คือ เราเลี้ยงหมาพันธุ์ ปอม ผสม ซิสสุ ปากกับขนเค้าจะยาวกว่าปอมแท้ เราเลี้ยงมาได้8-9ปี เรารักมากเลย นอนด้วยกัน อยู่ด้วยกันตลอดเวลา นอกสะจากเราไปนอนอีกบ้าน ก็คือเอาเขาไปไม่ได้ เพราะเขาเป็นแม่ของทางบ้านแม่เรา เราไม่ได้ไปบ่อยค่ะ ไปแค่ เสารอาทิตย์ หรือบางทีก็กลับวันจันทร์ตอนเย็น ตอนปิดเทอม ก็ไปนอนอีกบ้าน เป็นอาทิตย์ เค้าก็รอ เรากลับมาเค้าก็ดีใจ อยากให้เราอุ้ม เราก็รีบอุ้มเค้าบางครั้ง บางทีเราก็ไปวางกระเป๋า แล้วไปทำอะไรต่อ โดยไม่อุ้มเค้า ตอนนี้คือเรารู้สึกแย่ ที่ตอนนั้นทำไมเราไม่ทำตอนที่เขามีชีวิตอยู่ เขาพึ่งเสียไป เมื่อวันที่29 กย 63 นี่เองค่ะ ตอนแรกเค้าดูปกติทุกอย่าง วิ่งเล่น ดูเหมือนหมาเด็ก แต่ปากเค้าเป็นแผลค่ะ เราก็เลยล้างแผล ทายาให้เขา เขาก็กินข้าวน้อยลงเพราะเคี้ยวไม่ได้ เราก็พยายามเอาของอ่อนๆให้เขากิน แต่เขากินยากอยู่แล้วค่ะ เลือกกิน จะชอบกินพวก ไก่ หมู ตับอะไรแบบนี้เท่านั้น เราก็พยายามเอาให้เขากินทุกอย่าง กินน้อยก็ยังดีกว่าไม่กินเลย หลังๆแผลหาย เค้าก็ปกติแล้วค่ะ กลับมาตัวกลมๆอ้วนๆเหมือนเดิม เราก็ดีใจ ทีนี้ไม่ค่อยกลับไปนอนอีกบ้านละ เป็นห่วงมากๆ แต่เวลาที่อยู่ด้วยกัน เราชอบเล่นทรศ เดินไปเดินมา เขาก็เดินตาม แต่เราก็ไม่ได้สนใจเขาสักเท่าไหร่ ไม่ใช่ไม่รักนะคะ แต่เราโฟกัสอย่างอื่นมากกว่าไม่ใช่ตลอดเวลานะคะ เราก็มีเวลาให้เขา เล่นกับเขา กอดเขา อุ้มเขาอยู่ทุกวัน (แต่ตอนนี้เราแค่รู้สึกแย่ ที่ตอนเขาอยู่เหมือนเราดูแลไม่เต็มที เราละเลยอะไรหลายๆอย่าง) เวลาเราโมโห (เราขี้โมโหง่ายมากค่ะ) เราก็จะดุเค้า บางทีก็ด่าเขาแรง เพราะเขาไม่กินข้าว ที่ด่าเค้าเราไม่ได้โมโหแบบอารมร้อน เราด่าเค้าเพราะเรากลัวเขาเป็นอะไร เพราะไม่ยอมกินข้าว ใจเรากลัวมาก เราเลยพูดจาไม่ดี แต่เราก็ขอโทษเขาตลอด กอดขอโทษตลอด เขาก็จะหายหงอย เวลาเขาอยากไปร้านค้าด้วย รถเครื่องนั่งตระกร้ารถไป แต่เรากลัวเขาตก เราก็จะดุเขาประจำ จนเขาหง๋อย เรารู้สึกผิดค่ะ หลังๆ เค้าก็เริ่มไม่เหมือนเดิม หมายถึงเริ่มแก่ เขาฉี่บ่อย ข้าวไม่ค่อยกิน ก่อนหน้านั้น1 อาทิตย์ข้าวก็ไม่ค่อยกิน แต่เราพยายามเอาแต่ของชอบให้กิน ก็กินปกติ แต่ตัวผอมลงไปมาก แล้วเขามีอาการป่วยแค่2 วัน หายใจแผ่วๆเรากลับมาจากรร . เขาเดินแทบไม่ไหว แต่ก็พยายามออกมาเดินมานั่งตักเราให้เรากอด (เขาไปนอนมุมในบ้าน เราหาไม่เจอเลยเรียก)  เราจะพาไปหาหมอ แต่รอคนขับรถยนต์เป็นพาไป ซึ่งเขาไปทำงานต่างจังหวัด เราก็ต้องไปรร. เราฝากแม่ฝากยายดู ถ่ายรูปส่งมาให้เราทั้งวัน ภาวนาให้กลับไปเขายังรอด จนตอนกลางคืน เรานอนออกมานอนนอกห้องกับเขาเลย เพราะเขาอ้วก นอนในห้องคงเลอะ เลยออกมานอนนอกห้องกับหมาเราเลย จนเขาเสียไป เราใจหายมาก ร้องไห้หนักมาก ไม่ไปรร สองวันแล้ว ส่วนหนึ่งในชีวิตมันหายไปเลยค่ะ เขาคือส่วนหนึ่ง คือน้อง คือครอบครัว คือเพื่อน เป็นทุกอย่างของเรา เรารักเขามากๆ ที่ตั้งกระทู้นี้เพราะ เรามานั่งนึกว่า ตอนที่ เขาอยู่เราละเลยอะไรหลายๆอย่าง เรากลัวเขาคิดว่าเราไม่รักเขา แต่เรารักเขามากๆเลย ไม่มีวันไหนไม่รัก เราอาจแสดงออกได้ไม่ดีหรือไม่เต็มที่ ทุกคนคิดว่า หมาเขาสัมผัสได้มั้ยคะ ว่าเรารัก เรากอด เราหอม เราอุ้มมานอนอยู่บ่อยๆ นั้นคือวิธีแสดงความรักของเขา มันอาจไม่ดีนัก แต่เรารักเขามากจริงๆ พิมยาวหน่อยนะคะ ระบายออกมาหมดเลย