เริ่ม เกมถุงมือเรื่องสั้น สัปดาห์ที่ 14 ครับ ต้องมีเรื่องสั้นหลายเรื่องแน่นอน เพราะฝั่งกวี ปาเข้าไปตั้ง 9 ถุงมือ ^^

แต่ก่อนจะพบกับเรื่องสั้นเรื่องแรก กรรมการ  ขอแจ้งให้ทราบ สำหรับท่านที่มิได้กลับเข้าไปอ่านกระทู้เรื่องสุดท้ายของวีคที่ผ่านมา ( STARWARS ) ว่า เกมสมัยที่ 3 ได้แชมป์ไปแล้ว นะครับ ขอรายงานตรงนี้ อีกครั้ง ดังต่อไปนี้ครับ 

ดังนั้น...ตอนนี้ เราก็มาออกสตาร์ทกันใหม่  เคลียร์กระดานเก่า ทุกคนเริ่มต้นจาก 0 พร้อมกัน ^^

และกรรมการ ขอปรับเปลี่ยนการให้คะแนน เล็กน้อย ดังต่อไปนี้

(1) คะแนนช่วงที่ 1 ปรับระยะห่าง จาก 2 แต้ม เป็น 3 แต้ม ครับ เพราะเห็นว่า ห่างกันน้อยเกินไป ต่อไปนี้ คะแนนช่วงที่ 1 จะเป็น 100-97-94-91...อย่างนี้ นะครับผม รู้สึกว่าระยะห่างกำลังพอดี พอเหมาะ ไม่มากเกินไป ไม่น้อยเกินไป

(2) ยกเลิก คะแนนจากการแก้ (แถ) ปริศนา เนื่องจากพบว่า ทำให้กรรมการให้คะแนนยากลำบากครับ โดยเฉพาะเวลามีการสรุปลงที่คนเดียวกัน สร้างความล่าช้าในการนับคะแนนด้วยครับ แถมยังทำให้เกม "จบ" เร็วมากเกินไป ไม่มันส์เท่าที่ควร เพราะฉะนั้นยกเลิกส่วนนี้ไปครับ

นอกนั้น คงเดิม ทุกประการครับ

เอาละครับ มาพบกับ เรื่องสั้นเรื่องแรกกันเลย

เรื่องนี้น่ารักมากครับ ยายกับหลานสาวตัวน้อย คุณยายพาหลานสาวไปเที่ยวตลาด หนูน้อยเห็นลูกโป่งสีสวยใบหนึ่งในบรรดาหลายๆ ใบจากคนขาย ก็อยากได้ จึงรบเร้าคุณยาย คุณยายก็ใจดีซื้อให้ แต่เจ้ากรรม! ตอนคนขายส่งลูกโป่งให้คุณยายเพื่อจะมอบให้หลานรักอีกที ดันเกิดพลาด สายลูกโป่งหลุดมือ แล้วลูกโป่งก็ลอยขึ้นไป หนูน้อยก็เบะปากจะร้องไห้เอา

แล้วจะทำยังไงกันดี ถึงจะได้ลูกโป่งกลับมามอบให้น้อง ???

ติดตามดูเหตุการณ์ต่อไปกันครับ ^^

   ยามสายวันเสาร์ คุณยายปรางจูงน้องตะนอย หลานสาวอายุห้าขวบเดินไปเที่ยวตลาดนัดใกล้บ้าน วันนี้คุณยายพันดอกจำปีไว้ที่เส้นผมด้วยดอกหนึ่ง สวมเสื้อแขนสามส่วนสีน้ำตาลที่แม่ของตะนอยซื้อให้ และใส่ผ้าซิ่นชาวเขาที่พ่อของตะนอยซื้อให้อีกเหมือนกัน

ส่วนน้องตะนอยนุ่งกางเกงผ้าลายไทยทรงโจงกระเบนกับเสื้อยืดพิมพ์ลายผลสตรอเบอรี่ มัดแกละสองข้างและพันดอกจำปีไว้ด้วยดอกหนึ่งแบบคุณยาย ก่อนออกจากบ้าน เธอจัดแจงค้นหาตะกร้าใส่กับข้าวสำหรับคุณยาย แล้วตัวเองก็หยิบถุงผ้าสีขาวที่แม่เย็บให้ใบเล็ก ๆ คล้องไหล่มาด้วย

คุณยายกับคุณหลานเดินจูงมือกันไปตามริมถนนด้วยความระมัดระวัง ตะนอยส่งเสียงคุยแจ้ว ๆ จนบางคนที่นั่งรถผ่านไปหันมามอง

“ทำไมเขามองหนูคะยาย”

“คงจะมองเด็กน่ารักน่ะซี คุยเบา ๆ นิดนึงจ้ะ”

เด็กหญิงยิ้มกว้าง อีกไม่ไกลก็ถึงตลาดนัดที่มีของขายมากมาย เธอจะกินอะไรดีน้อ เด็กหญิงคิดในใจอย่างรวดเร็ว ขนมครก หมูปิ้ง ซาลาเปา...แม่บอกว่าให้เลือกอย่างเดียวพอ เธอเดินคิดมาเรื่อย ๆ จนถึงหน้าตึกแถวแห่งหนึ่งที่แบ่งเป็นห้องเช่าสูงหลายชั้น พลันสายตาของตะนอยก็เหลือบไปพบกับของเล่นที่เธอโปรดปราน มันมาเป็นพวงและหลากหลายสีอยู่ในมือของคนขายที่เดินเลี้ยวมาจากหัวมุมตึกนั่น

“ยาย ยายจ๋า” เธอกระตุกมือคุณยายและหยุดเดิน ชี้ไปเบื้องหน้า

“ทำไมล่ะลูก”

“ลูกโป่งสวรรค์ !” แล้วตะนอยก็ทำท่ากระซิบต่อว่า

“หนูไม่อยากกินขนมอะไรแล้วค่ะยาย หนูอยากได้ลูกโป่ง”

แววตาใสแป๋วนั้นอ่อนเชื่อมจนคุณยายนึกเอ็นดู พอคนขายเดินตรงมา ตะนอยก็วิ่งเข้าไปยืนแหงนหน้ามองอย่างตื่นเต้น

“โอ้โห สีชมพูก็มี สีเหลืองก็มี สวยจัง”

    ลูกโป่งสวรรค์ของพ่อค้ารายนี้ใช้เส้นด้ายธรรมดามัดต่อกับปากลูกโป่ง พอตะนอยบอกว่าขอสีชมพู พ่อค้าก็เลือกส่งมาให้คุณยายใบหนึ่ง คุณยายรับด้วยมือซ้าย ส่วนมือขวาก็หยิบกระเป๋าเงินเพื่อจะรูดซิปออก บังเอิ๊ญ บังเอิญ กระเป๋าเงินคุณยายปรางหลุดมือ เจ้าตัวจึงเผลอปล่อยเชือกลูกโป่งในมือซ้ายเพื่อคว้ากระเป๋าเงินใบนั้น ทำให้ลูกโป่งสีชมพูที่อัดก๊าซมาเต็มใบลอยละลิ่วสู่เบื้องบนทันที

    ตะนอยร้องเสียงดัง

    “ลูกโป่งหนู ! ลูกโป่งลอยไปแล้วคุณยาย !”

   คนขายพยายามจะคว้าปลายเชือกด้วยมือข้างหนึ่ง แต่พวงลูกโป่งเกือบสามสิบใบในมืออีกข้างทำให้เขาคว้าไม่ถนัด

   ที่ริมระเบียงชั้นสองมีผู้หญิงยืนตากผ้าอยู่ พอเห็นลูกโป่งลอยผ่านขึ้นไปใกล้ระเบียง เธอก็พยายามโน้มตัวเอื้อมมือคว้าเชือก “ !” ไม่ถึงแฮะ เมื่อคว้าไม่ได้ เธอจึงตะโกนขึ้นไปข้างบน

   “พี่ตูน ! พี่ตูน ! ออกมาระเบียงหน่อย เอาลูกโป่งให้ที !”

แต่ลูกโป่งสีชมพูใบนั้นยังคงลอยผ่านชั้นสามตรงขึ้นไปอีกเรื่อยๆ คุณยายกับตะนอยและคนขายลูกโป่งยืนมองภาพนั้นด้วยอาการตกตะลึง

และแล้ว ใครก็ไม่รู้ออกมายืนที่ระเบียงของชั้นสี่ แล้วก็เอื้อมมือข้ามกระถางต้นไม้คว้าเชือกลูกโป่งเอาไว้จนได้ สีชมพูสดใสสะดุดตาคนที่ยืนมองจากข้างล่าง คนๆ นั้นเป็นผู้ชาย เขาได้ยินเสียงคนขายตะโกนขึ้นไป

“ลูกโป่งของเด็กคนนี้ครับ !”

เขาก้มลงมองดูทุกคนข้างล่าง เห็นผู้หญิงที่ยืนตากผ้าชั้นสองแหงนมองขึ้นมาด้วย

“รอเดี๋ยวนะ !” เขาตะโกนตอบลงมา แล้วก็เดินถือลูกโป่งเข้าห้องไปด้วย

ตะนอยเบะปาก ตั้งท่าจะร้องไห้ ขณะที่คุณยายเตรียมปลอบหลานสาว ส่วนคนขายลูกโป่งก็ถูกเด็กๆ อีกกลุ่มหนึ่งเข้าไปรุมล้อม

เพียงครู่เดียวผู้ชายคนนั้นก็ถือลูกโป่งสีชมพูออกมายืนอยู่ริมระเบียงอีกครั้ง

“รับนะ รับนะ”

เขาทำท่าโยนลูกโป่งใบนั้นออกไปกลางอากาศ คราวนี้ลูกโป่งสีชมพูไม่ลอยขึ้นอีกแล้ว แต่มันดิ่งลงล่างช้าๆ ด้วยวัตถุบางอย่างที่ปลายเส้นเชือก

ตะนอยอ้าปากค้างที่เห็นสีชมพูพองลมลอยกลับลงมาหาเธออีกครั้งหนึ่ง คุณยายยืนเขย่งปลายเท้าชูมือรอรับลูกกลมๆ ที่ติดมากับปลายเชือกนั้นไว้ตั้งแต่มันยังลงมาไม่ถึง มีเสียงชายคนนั้นตะโกนลงมา

“เอาแอปเปิ้ลไปเลยนะครับ ผมให้น้อง”

คุณยายปรางยิ้มโชว์ฟันปลอมสวยๆ โบกมือให้คนชั้นสองและคนชั้นสี่ พวกเขาโบกตอบ

“ขอบใจมากนะจ๊ะพ่อคุณ น่ารักจริง”

“ขอบคุณค่ะ” ตะนอยพูดตาม พนมมือไหว้และก้มศีรษะพร้อมกับย่อเข่าลงอย่างที่คุณครูสอนทุกวัน

ต่อจากนั้น คุณยายปรางก็พาหลานสาวเดินไปจ่ายตลาดได้อย่างสบายใจ ไม่ต้องเป็นห่วงว่าลูกโป่งจะลอยหนีเจ้าของอีกแล้ว (เว้นแต่หลานสาวจะแอบแทะแอปเปิ้ลกินจนหมด)