย พวกมันไม่ใช่วาฬชนิดเดียวกับวาฬยักษ์ตัวมหึมาในเรื่อง " โมบี้ดิ๊ก " ซึ่งเป็นวาฬสเปิร์มขาวจริง ๆแต่เบลูกาจัดอยู่ในกลุ่มวาฬสปีชีส์ที่เล็กที่สุด
Cr.https://www.flagfrog.com/blog/
Cr.https://oceanmaidblog.wordpress.com/2016/01/12/วาฬเบลูกา/
Cr.https://www.livescience.com/24166-beluga-whale-mimics-human-voice.html

(ขอขอบคุณที่มาของข้อมูลทั้งหมดและขออนุญาตนำมา)